طی دو هفته اخیر 8 بازی از دور رفت مرحله یک هشتم نهایی قهرمانی باشگاه های اروپا انجام شده است و نتایجی بدست آمده که گاه قابل پیش بینی و برخی ظاهراً شگفت انگیز می نماید. نگاهی داریم به وضعیت و شانس 16 تیم حاضر در این مرحله و نیم نگاهی به قهرمان احتمالی چمپیونزلیگ در فصل 13-2012. رئال - یونایتد
پیش از بازی بزرگ این مرحله، ژوزه مورینیو در ورزشگاه هایی که منچستریونایتد بازی داشت چندبار دیده شد. وی از مدت ها قبل برای نبرد نهایی آماده شده بود. شاید برنده این بازی بتواند یک پای فینال این فصل چمپیونزلیگ در وِمبلی باشد اما با اعلام ترکیب یونایتد پیش از رویارویی سانتیاگو برنابئو، شگفتی از پیرمرد اسکاتلندی آغاز شد! سرالکس فرگوسن در نهایت تعجب در بازی که میهمان است، چهار مهاجم در ترکیب تیمش می گذارد. رونی، فن پرسی، ولبک و کاگاوا! در مقابل رئال با همان ترکیب کمابیش همیشگی دیده می شود.
بازی با حملات قابل پیش بینی میزبان مادریدی آغاز می شود. با اینکه برتری نسبی رئال مشهود است ولی یونایتد نیز نشان می دهد با کوچکترین غفلتی، مادرید را به شکست خواهد داد ...، وجود رونی و ولبک در دو طرف هافبک ها و دوندگی بی امان آنان، فرصت زیادی برای نفوذ هافبک های کناری رئال ایجاد نکرد و در مقابل فشار رونالدو و دی ماریا به دو دفاع کناری کوتاه قد یونایتد یعنی اورا و رافائل داسیلوا مشهود بود که در همین راستا گل تساوی مادرید به ثمر رسید. با توجه به صحنه های واقعاً خطرناک و نزدیک به گل، فرصت های دو تیم تقریباً برابر بود و به هرحال بازی با تساوی یک بر یک به پایان رسید و چشم ها به اولدترافورد دوخته خواهد شد. با اینکه ظاهراً اوضاع یونایتد بهتر می نماید اما تیم مقابل رئال مادرید است و 9بار قهرمان اروپا! پیش بینی بُرد یونایتد با اختلاف یک گُل بی انصافی نیست ولی در صورت تساوی و وقت اضافه شاید شانس رئال بیشتر باشد. وجود فن پرسی و رونی برای یونایتد و کریس رونالدو برای مادرید تعیین کننده نتیجه این بازی بزرگ اروپا خواهد بود.
آرسنال – بایرن
آیا باخت توپچی ها به مونیخ در لندن پایان عصر ونگر در آرسنال را ندا می دهد؟ آیا تهدید آرسن به رفتن از امیریتس حقیقت می یابد؟ حمایت مدیران آرسنال از ونگر می تواند تضمینی باشد تا آستانه تحمل هواداران سرخپوشان شمال لندن برای ورود به نهمین سال بدون جام بالا رود، آیا؟! با اینکه بسیاری از فوتبالدوستان معتقدند آرسنال زیبا بازی می کند ولی به نظر می رسد که زیبایی هم از بازی این تیم رخت بربسته و خوردن گُل های مضحک با اشتباه های مکرر دروازبان و دفاع های متزلزل تیم و از دست دادن فرصت های متعدد گلزنی توسط فورواردهای آرسنال، پیش فرض بازی های این تیم شده است. واقعاً باور اینکه با وجود این همه نشانه ی بی لیاقتی از سوی برخی بازیکنان مانند کُشیلینی، چِزنی و ... از سوی ونگر دیده نمی شود و بازهم به آنها اعتماد می کند، بسیار شگفت انگیز است و ضرب المثلِ "خود کرده را تدبیر نیست" برای بیننده ی حوادث آرسنال تداعی می شود.
