[h=3]پخش زنده 64 مسابقه فوتبال از رقابت‌های جام‌جهانی، آزمونی سخت برای تلویزیونی بود که تلاش کرد در کنار گزارشگران قدیمی، تعدادی گزارشگر جوان را هم معرفی کرده و به مخاطبان بقبولاند.
به گزارش سينما خبر، صداوسیما همچنین قصد داشت در این دوره از مسابقات جام‌جهانی همانند دوره‌های قبل، گزارشگری را به برزیل اعزام کند تا ببینندگان تلویزیون بتوانند از نمایی فراتر از قاب تلویزیون در جریان اتفاقات بازی تیم ملی کشورمان قرار بگیرند اما در نهایت این هدف محقق نشد تا مزدک میرزایی به عنوان گزارشگر اعزامی به برزیل، به بازی اول ایران نرسید و بازی دوم ایران مقابل آرژانتین را یک نیمه گزارش کرد و بازی سوم را هم از دست داد.
خبرنگاري پس از پایان مسابقات جام‌جهانی، به میان بینندگان مسابقات رفت تا نقاط قوت و ضعف گزارشگران ایرانی را از منظر آنان جویا شده و بهترین گزارشگر را از نگاه آنان انتخاب کند.
«عادل فردوسی‌پور یک سر و گردن از گزارشگران بازی‌های جام جهانی 2014 بالاتر بود»، «گزارشگران ایرانی در جام‌جهانی امسال به هیچ یک از استعدادهای جهانی نزدیک نبودند»، «گزارشگران جوان ادای فردوسی‌پور را درمی‌آوردند و صدایشان را عجیب و غریب می‌کنند تا نشان بدهند گزارشگر شده‌اند»، «تلویزیون برای گزارش بازی‌های جام‌جهانی خوب عمل کرد»، «مردم از گزارشگران تکراری خسته شده‌اند»، «تلویزیون به گزارشگران جوان‌تر پر و بال دهد»، «همه گزارشگران نمره قبولی را گرفتند.»
این‌ها بخشی از نظرات بینندگان مسابقات جام‌جهانی است که در گفت‌وگو با خبرنگار ایسنا در میان گذاشته شد.
آنچه در زیر می‌خوانید گزارش کامل نظرات مردمی از نحوه گزارشگر گزارشگران ایرانی در بازی‌های جام‌جهانی امسال است.
فردوسی‌پور از گفتار خشک و رسمی دور بود
در ابتدای این گزارش آقایی 40 ساله دارای مدرک کارشناسی مدیریت، درباره‌ی گزارش بازی‌های جام جهانی 2014 توسط گزارشگران ایرانی معتقد است: بین گزارشگران امسال جام‌جهانی عادل فردوسی‌پور مثل همیشه به خاطر تسلطی که به بازی داشت و همچنین داشتن ادبیاتی مناسب، خوب عمل کرد؛ به گونه‌ای که مثل همه گزارش‌هایش از گفتار خشک و رسمی یک گزارشگر فاصله گرفت. یکی از اتفاقات خوبی که امسال در بازی‌های جام جهانی رخ داد، قطع بازی ایران و آرژانتین بود که در بخشی دچار مشکل شد و در نیمه دوم عادل فردوسی‌پور بازی را گزارش کرد که به نظرم 180 درجه گزارشگری وی با مزدک میرزایی تفاوت داشت.
وی سپس به گزارشگر گزارشگران در رادیو اشاره می‌کند و می‌گوید: در رادیو ورزش یکی از بازی‌ها را دنبال می‌کردم که گزارشگر آن آقایی به نام ارونده بود که به نظرم با وجود اینکه بازی، میان دو تیم غیرمطرح انجام شد ولی به قدری شور و هیجان در گزارشش دخیل بود که در آن موقع از شب با وجود اینکه تصویر هم نداشت، شنونده را جذب خود می‌کرد.
