نقاشی یك خرده سیارك راهی برای نجات زمین
گاهی اوقات ایده‌های جدید باعث می‌شود دانشمندان آن حوزه با خود بگویند: چرا من قبلا به چنین موضوع ساده‌ای فكر نكرده بودم؟! مثال واضح آن ایده یك دانشجوی كارشناسی ارشد در كنگره بین‌المللی فضانوردی در ناپل ایتالیاست كه نظرها را به خود جلب كرده است.
«سانگ ووك پایك» از بخش هوانوردی و فضانوردی دانشگاه ام.آی.تی، ایده‌ای ارائه داد تا با استفاده از توپ‌های رنگی (مشابه توپ‌های مورد استفاده در بازی پینت‌بال) از برخورد سیارك‌ها به زمین جلوگیری شود!
این مقاله توانست جایزه مسابقه «جابه‌جایی یك خرده سیارك» را كه با حمایت انجمن مشورتی فضایی سازمان ملل متحد برگزار می‌شود را از آن خود كند.
ایده پشت توپ‌های رنگی خیلی ساده است. برخورد توپ‌های كوچك پر از ماده رنگی به سطح یك خرده سیارك و پخش شدن رنگ بر سطح این جرم سماوی باعث افزایش بازتاب نور خورشید از سطح سیارك می‌شود.
از آنجا كه امروزه ما می‌دانیم نور در واقع از فوتون‌ها كه جرم دارند، ساخته شده است بازتاب نور از سطح یك خرده‌سیارك چند 10هزار تنی، باعث تولید نیروی پیشران بسیار اندكی می‌شود كه طی چند سال می‌تواند مسیر آن را به قدر كافی منحرف نماید تا زمین از برخورد در امان باقی بماند.
بنابراین رنگی كه به سطح خرده سیارك پاشیده می‌شود باید روشن باشد تا به نور خورشید اجازه دهد مسیر این جرم بزرگ را به گونه‌ای منحرف كند تا با زمین برخورد نكرده و از كنار آن عبور كند. پایك نشان داد كه طرح او به دو روش مختلف كار می‌كند.
نیروی خود توپ‌های رنگی می‌تواند یك تغییر حركت خفیف به سیارك بدهد و آن را فقط به اندازه كمی منحرف كند، اما نه آنقدر كه با زمین برخورد نكند.
اصلی‌ترین اثری كه توپ‌های رنگی روی سیارك می‌گذارد افزایش بازتاب نور از سطح خرده‌سیارك درنتیجه پاشیدن رنگ روشن روی آن است بنابراین فشار فوتون‌هایی كه از سوی خورشید می‌آید در طول یك بازه زمانی كافی اثر خود را گذاشته و می‌تواند یك تغییر بزرگ در مسیر سیارك ایجاد كند.
پایك اینچنین نتیجه‌گیری كرده كه مسیر سیارك آپوفیس ـ كه یك صخره 27 گیگاتنی (27 میلیارد تن) بوده و انتظار می‌رود در سال 2029 یا در سال 2036 از فاصله بسیار نزدیك از كنار زمین عبور كند ـ را می‌توان به این روش به اندازه كافی دور كرد تا هیچ خطری زمین را تهدید نكند.
او تخمین زده كه پنج تن رنگ برای پوشش این سیارك با قطری معادل 450 متر كافی باشد.
اخترشناسان معتقدند این اجرام نزدیك زمین پسماند‌های ناشی از انباشتگی اولیه سیارات داخلی ـ كه شامل عطارد، زهره، زمین و مریخ است ـ هستند.
محاسبات پایك نشان می‌دهد برای منحرف كردن سیارك‌ها به منظور جلوگیری از برخورد با زمین نیاز است سیارك به مدت 20 سال در معرض پاشش رنگ قرار گیرد.
رویكرد اول كه سال 2029 را به عنوان زمان برخورد مشخص كرده، با یك حساب سریع نشان می‌دهد ما هفت سال زمان نیاز داریم تا پنج تن رنگ سفید را روی تمام بخش‌های سیاركی كه احتمالا میلیون‌ها كیلومتر با زمین فاصله دارد، بپاشیم.
فرض كنیم موفق به انجام چنین كاری شویم. یك مشكل جزئی باقی می‌ماند. آیا كسی با قطعیت می‌توانست 20 سال قبل بگوید این سیارك قطعا با زمین برخورد می‌كند یا خیر یا اگر یك برنامه فضایی بزرگ ـ كه به احتمال زیاد میلیاردها دلار هزینه برای ارسال رنگ به آپوفیس می‌خواهد ـ طراحی شود، عواقب احتمالی آن طرح چیست؟
فرض كنید ما موفق به نقاشی این سنگ بزرگ و در نتیجه ایجاد انحراف در مسیر حركتش شدیم. حال با این سوال مهم روبه‌رو می‌شویم: آیا انحراف مسیر سیارك به سمت خود زمین است و ضریب برخورد را چند برابر می‌كند یا این انحراف به دور از زمین بوده و برخورد را قطعا منتفی می‌كند؟
گاهی اوقات ایده‌های جدید باعث می‌شود دانشمندان آن حوزه با خود بگویند: چرا من قبلا به چنین موضوع ساده‌ای فكر نكرده بودم؟! مثال واضح آن ایده یك دانشجوی كارشناسی ارشد در كنگره بین‌المللی فضانوردی در ناپل ایتالیاست كه نظرها را به خود جلب كرده است.