از طرفی تکیه بیش از حدّ ونگر بر بازیکنان غیربومی که هر لحظه هوس بازگشت به موطن اصلی خود را خواهند داشت (مانند بازگشت فابرگاس به بارسا) و نیز فروش بی رویه ستاره های بزرگ تیم به باشگاه های دیگر (مانند فروش آر.وی.پی به یونایتد)، کاری کرده است که هم اکنون شاهد ناامیدی آرسن ونگر و هواداران توپچی ها از بدست آوردن عنوان در فصل جاری فوتبال اروپا و جزیره باشیم. این روند مایوسانه شاید منجر به جدایی ستارگان دیگری از آرسنال شود، جک ویلشر و تئو ولکات می توانند علی رغم امضای قراردادهای جدید، راه خروج و رسیدن به عناوین قهرمانی در جاهای دیگر را برگزینند! اما در برابر نگون بختانِ لندنی، بایرن مونیخ مقتدرتر از همیشه در بوندس لیگا و چمپیونزلیگ درحال تاخت و تاز است. باواریایی ها با تلفیقی از جوانان و باتجربه های تیم ملی آلمان و بازیکنان خارجی کارآمد مانند ریبری، روبن و ...، خود را بعنوان مدعی قهرمانی اروپا مطرح کرده اند. فینالیست سال قبل لیگ قهرمانان در ورزشگاه امیریتس کار را تمام کرده است و از هم اکنون در اندیشه ی حریف بعدی خود است. 7 تیم دیگر مرحله یک چهارم نهایی هیچ علاقه ای به برخورد با مونیخی ها نخواهند داشت. بایرنی ها از الان خود را برای مربیگری پپ گواردیولا آماده می کنند و بازیکنان انگار که می خواهند خود را به وی ثابت کنند، از تمام نیروی خود در بازی ها بهره می گیرند و این حالت روانی قدرتمند، بسیار کمک کننده به مونیخی هاست برای پیروزی های آینده.
میلان – بارسا
شکست بارسلونا از میلان پرسش بزرگی را مطرح کرده است: آیا شاهد پایان دوران طلایی بارسا هستیم؟ آیا امپراطوری لیونل مسی رو به افول است؟ واقعیت این است که با پدید آمدن یک نتیجه ی نامناسب نمی توان چنین تفکری را پرورش داد اما دلایلی وجود دارند که با بر شمردن آنها حتی هوادران دوآتشه بارسا نیز به اندیشه فرو خواهند رفت که واقعاً هیچ پیروزی ابدی نیست و هیچ بازیکنی جاودانه نخواهد ماند...! میلان با دو گُل بارسلونا را شکست داد و با توجه به تقویم بازی های بارسا و در پیش بودن دو ال کلاسیکوی پیاپی در لالیگا و جام حذفی اسپانیا، پیش از بازی برگشت با آث میلان و با ذکر این نکته که پیروزی بارسا باید با اختلاف سه گل و بدون دریافت گل باشد، کار کاتالان ها را بسیار سخت می نمایاند. میلانی های جوان و جویای نام با ترفند موفق سرمربی خود آقای الگری توانستند جلوی تیکی تاکای ویرانگر اما ماشینی و بدون طراوت بارسا را بگیرند و با توجه به استاتیک های بازی که نشان می دهد در طول 90 دقیقه بازی فقط یکبار توپ به پای مسی در باکس میلان رسیده است، شب موفقی را بگذرانند و شاید مستحق این بُرد بوده اند. بازی درگیرانه امبروزینی و مونته لیوو با هدف دور کردن محوطه ی پاسکاری های سریع هافبک های بارسلونایی از محوطه خطر میلان بسیار هوشمندانه انجام شد و پاسخ مناسب نیز دریافت شد.