او در پایان درباره‌ی برنامه «2014» فردوسی‌پور اینگونه اظهار نظر می‌کند: ویژه برنامه «2014 » که با اجرای عادل فردوسی‌پور همراه بود، برنامه خوب و جذبی بود و به نظرم برنامه‌ای بود که پخشش به موقع بود و برای بیننده جذابیت داشت.
تشبیه گزارش‌های خیابانی به بهرام شفیع
در ادامه یک کارشناس ارتباطات هم نظراتش را درباره‌ی گزارش گزارشگران اینگونه ارائه می‌دهد: به نظرم هیچ کدام از گزارشگرانمان نه امسال و نه سال‌های قبل به استعدادهای جهانی نزدیک نبودند. از سال 90 تاکنون شش دوره جام جهانی را دنبال کردم و واقعا احساس کردم که طی این مدت در گزارشگری پس‌رفت عجیبی داشتیم. یکی از دلایل برندهای ما در گزارشگری این است که بعضا گزارشگران بدون انگیزه هستند و معمولا خصوصیات منفی برایشان به یک امر بدیهی تبدیل شده است؛ به عنوان مثال عجیب و غریب حرف زدن برای گزارشگری مثل جواد خیابانی گویا به یک امتیاز تبدیل شده است که خودش هم از این اتفاق راضی است! به نحوی که گزارش‌های وی همیشه مرا یاد آقای بهرام شفیع می اندازد که در دهه 60 الی 70 همین روند را در پیش می‌گرفت.
وی سپس از نحوه‌ی گزارش مزدک میرزایی انتقاد می‌کند و می‌گوید: یکی از ایرادات پررنگ گزارشگری مزدک میرزایی در جام جهانی امسال به ویژه در فینال مسابقات این بود که کاملا مشخص بود وی نسبت به کدام تیم حاضر در مسابقه تمایل داشت و این اتفاق به شکل افراطی در بازی دیده می‌شد که به نظرم نباید اینگونه باشد. این ایراد تا حدی بود که در بازی میان آرژانتین و آلمان، بعد از 20 دقیقه می‌توانستیم متوجه شویم که گزارشگر بازی طرفدار کدام تیم است، در حالی که این نقص بزرگی برای یک گزارشگر است.
این آقای 50 ساله در ادامه نظراتش به نیروهای جدید گزارشگری در تلویزیون اشاره می‌کند و می‌گوید: در کمال تاسف نیروهای جدید گزارشگری‌مان به جای اینکه پدیده باشند و تفاوتی را عرضه کنند، ورژن دست چندم گزارشگران قدیمی ما بودند و انگار افراد گزارشگر می‌شوند چون صدایشان شبیه عادل فردوسی‌پور است! درحالی که این تفکر غلط است؛ هرچند که در صافی صداوسیما این قضیه اتفاق عجیبی نیست که اکنون به این نقطه رسیده‌ایم. یک مساله دیگری که در گزارشگری مطرح است این است که انگار گزارشگران در نقاط دنیا نوع گزارشگری‌هایشان از نوع خاص منطقه‌ای و جغرافیایی است و ما به دلیل اینکه یک هویت مستقل فرهنگی در تلویزیون نداریم، همیشه در سرگردانی به سر می‌بریم.
وی سپس درباره گزارش‌های عادل فردوسی‌پور در این دوره از بازی‌های جام‌جهانی خاطرنشان می کند: عادل فردوسی‌پور تاکنون یکی از با معلوم‌ترین و مطلع‌ترین گزارشگران ما معرفی شده است در حالی که شاید وی حتی یک بار هم مطالعه دقیق در گزارشگری نداشته است.