«سانگ ووك پایك» از بخش هوانوردی و فضانوردی دانشگاه ام.آی.تی، ایده‌ای ارائه داد تا با استفاده از توپ‌های رنگی (مشابه توپ‌های مورد استفاده در بازی پینت‌بال) از برخورد سیارك‌ها به زمین جلوگیری شود!
این مقاله توانست جایزه مسابقه «جابه‌جایی یك خرده سیارك» را كه با حمایت انجمن مشورتی فضایی سازمان ملل متحد برگزار می‌شود را از آن خود كند.
ایده پشت توپ‌های رنگی خیلی ساده است. برخورد توپ‌های كوچك پر از ماده رنگی به سطح یك خرده سیارك و پخش شدن رنگ بر سطح این جرم سماوی باعث افزایش بازتاب نور خورشید از سطح سیارك می‌شود.
از آنجا كه امروزه ما می‌دانیم نور در واقع از فوتون‌ها كه جرم دارند، ساخته شده است بازتاب نور از سطح یك خرده‌سیارك چند 10هزار تنی، باعث تولید نیروی پیشران بسیار اندكی می‌شود كه طی چند سال می‌تواند مسیر آن را به قدر كافی منحرف نماید تا زمین از برخورد در امان باقی بماند.
بنابراین رنگی كه به سطح خرده سیارك پاشیده می‌شود باید روشن باشد تا به نور خورشید اجازه دهد مسیر این جرم بزرگ را به گونه‌ای منحرف كند تا با زمین برخورد نكرده و از كنار آن عبور كند. پایك نشان داد كه طرح او به دو روش مختلف كار می‌كند.
نیروی خود توپ‌های رنگی می‌تواند یك تغییر حركت خفیف به سیارك بدهد و آن را فقط به اندازه كمی منحرف كند، اما نه آنقدر كه با زمین برخورد نكند.
اصلی‌ترین اثری كه توپ‌های رنگی روی سیارك می‌گذارد افزایش بازتاب نور از سطح خرده‌سیارك درنتیجه پاشیدن رنگ روشن روی آن است بنابراین فشار فوتون‌هایی كه از سوی خورشید می‌آید در طول یك بازه زمانی كافی اثر خود را گذاشته و می‌تواند یك تغییر بزرگ در مسیر سیارك ایجاد كند.
پایك اینچنین نتیجه‌گیری كرده كه مسیر سیارك آپوفیس ـ كه یك صخره 27 گیگاتنی (27 میلیارد تن) بوده و انتظار می‌رود در سال 2029 یا در سال 2036 از فاصله بسیار نزدیك از كنار زمین عبور كند ـ را می‌توان به این روش به اندازه كافی دور كرد تا هیچ خطری زمین را تهدید نكند.
او تخمین زده كه پنج تن رنگ برای پوشش این سیارك با قطری معادل 450 متر كافی باشد.
اخترشناسان معتقدند این اجرام نزدیك زمین پسماند‌های ناشی از انباشتگی اولیه سیارات داخلی ـ كه شامل عطارد، زهره، زمین و مریخ است ـ هستند.
محاسبات پایك نشان می‌دهد برای منحرف كردن سیارك‌ها به منظور جلوگیری از برخورد با زمین نیاز است سیارك به مدت 20 سال در معرض پاشش رنگ قرار گیرد.
رویكرد اول كه سال 2029 را به عنوان زمان برخورد مشخص كرده، با یك حساب سریع نشان می‌دهد ما هفت سال زمان نیاز داریم تا پنج تن رنگ سفید را روی تمام بخش‌های سیاركی كه احتمالا میلیون‌ها كیلومتر با زمین فاصله دارد، بپاشیم.
فرض كنیم موفق به انجام چنین كاری شویم. یك مشكل جزئی باقی می‌ماند. آیا كسی با قطعیت می‌توانست 20 سال قبل بگوید این سیارك قطعا با زمین برخورد می‌كند یا خیر یا اگر یك برنامه فضایی بزرگ ـ كه به احتمال زیاد میلیاردها دلار هزینه برای ارسال رنگ به آپوفیس می‌خواهد ـ طراحی شود، عواقب احتمالی آن طرح چیست؟
فرض كنید ما موفق به نقاشی این سنگ بزرگ و در نتیجه ایجاد انحراف در مسیر حركتش شدیم. حال با این سوال مهم روبه‌رو می‌شویم: آیا انحراف مسیر سیارك به سمت خود زمین است و ضریب برخورد را چند برابر می‌كند یا این انحراف به دور از زمین بوده و برخورد را قطعا منتفی می‌كند؟
منبع: spacedaily
مترجم: آتنا حسن‌آبادی
مترجم: آتنا حسن‌آبادی