اما بارسلون از عدم وجود انعطاف پذیری تاکتیکی و نیز روحیه جنگندگی در برابر میلانی ها رنج می بُرد. بارسا بِسان یک ماشین که حرکاتی را با قطعات قدیمی دایماً تکرار می کند و تغییری در روند حرکتی خود نمی دهد، دیده شد. به هرحال بُردهای پُر گل در برابر تیم های از پیش باخته اسپانیایی در لالیگا نمی تواند مِلاک سنجش قدرت آبی اناری ها باشد. ضمن اینکه تکیه بیش از حد به بازیکنان ساخته شده در لاماسیا، خواه ناخواه تیم را به سوی انزوای تاکتیکی پیش خواهد بُرد. در بازی با آث میلان اگر بارسا می توانست تغییری در رویکرد بازی خود بدهد و به جای پاسکاری های سریع ولی بی ثمر میانه زمین، از دو گوشه با سانتر و نفوذ وارد باکس میلان شود و نیز اگر مهاجم مرکزی سرزن و تمام کننده درجه یکی داشت، هم اکنون نتیجه ی دیگری بدست آمده بود. به هرحال شاید آمدن یک مربی جدید از بیرون باشگاه بارسلونا که دارای تفکر جدیدی نسبت به فرهنگ "گواردیولایسم" باشد، ریکاوری و بازگشت قدرتمندانه بارسا را شاهد خواهیم بود. اما میلانی ها بسیار بالاتر از حد انتظار ظاهر شدند. شاگردان جوان الگری توانستند بُن بست تاکتیکی را به تیکی تاکای کِسِل کننده ی بارسا تحمیل کنند. آنان برعکس چلسی و اینتر فصول قبل که با دفاعی صِرف، سرعت انتقال پاس های بارسا را کنترل کردند، با دوندگی در خط هافبک و ضدحمله های رعدآسا و آرایش دفاع ضربدری، بلوگرانا را وادار به عقب نشینی و دریافت دو گل نمایند که البته اگر کمی فرهنگ بازی ایتالیایی را از خود دور می کردند و احتیاط کمتری به خرج می دادند، شاید به گل های دیگری نیز دست پیدا می کردند.
سلتیک – یوونتوس
هنگامی که جنگجویان سبزپوش گلاسکو بارسلونا را در دور گروهی شکست دادند، همگان بر قدرت آنان اذعان کردند اما نکته مهمی فراموش شد و آن این بود که تیم های بریتانیایی غیر انگلیسی یک وجه مشترک دارند و آن هم عدم ثبات در تمام خطوط تیمی است یعنی در یک نقطه قوّت دارند و در قسمت دیگر ضعف شدید!
سلتیک ویکتور وانایاما را همچون جواهری در قلب هافبک دارد ولی اَمبروز ضعیف را در خط دفاع، و همان پاشنه ی آشیلی شد که یوونتوس ماهر در بازی تدافعی بتواند سه بار از اشتباهاتِ غیرحرفه ای بازیکنان سلتیک استفاده کند و تقریباً خود را در مرحله بعد ببیند. بانوی پیر تورین، با تیمی نسبتاً جوان و یکدست و مربیگری هوشمندانه کُنته به شکل یک مدعی خطرناک در چمپیونزلیگ خود را نشان داده است و اگر شائبه مَچ فیکسینگ و رشوه دادن به داوران دوباره بازی های خوب آنان را زیرسئوال نبرد، می توانند یکی از امیدهای قهرمانی این دوره ی لیگ قهرمانان باشند.
شاختار – دورتموند
اوکراینی ها جانانه در برابر بورسیا دورتموند دوست داشتنیِ یورگن کلوپ مقاومت کردند اما بازی در جهنم وِست فالن کار هر تیمی نیست و شاید بهتر است شاختار را حذف شده بدانیم اگر اتفاقاتی که فوتبال را زیبا کرده است، رُخ ندهد.
دورتموند با شکست رئال، آژاکس و مَن سیتی در مرحله گروهی نشان داده است که حریف قدری برای تیم های دیگر است و همراه با بایرن مونیخ خطرناک ترین تیم های مرحله یک چهارم نهایی خواهند بود، اگر صعود کنند.
گالاتاسرای – شالکه
شاید خیلی از هواداران تیم های بزرگ دوست داشتند تا به جای برخورد این دو تیم با یکدیگر، قرعه بازی ایشان با گالا یا شالکه باشد.
پس از تساوی یک-یک در استانبول، به نظر کار گالاتاسارای سخت تر می نماید اما تیمی که به اسنایدر و دروگبا مسلح است، می تواند در "گِلزِن کرِشتِن" شالکه را حذف کند.
والنسیا – پاریس سن ژرمن
با اینکه اخراج زلاتان ابراهیموویچ و نبودش در بازی برگشت خطری برای پی اس جی محسوب می شود ولی شاید شروع احتمالی دیوید بکهم برای فرانسوی ها با حذف والنسیا همزمان شود که البته نتیجه ی باخت دو بر یک در بازی رفت، کار تیم درجه دومی اسپانیایی را در برابر ثروتمندان عرب پاریسی بسیار سخت کرده است و اگر اتفاق خاصی نیافتد، پاریس سن ژرمن در مرحله بعد حضور خواهد داشت.