فردوسی‌پور هزار دغدغه دارد
این کارشناس ارتباطات همچنین با اشاره به گزارشگری پیمان یوسفی و جواد خیابانی در بازی‌های جام جهانی 2014 یادآور می‌شود: به نظرم پیمان یوسفی و جواد خیابانی در کار گزارشگری بد عمل می‌کنند و گزارش‌هایشان رفته رفته بدتر می‌شود؛ ضمن اینکه معیار گزارشگری مطلوب برای ما، نوع گزارش عادل فردوسی پور شده است که به اعتقاد من در چند سال اخیر روند نزولی داشته است و به نظر می‌رسد سال‌هاست روند صعودی در کارش نیست؛ چرا که فردوسی‌پور چند سالی است که علاوه بر مجری‌گری، تهیه‌کنندگی برنامه‌هایش را هم برعهده دارد وهزاران دغدغه دارد.
او در پایان صحبت‌هایش به ممیزی در بحث آنتن تلویزیون اشاره می‌کند و می‌گوید: ممیزی در بحث آنتن موجود است که صافی‌های مختلفی دارد و به نظرم این صافی‌ها بعضا روابط غیرضوابطی را می‌توانند دخیل کنند؛ بنابراین جا دارد بگویم روند مجری‌گری ما در تلویزیون از این قضیه خیلی لطمه خورده است اما نمی‌دانم گزارشگری ما نیز از این قضیه چقدر لطمه بخورد که اگر لطمه خورده باشد حتما باید دلایلش مشخص شود.
چرا خیابانی حاشیه‌های بی‌جا را مطرح می‌کند؟
به گزارش ایسنا، در ادامه دانشجویی 24 ساله که در رشته مدیریت تحصیل می‌کند، نظراتش را در این زمینه اینگونه اظهار می‌کند: به نظرم از میان گزارشگران جام جهانی 2014 محمدرضا احمدی و عادل فردوسی‌پور خوب عمل کردند اما در مقابل مزدک میرزایی، جواد خیابانی و پیمان یوسفی خوب نبودند؛ به ویژه در نیمه اول بازی ایران و آرژانتین، مزدک میرزایی گزارش خوبی نداشت ولی از زمانی که فردوسی‌پور نیمه دوم بازی را در دست گرفت، تفاوت خیلی در نحوه بیان ایجاد شد. در مجموع از میان گزارشگران ایرانی، محمدرضا احمدی و فردوسی پور هیجان بیشتری داشتند و جواد خیابانی به عنوان گزارشگر همیشه حاشیه‌های بی‌جا و غیرمرتبط را بیان می‌کرد اما در مقابل عادل فردوسی پور به حاشیه‌های مرتبط و به موقع اشاره می‌کرد.
خبرنگاري پس از پایان مسابقات جام‌جهانی، به میان بینندگان مسابقات رفت تا نقاط قوت و ضعف گزارشگران ایرانی را از منظر آنان جویا شده و بهترین گزارشگر را از نگاه آنان انتخاب کند.
«عادل فردوسی‌پور یک سر و گردن از گزارشگران بازی‌های جام جهانی 2014 بالاتر بود»، «گزارشگران ایرانی در جام‌جهانی امسال به هیچ یک از استعدادهای جهانی نزدیک نبودند»، «گزارشگران جوان ادای فردوسی‌پور را درمی‌آوردند و صدایشان را عجیب و غریب می‌کنند تا نشان بدهند گزارشگر شده‌اند»، «تلویزیون برای گزارش بازی‌های جام‌جهانی خوب عمل کرد»، «مردم از گزارشگران تکراری خسته شده‌اند»، «تلویزیون به گزارشگران جوان‌تر پر و بال دهد»، «همه گزارشگران نمره قبولی را گرفتند.»
این‌ها بخشی از نظرات بینندگان مسابقات جام‌جهانی است که در گفت‌وگو با خبرنگار ایسنا در میان گذاشته شد.
آنچه در زیر می‌خوانید گزارش کامل نظرات مردمی از نحوه گزارشگر گزارشگران ایرانی در بازی‌های جام‌جهانی امسال است.
