[h=3]جلسه نقد و بررسی نمایش « خاطرات یک گاوجنون زده » به کارگردانی نفیسه لاله با حضور یکی از اعضای انجمن نویسندگان و منتقدان خانه در فرهنگسرای نیاوران برگزار شد.
به گزارش سينما خبر سامی ثابت صالحی که به عنوان منتقد به بررسی و تحلیل این نمایش پرداخت گفت:« متن این نمایش که توسط اسماعیل همتی نوشته شده ،از چند لایه برخوردار است که هرچند در ظاهر به نظر می رسد در مواردی در لایه بیرونی آن از عناصر کلیشه ای و ساده ای برای روایت نمایش استفاده شده اما در لایه های درونی این طور نیست و درنهایت اثری عمیق و پر از تفکرواندیشه است. درنمایشنامه از اسطوره گاو که ریشه در فرهنگ و ادبیات کهن ایران دارد در جهت بیان یک مفهوم عمیق امروزی با رویکردی انسانی و نو استفاده شده است.»
به گفته این منتقد ، از نظر اجرایی هم کار با ایده های خوب کارگردانی مواجه است ومی تواند با فضاسازی و چیدمان قابل توجهی مخاطب را همراه خود کند اما به دلیل مدت زمان اندک اجرا (25 دقیقه) مخاطب نمی تواند چندان به عمق اثر راه پیدا کند و به نوعی کار نیمه تمام می ماند.
صالحی ، صحنه پایانی نمایش را نقطه اوج قوت کار دانست و گفت :« در صحنه پایانی وقتی مخاطب با گاو جنون زده ای مواجه می شود که به درون لاشه مادرمی رود وبه نوعی هویت خود را پیدا می کند و بدون هیچ پایان بندی مشخصی تنها با یک موسیقی ، مخاطب به بیرون فضای نمایش راهنمایی می شود ، یک صحنه فوق العاده و اوج نمایش است به ویژه که با پایان غافلگیرانه مخاطب اصلن فرصت تشویق و کف زدن پیدا نمی کند.»
این منتقد،همچنین شکل چند وجهی بازیگری نمایش را قابل توجه دانست ودر مورد فرم اجرایی کار نیز گفت:« نمایش پر از فضا سازی ، ایده ، چیدمان و فرم های مختلف نمایشی بود که من لزوم این همه تأکید بر فرم در این اجرا را از نفهمیدم ؟! در این نمایش تماشاگر به فضاها مختلفی برده می شود در صورتی که می توانست همه این اتفاقات در یک یا دو فضا رخ دهد .»
کارگردان نمایش « خاطرات یک گاو جنون زده » دراین باره توضیح داد که این فضاسازی متنوع و کم بودن مدت زمان اجرا بیشتر به دلیل سرپا بودن مخاطب و جلوگیری از خستگی احتمالی آنها بوده است.
بنابر گزارش باني فيلم در پایان جلسه هم ، سامی صالحی به بررسی موسیقی نمایش پرداخت ومعتقد بود استفاده ازساز «ملودیکا» با فضای اجرایی این نمایش محیطی مناسب نبود زیرا فضای کار با حسی که از آوای جذاب و دلنشین این ساز داده می شود، متفاوت است و موجب کاستن ارتباط مخاطب با نمایش می شود.
نفیسه لاله کارگردان نمایش نیز در این ارتباط گفت:« من به دودلیل از ساز ملودکیا برای موسیقی این نمایش استفاده کردم یکی که موسیقی این ساز آوای تنهایی انسان است و این نمایش بیش از هرچیز درباره تنهایی آدمهاست و دیگر امکان ساده و راحتی که برای حمل و استفاده از این ساز وجود دارد زیرا ما می خواستیم گروه موسیقی مخاطب را در همه طول راه و مکان و فضاهای اجرا همراهی کند. »
صالحی همچنین انتخاب زیرزمین فرهنگسرای نیاوران را به عنوان یک مکانی که بیشتر مخاطبانش از طبقه مرفه وخاص جامعه است برای اجرای نمایشی که به مذمت ونقد نظام سرمایه داری واستثمارگری امروز جهان می پردازد، بسیار انتخاب قابل توجهی دانست که نفیسه لاله کارگردان نمایش با رد این دیدگاه منتقد گفت:« من از انتخاب این مکان برای اجرای نمایشم اصلن چنین قصدی نداشتم هرچند که ممکن است این موضوع را به ذهن مخاطب بیاورد . درواقع ما اصلن قصد توهین به هیچ کس یا طبقه خاص اجتماعی را نداریم و فقط به دلیل امکان و تناسبی که این مکان (زیرزمین ) برای اجرای محیطی ما داشت از آن استفاده کردیم و من مایل بودم به دلیل رشد جایگاه و رزومه حرفه ای گروه ، نمایش خود را به جای سالن خصوصی و فضاهای غیر متعارف در یکی از سالنهای زیرمجموعه وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی اجرا کنیم.»
