موزه میرعماد
موزه خط و كتابت میرعماد در یكی از بناهای قدیمی مجموعه فرهنگی و تاریخی سعد آباد قرار دارد. بنای موزه احتمالا متعلق به اواخر قرن 13 و اوایل قرن 14 قمری است
به دلیل شباهت این بنا با بناهای متعلق به اواخر دوره قاجار شیوه معماری آن شبیه به معماری دوره انتقال است كه در اواخر قاجار و اوایل پهلوی اول شكل گرفت.
ساختمان موزه میرعماد در گذشته محل زندگی دو تن از فرزندان پهلوی دوم (فرحناز و علیرضا) بود.
این بنا در كنار ساختمان لیلا (موزه آبكار) و كاخ ولیعهد (موزه بهزاد) قرار دارد و شامل دو طبقه است. طبقه اول با زیر بنایی برابر 196 مترمربع و متراژ اعیانی 310 مترمربع روی سكویی به ارتفاع 5/1 متر احداث شده است.
در مورد تاریخ دقیق ساخت بنا، مداركی در دست نیست اما تاریخ آن به اوایل دوره پهلوی اول میرسد. این بنا بعد از اقامت رضا پهلوی برای مدتی متروك باقی ماند و بعدها تبدیل به دفتر مخصوص شد.
بعد از پیروزی انقلاب، اموال كاخ فرحناز هم به جای دیگر منتقل شد و در سال 1357 محل استقرار و مطالعه اشیای چرمین بود (موزه چرم). پس از مدت زمانی بنا بصورت بدون استفاده باقی ماند تا در سال 1371-72 طرح ساماندهی مجموعه آغاز شد.
ساختمان موزه دارای دو طبقه است و با تلفیقی از معماری سنتی ایران و اروپا ساخته شده است كه پس از انقلاب تا مدتها بدون استفاده بود تا زمانی كه سیاستهای سازمان میراث فرهنگی این بنا را محلی برای نمایش آثار خطی مناسب تشخیص دادند و در نتیجه با تفكیك بخشهای مختلف آن تغییراتی در كل ساختمان به وجود آمد و مرمت آن آغاز شد.
معمار داخلی بنا، خانم مهندس فیروزه اطهاری و طراحی خارجی بنا توسط مهندس هومن صدر صورت گرفت. با حذف دیوارهای اضافی و تبدیل بنا به یك فضای مناسب موزهای، ساختمان تبدیل به موزه خط و كتابت شد و در سال 1376 این موزه با نام بزرگترین استاد خوشنویسی قرن 11 قمری میرعماد الحسنی سیفی قزوینی افتتاح شد.
بنای این موزه بیشتر به عنوان یك ساختمان مسكونی و یا كوشك است و از چهار طرف باز میباشد. بنا بصورت آجر و ملات و بدون استفاده از سازه احداث شده است.
نمای خارجی بنا با آجر تزئین شده و اشكال هندسی منظم دارد. فرمهای تزئینی آجرها شمسه – چلیپا میباشد و بام آن بصورت شیروانی از نوع كلاه فرنگی است.
بخشهای مختلف موزه میرعماد:
خطوط قبل از اسلام
خطوط اسلامی
خطوط تفننی
اشیای كاربردی
نسخ خطی
موزه خط و كتابت میرعماد در یكی از بناهای قدیمی مجموعه فرهنگی و تاریخی سعد آباد قرار دارد. بنای موزه احتمالا متعلق به اواخر قرن 13 و اوایل قرن 14 قمری است
به دلیل شباهت این بنا با بناهای متعلق به اواخر دوره قاجار شیوه معماری آن شبیه به معماری دوره انتقال است كه در اواخر قاجار و اوایل پهلوی اول شكل گرفت.
این بنا در كنار ساختمان لیلا (موزه آبكار) و كاخ ولیعهد (موزه بهزاد) قرار دارد و شامل دو طبقه است. طبقه اول با زیر بنایی برابر 196 مترمربع و متراژ اعیانی 310 مترمربع روی سكویی به ارتفاع 5/1 متر احداث شده است.
در مورد تاریخ دقیق ساخت بنا، مداركی در دست نیست اما تاریخ آن به اوایل دوره پهلوی اول میرسد. این بنا بعد از اقامت رضا پهلوی برای مدتی متروك باقی ماند و بعدها تبدیل به دفتر مخصوص شد.
بعد از پیروزی انقلاب، اموال كاخ فرحناز هم به جای دیگر منتقل شد و در سال 1357 محل استقرار و مطالعه اشیای چرمین بود (موزه چرم). پس از مدت زمانی بنا بصورت بدون استفاده باقی ماند تا در سال 1371-72 طرح ساماندهی مجموعه آغاز شد.
ساختمان موزه دارای دو طبقه است و با تلفیقی از معماری سنتی ایران و اروپا ساخته شده است كه پس از انقلاب تا مدتها بدون استفاده بود تا زمانی كه سیاستهای سازمان میراث فرهنگی این بنا را محلی برای نمایش آثار خطی مناسب تشخیص دادند و در نتیجه با تفكیك بخشهای مختلف آن تغییراتی در كل ساختمان به وجود آمد و مرمت آن آغاز شد.
معمار داخلی بنا، خانم مهندس فیروزه اطهاری و طراحی خارجی بنا توسط مهندس هومن صدر صورت گرفت. با حذف دیوارهای اضافی و تبدیل بنا به یك فضای مناسب موزهای، ساختمان تبدیل به موزه خط و كتابت شد و در سال 1376 این موزه با نام بزرگترین استاد خوشنویسی قرن 11 قمری میرعماد الحسنی سیفی قزوینی افتتاح شد.
بنای این موزه بیشتر به عنوان یك ساختمان مسكونی و یا كوشك است و از چهار طرف باز میباشد. بنا بصورت آجر و ملات و بدون استفاده از سازه احداث شده است.
نمای خارجی بنا با آجر تزئین شده و اشكال هندسی منظم دارد. فرمهای تزئینی آجرها شمسه – چلیپا میباشد و بام آن بصورت شیروانی از نوع كلاه فرنگی است.
بخشهای مختلف موزه میرعماد:
خطوط قبل از اسلام
خطوط اسلامی
خطوط تفننی
اشیای كاربردی
نسخ خطی