فردوسی‌پور از گفتار خشک و رسمی دور بود
در ابتدای این گزارش آقایی 40 ساله دارای مدرک کارشناسی مدیریت، درباره‌ی گزارش بازی‌های جام جهانی 2014 توسط گزارشگران ایرانی معتقد است: بین گزارشگران امسال جام‌جهانی عادل فردوسی‌پور مثل همیشه به خاطر تسلطی که به بازی داشت و همچنین داشتن ادبیاتی مناسب، خوب عمل کرد؛ به گونه‌ای که مثل همه گزارش‌هایش از گفتار خشک و رسمی یک گزارشگر فاصله گرفت. یکی از اتفاقات خوبی که امسال در بازی‌های جام جهانی رخ داد، قطع بازی ایران و آرژانتین بود که در بخشی دچار مشکل شد و در نیمه دوم عادل فردوسی‌پور بازی را گزارش کرد که به نظرم 180 درجه گزارشگری وی با مزدک میرزایی تفاوت داشت.
وی سپس به گزارشگر گزارشگران در رادیو اشاره می‌کند و می‌گوید: در رادیو ورزش یکی از بازی‌ها را دنبال می‌کردم که گزارشگر آن آقایی به نام ارونده بود که به نظرم با وجود اینکه بازی، میان دو تیم غیرمطرح انجام شد ولی به قدری شور و هیجان در گزارشش دخیل بود که در آن موقع از شب با وجود اینکه تصویر هم نداشت، شنونده را جذب خود می‌کرد.
او در پایان درباره‌ی برنامه «2014» فردوسی‌پور اینگونه اظهار نظر می‌کند: ویژه برنامه «2014 » که با اجرای عادل فردوسی‌پور همراه بود، برنامه خوب و جذبی بود و به نظرم برنامه‌ای بود که پخشش به موقع بود و برای بیننده جذابیت داشت.
تشبیه گزارش‌های خیابانی به بهرام شفیع
در ادامه یک کارشناس ارتباطات هم نظراتش را درباره‌ی گزارش گزارشگران اینگونه ارائه می‌دهد: به نظرم هیچ کدام از گزارشگرانمان نه امسال و نه سال‌های قبل به استعدادهای جهانی نزدیک نبودند. از سال 90 تاکنون شش دوره جام جهانی را دنبال کردم و واقعا احساس کردم که طی این مدت در گزارشگری پس‌رفت عجیبی داشتیم. یکی از دلایل برندهای ما در گزارشگری این است که بعضا گزارشگران بدون انگیزه هستند و معمولا خصوصیات منفی برایشان به یک امر بدیهی تبدیل شده است؛ به عنوان مثال عجیب و غریب حرف زدن برای گزارشگری مثل جواد خیابانی گویا به یک امتیاز تبدیل شده است که خودش هم از این اتفاق راضی است! به نحوی که گزارش‌های وی همیشه مرا یاد آقای بهرام شفیع می اندازد که در دهه 60 الی 70 همین روند را در پیش می‌گرفت.
وی سپس از نحوه‌ی گزارش مزدک میرزایی انتقاد می‌کند و می‌گوید: یکی از ایرادات پررنگ گزارشگری مزدک میرزایی در جام جهانی امسال به ویژه در فینال مسابقات این بود که کاملا مشخص بود وی نسبت به کدام تیم حاضر در مسابقه تمایل داشت و این اتفاق به شکل افراطی در بازی دیده می‌شد که به نظرم نباید اینگونه باشد. این ایراد تا حدی بود که در بازی میان آرژانتین و آلمان، بعد از 20 دقیقه می‌توانستیم متوجه شویم که گزارشگر بازی طرفدار کدام تیم است، در حالی که این نقص بزرگی برای یک گزارشگر است.