نمایش محیطی«خاطرات یک گاو جنون زده»که تا 4 بهمن ماه هر روز به جز شنبه ها ساعت 30/18 در زیرزمین فرهنگسرای نیاوران اجرا می شود، یک اجرای متفاوت محیطی ( با مشارکت تماشاگر )است که از 10 مجموعه تابلو، کولاژ تشکیل شده و با قرار گرفتن تماشاگر در موقعیت ها وفضاهای مختلف داستان سرنوشت و خاطرات یک شخصیت از زبان یک گاو و بهره کشی هایی که از او در دنیای مدرنیزه سرمایه داری بیان می شود.
به گفته این منتقد ، از نظر اجرایی هم کار با ایده های خوب کارگردانی مواجه است ومی تواند با فضاسازی و چیدمان قابل توجهی مخاطب را همراه خود کند اما به دلیل مدت زمان اندک اجرا (25 دقیقه) مخاطب نمی تواند چندان به عمق اثر راه پیدا کند و به نوعی کار نیمه تمام می ماند.
صالحی ، صحنه پایانی نمایش را نقطه اوج قوت کار دانست و گفت :« در صحنه پایانی وقتی مخاطب با گاو جنون زده ای مواجه می شود که به درون لاشه مادرمی رود وبه نوعی هویت خود را پیدا می کند و بدون هیچ پایان بندی مشخصی تنها با یک موسیقی ، مخاطب به بیرون فضای نمایش راهنمایی می شود ، یک صحنه فوق العاده و اوج نمایش است به ویژه که با پایان غافلگیرانه مخاطب اصلن فرصت تشویق و کف زدن پیدا نمی کند.»
این منتقد،همچنین شکل چند وجهی بازیگری نمایش را قابل توجه دانست ودر مورد فرم اجرایی کار نیز گفت:« نمایش پر از فضا سازی ، ایده ، چیدمان و فرم های مختلف نمایشی بود که من لزوم این همه تأکید بر فرم در این اجرا را از نفهمیدم ؟! در این نمایش تماشاگر به فضاها مختلفی برده می شود در صورتی که می توانست همه این اتفاقات در یک یا دو فضا رخ دهد .»
کارگردان نمایش « خاطرات یک گاو جنون زده » دراین باره توضیح داد که این فضاسازی متنوع و کم بودن مدت زمان اجرا بیشتر به دلیل سرپا بودن مخاطب و جلوگیری از خستگی احتمالی آنها بوده است.
بنابر گزارش باني فيلم در پایان جلسه هم ، سامی صالحی به بررسی موسیقی نمایش پرداخت ومعتقد بود استفاده ازساز «ملودیکا» با فضای اجرایی این نمایش محیطی مناسب نبود زیرا فضای کار با حسی که از آوای جذاب و دلنشین این ساز داده می شود، متفاوت است و موجب کاستن ارتباط مخاطب با نمایش می شود.
نفیسه لاله کارگردان نمایش نیز در این ارتباط گفت:« من به دودلیل از ساز ملودکیا برای موسیقی این نمایش استفاده کردم یکی که موسیقی این ساز آوای تنهایی انسان است و این نمایش بیش از هرچیز درباره تنهایی آدمهاست و دیگر امکان ساده و راحتی که برای حمل و استفاده از این ساز وجود دارد زیرا ما می خواستیم گروه موسیقی مخاطب را در همه طول راه و مکان و فضاهای اجرا همراهی کند. »
صالحی همچنین انتخاب زیرزمین فرهنگسرای نیاوران را به عنوان یک مکانی که بیشتر مخاطبانش از طبقه مرفه وخاص جامعه است برای اجرای نمایشی که به مذمت ونقد نظام سرمایه داری واستثمارگری امروز جهان می پردازد، بسیار انتخاب قابل توجهی دانست که نفیسه لاله کارگردان نمایش با رد این دیدگاه منتقد گفت:« من از انتخاب این مکان برای اجرای نمایشم اصلن چنین قصدی نداشتم هرچند که ممکن است این موضوع را به ذهن مخاطب بیاورد . درواقع ما اصلن قصد توهین به هیچ کس یا طبقه خاص اجتماعی را نداریم و فقط به دلیل امکان و تناسبی که این مکان (زیرزمین ) برای اجرای محیطی ما داشت از آن استفاده کردیم و من مایل بودم به دلیل رشد جایگاه و رزومه حرفه ای گروه ، نمایش خود را به جای سالن خصوصی و فضاهای غیر متعارف در یکی از سالنهای زیرمجموعه وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی اجرا کنیم.»
نمایش محیطی«خاطرات یک گاو جنون زده»که تا 4 بهمن ماه هر روز به جز شنبه ها ساعت 30/18 در زیرزمین فرهنگسرای نیاوران اجرا می شود، یک اجرای متفاوت محیطی ( با مشارکت تماشاگر )است که از 10 مجموعه تابلو، کولاژ تشکیل شده و با قرار گرفتن تماشاگر در موقعیت ها وفضاهای مختلف داستان سرنوشت و خاطرات یک شخصیت از زبان یک گاو و بهره کشی هایی که از او در دنیای مدرنیزه سرمایه داری بیان می شود.