به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)،تپ‌اختر یک ستاره نوترونی مغناطیسه شده در حال چرخش بوده که از بقایای یک ابرنواختر شکل می‌گیرد. این جسم سماوی یک پرتو گردنده از تابش الکترومغناطیسی را ساطع می‌کند که با تلسکوپهای قوی در زمان عبور آن از کنار زمین قابل مشاهده است.
تپ‌اخترها با سرعت بسیار ثابت گردش می‌کنند اما گاهی اوقات سرعت آنها بیشتر می‌شود.
دانشمندان ساوث‌همپتون از یک مدل ریاضیاتی برای رد این نظریه استفاده کرده‌اند.
اگر یک تپ‌اختر را به عنوان یک کاسه سوپ در نظر بگیریم که در آن کاسه با یک سرعت و سوپ درون آن با سرعت بیشتر می‌چرخند، اصطکاک بین سطح کاسه و محتوای آن باعث افزایش سرعت کاسه می‌شود. هرچه میزان سوپ بیشتری درون آن باشد، گردش کاسه نیز سریعتر خواهد بود.
این قیاس می‌تواند مفهوم پشت نظریه پذیرفته شده دلیل افزایش ناگهانی سرعت تپ‌اخترها را توضیح دهد. با این حال پژوهش جدید نشان داده که این رویدادها بسیار بزرگتر از آن هستند که با این شیوه توصیف شوند. میزان ابرشار یا «سوپ» موجود در پوسته یک تپ‌اختر بسیار کوچکتر از آن است که این شکل از اصطکاک را برای این اثر تولید کند.
این محققان از یک مدل ریاضیاتی به همراه داده‌های تلسکوپهای رادیویی و نتایج اخیر یک نظریه فیزیک اتمی برای رد این نظریه استفاده کرده‌اند.
این پژوهش در مجله Physical Review Letters منتشر شده است.
تپ‌اخترها با سرعت بسیار ثابت گردش می‌کنند اما گاهی اوقات سرعت آنها بیشتر می‌شود.
دانشمندان ساوث‌همپتون از یک مدل ریاضیاتی برای رد این نظریه استفاده کرده‌اند.
اگر یک تپ‌اختر را به عنوان یک کاسه سوپ در نظر بگیریم که در آن کاسه با یک سرعت و سوپ درون آن با سرعت بیشتر می‌چرخند، اصطکاک بین سطح کاسه و محتوای آن باعث افزایش سرعت کاسه می‌شود. هرچه میزان سوپ بیشتری درون آن باشد، گردش کاسه نیز سریعتر خواهد بود.
این قیاس می‌تواند مفهوم پشت نظریه پذیرفته شده دلیل افزایش ناگهانی سرعت تپ‌اخترها را توضیح دهد. با این حال پژوهش جدید نشان داده که این رویدادها بسیار بزرگتر از آن هستند که با این شیوه توصیف شوند. میزان ابرشار یا «سوپ» موجود در پوسته یک تپ‌اختر بسیار کوچکتر از آن است که این شکل از اصطکاک را برای این اثر تولید کند.
این محققان از یک مدل ریاضیاتی به همراه داده‌های تلسکوپهای رادیویی و نتایج اخیر یک نظریه فیزیک اتمی برای رد این نظریه استفاده کرده‌اند.
این پژوهش در مجله Physical Review Letters منتشر شده است.