این آقای 50 ساله در ادامه نظراتش به نیروهای جدید گزارشگری در تلویزیون اشاره می‌کند و می‌گوید: در کمال تاسف نیروهای جدید گزارشگری‌مان به جای اینکه پدیده باشند و تفاوتی را عرضه کنند، ورژن دست چندم گزارشگران قدیمی ما بودند و انگار افراد گزارشگر می‌شوند چون صدایشان شبیه عادل فردوسی‌پور است! درحالی که این تفکر غلط است؛ هرچند که در صافی صداوسیما این قضیه اتفاق عجیبی نیست که اکنون به این نقطه رسیده‌ایم. یک مساله دیگری که در گزارشگری مطرح است این است که انگار گزارشگران در نقاط دنیا نوع گزارشگری‌هایشان از نوع خاص منطقه‌ای و جغرافیایی است و ما به دلیل اینکه یک هویت مستقل فرهنگی در تلویزیون نداریم، همیشه در سرگردانی به سر می‌بریم.
وی سپس درباره گزارش‌های عادل فردوسی‌پور در این دوره از بازی‌های جام‌جهانی خاطرنشان می کند: عادل فردوسی‌پور تاکنون یکی از با معلوم‌ترین و مطلع‌ترین گزارشگران ما معرفی شده است در حالی که شاید وی حتی یک بار هم مطالعه دقیق در گزارشگری نداشته است.
فردوسی‌پور هزار دغدغه دارد
این کارشناس ارتباطات همچنین با اشاره به گزارشگری پیمان یوسفی و جواد خیابانی در بازی‌های جام جهانی 2014 یادآور می‌شود: به نظرم پیمان یوسفی و جواد خیابانی در کار گزارشگری بد عمل می‌کنند و گزارش‌هایشان رفته رفته بدتر می‌شود؛ ضمن اینکه معیار گزارشگری مطلوب برای ما، نوع گزارش عادل فردوسی پور شده است که به اعتقاد من در چند سال اخیر روند نزولی داشته است و به نظر می‌رسد سال‌هاست روند صعودی در کارش نیست؛ چرا که فردوسی‌پور چند سالی است که علاوه بر مجری‌گری، تهیه‌کنندگی برنامه‌هایش را هم برعهده دارد وهزاران دغدغه دارد.
او در پایان صحبت‌هایش به ممیزی در بحث آنتن تلویزیون اشاره می‌کند و می‌گوید: ممیزی در بحث آنتن موجود است که صافی‌های مختلفی دارد و به نظرم این صافی‌ها بعضا روابط غیرضوابطی را می‌توانند دخیل کنند؛ بنابراین جا دارد بگویم روند مجری‌گری ما در تلویزیون از این قضیه خیلی لطمه خورده است اما نمی‌دانم گزارشگری ما نیز از این قضیه چقدر لطمه بخورد که اگر لطمه خورده باشد حتما باید دلایلش مشخص شود.
چرا خیابانی حاشیه‌های بی‌جا را مطرح می‌کند؟
به گزارش ایسنا، در ادامه دانشجویی 24 ساله که در رشته مدیریت تحصیل می‌کند، نظراتش را در این زمینه اینگونه اظهار می‌کند: به نظرم از میان گزارشگران جام جهانی 2014 محمدرضا احمدی و عادل فردوسی‌پور خوب عمل کردند اما در مقابل مزدک میرزایی، جواد خیابانی و پیمان یوسفی خوب نبودند؛ به ویژه در نیمه اول بازی ایران و آرژانتین، مزدک میرزایی گزارش خوبی نداشت ولی از زمانی که فردوسی‌پور نیمه دوم بازی را در دست گرفت، تفاوت خیلی در نحوه بیان ایجاد شد. در مجموع از میان گزارشگران ایرانی، محمدرضا احمدی و فردوسی پور هیجان بیشتری داشتند و جواد خیابانی به عنوان گزارشگر همیشه حاشیه‌های بی‌جا و غیرمرتبط را بیان می‌کرد اما در مقابل عادل فردوسی پور به حاشیه‌های مرتبط و به موقع اشاره می‌کرد.