همه ما در طول روز در کنفرانس، جلسه، دانشگاه و يا حتي در جمع خانوادگي در حال صحبت کردن هستيم، شايد براي همه ما پيش آمده باشد بعد از صحبت کردنمان در مورد نوع رفتارمان مورد قضاوت ديگران قرار بگيريم.
يک روانشناس عمومي در رابطه با تاثير صحبت کردن بر نوع رفتار، گفت: هر واژه يا اصطلاحي که در صحبت کردن با ديگران بکار مي گيريم، در معرفي ما به ديگران و برداشت آنان از شخصيتمان موثر است، در حقيقت با نوع کلام خود مي توانيم ديگران را جذب کلام و درپي آن شخصيتمان کنيم يا برعکس اطرافيان را از خود دور کنيم.
وي افزود: برخي معتقدند؛ کساني که صداي آرام دارند، ممکن است به مرحله اي رسيده باشند که نيازي به ايجاد جنجال نداشته باشند، زيرا آنان از آرامش درون بهره مي برند.
وي اظهار داشت: گاهي هم ممکن است افرادي که صداي آرام را در کلام خود به کار مي گيرند، جزء افرادي باشند که مورد آزار و اذيت صداي بلند اطرافيان قرار گرفته و از ترس آنکه مانند آنها شوند، از ايجاد صداي بلند خودداري مي کنند.
وي خاطرنشان کرد: در برخي از موارد صداي بلند نشانه شخصيت منفي افراد است و گاهي از آنان به عنوان گستاخ يا بددهن نام مي برند.
از سوي ديگر، اين نوع صدا نشان دهنده شادي، غرور و جواني هم به حساب مي آيد. البته اگر اين بلندي صدا با لحن تحکم آميز بياميزد و به کلام ما جنبه دستوري بخشد، خود نوعي اختلال در ارتباط با ديگران محسوب مي شود.
وي تصريح کرد: نوع صحبت کردن هر فرد به خانواده، فرهنگ و چگونگي تربيت افراد، مدرسه، رسانه هاي جمعي و ... باز مي گردد. همگي بخشي از دايره لغات او را مي سازند تا در آينده و زماني که وارد جامعه شود، آنها را در طرز صحبت کردنش بکار گيرد.
گفتني است؛ به قول قديمي ها "تا مرد سخن نگفته باشد/ عيب و هنرش نهفته باشد" پس بايد يادمان باشد، در بسياري موارد برمبناي نوع صحبت کردنمان، مورد قضاوت ديگران قرار مي گيريم. پس بهتر است در اين زمينه تمرين کنيم تا صحبت کردنمان معقول تر و شنيدني تر باشد.
يک روانشناس عمومي در رابطه با تاثير صحبت کردن بر نوع رفتار، گفت: هر واژه يا اصطلاحي که در صحبت کردن با ديگران بکار مي گيريم، در معرفي ما به ديگران و برداشت آنان از شخصيتمان موثر است، در حقيقت با نوع کلام خود مي توانيم ديگران را جذب کلام و درپي آن شخصيتمان کنيم يا برعکس اطرافيان را از خود دور کنيم.
وي افزود: برخي معتقدند؛ کساني که صداي آرام دارند، ممکن است به مرحله اي رسيده باشند که نيازي به ايجاد جنجال نداشته باشند، زيرا آنان از آرامش درون بهره مي برند.
وي اظهار داشت: گاهي هم ممکن است افرادي که صداي آرام را در کلام خود به کار مي گيرند، جزء افرادي باشند که مورد آزار و اذيت صداي بلند اطرافيان قرار گرفته و از ترس آنکه مانند آنها شوند، از ايجاد صداي بلند خودداري مي کنند.
وي خاطرنشان کرد: در برخي از موارد صداي بلند نشانه شخصيت منفي افراد است و گاهي از آنان به عنوان گستاخ يا بددهن نام مي برند.
از سوي ديگر، اين نوع صدا نشان دهنده شادي، غرور و جواني هم به حساب مي آيد. البته اگر اين بلندي صدا با لحن تحکم آميز بياميزد و به کلام ما جنبه دستوري بخشد، خود نوعي اختلال در ارتباط با ديگران محسوب مي شود.
وي تصريح کرد: نوع صحبت کردن هر فرد به خانواده، فرهنگ و چگونگي تربيت افراد، مدرسه، رسانه هاي جمعي و ... باز مي گردد. همگي بخشي از دايره لغات او را مي سازند تا در آينده و زماني که وارد جامعه شود، آنها را در طرز صحبت کردنش بکار گيرد.
گفتني است؛ به قول قديمي ها "تا مرد سخن نگفته باشد/ عيب و هنرش نهفته باشد" پس بايد يادمان باشد، در بسياري موارد برمبناي نوع صحبت کردنمان، مورد قضاوت ديگران قرار مي گيريم. پس بهتر است در اين زمينه تمرين کنيم تا صحبت کردنمان معقول تر و شنيدني تر باشد.