پورتو – مالاگا
قهرمان پرتغالی دو دوره باشگاه های اروپا با یک گل تیم بی سروصدا ولی خطرناک اسپانیایی را برده است اما احتمال جبران این نتیجه از سوی مالاگایی ها زیاد است. شاید بازی برگشت این دو تیم نه چندان پُرطرفدار یکی از زیباترین های این مرحله باشد. نکته مهم این است که تیم مالاگا نیز توسط یکی از شیوخ ثروتمند عرب اداره می شود اما نسبت به تیم های دیگر با مالکیت اعراب مانند من سیتی، پاریس سن ژرمن و ... بدون خرج و بریز و بپاش های آنچنانی، تیم خوب و درخور احترامی جمع کرده که در هر فصل نیز یکی دوتایی از بهترین هایش را به فروش می رساند.
در هر صورت طی هفته های آینده امپراطوران اروپا یکی پس از دیگری از لیگ قهرمانان خداحافظی خواهند کرد تا در خُرداد 1392 شاهد تاجگذاری "آخرین امپراطور" در قلعه وِمبلیِ لندن باشیم. امپراطوری که با توجه به تیم های پرقدرت حاضر در چمپیونزلیگ فصل جاری، یکی از سخت ترین جنگ های قدرت را تجربه خواهد کرد. براستی "آخرین امپراطور" کیست؟
مدیر باشگاه گالاتاسرای: شکایت شالکه از دروگبا بی معنی است
[h=5]نظرات شما نام:
شهر يا كشور:
انتخاب کاربران
پیش از بازی بزرگ این مرحله، ژوزه مورینیو در ورزشگاه هایی که منچستریونایتد بازی داشت چندبار دیده شد. وی از مدت ها قبل برای نبرد نهایی آماده شده بود. شاید برنده این بازی بتواند یک پای فینال این فصل چمپیونزلیگ در وِمبلی باشد اما با اعلام ترکیب یونایتد پیش از رویارویی سانتیاگو برنابئو، شگفتی از پیرمرد اسکاتلندی آغاز شد! سرالکس فرگوسن در نهایت تعجب در بازی که میهمان است، چهار مهاجم در ترکیب تیمش می گذارد. رونی، فن پرسی، ولبک و کاگاوا! در مقابل رئال با همان ترکیب کمابیش همیشگی دیده می شود.
بازی با حملات قابل پیش بینی میزبان مادریدی آغاز می شود. با اینکه برتری نسبی رئال مشهود است ولی یونایتد نیز نشان می دهد با کوچکترین غفلتی، مادرید را به شکست خواهد داد ...، وجود رونی و ولبک در دو طرف هافبک ها و دوندگی بی امان آنان، فرصت زیادی برای نفوذ هافبک های کناری رئال ایجاد نکرد و در مقابل فشار رونالدو و دی ماریا به دو دفاع کناری کوتاه قد یونایتد یعنی اورا و رافائل داسیلوا مشهود بود که در همین راستا گل تساوی مادرید به ثمر رسید. با توجه به صحنه های واقعاً خطرناک و نزدیک به گل، فرصت های دو تیم تقریباً برابر بود و به هرحال بازی با تساوی یک بر یک به پایان رسید و چشم ها به اولدترافورد دوخته خواهد شد. با اینکه ظاهراً اوضاع یونایتد بهتر می نماید اما تیم مقابل رئال مادرید است و 9بار قهرمان اروپا! پیش بینی بُرد یونایتد با اختلاف یک گُل بی انصافی نیست ولی در صورت تساوی و وقت اضافه شاید شانس رئال بیشتر باشد. وجود فن پرسی و رونی برای یونایتد و کریس رونالدو برای مادرید تعیین کننده نتیجه این بازی بزرگ اروپا خواهد بود.
آرسنال – بایرن
آیا باخت توپچی ها به مونیخ در لندن پایان عصر ونگر در آرسنال را ندا می دهد؟ آیا تهدید آرسن به رفتن از امیریتس حقیقت می یابد؟ حمایت مدیران آرسنال از ونگر می تواند تضمینی باشد تا آستانه تحمل هواداران سرخپوشان شمال لندن برای ورود به نهمین سال بدون جام بالا رود، آیا؟! با اینکه بسیاری از فوتبالدوستان معتقدند آرسنال زیبا بازی می کند ولی به نظر می رسد که زیبایی هم از بازی این تیم رخت بربسته و خوردن گُل های مضحک با اشتباه های مکرر دروازبان و دفاع های متزلزل تیم و از دست دادن فرصت های متعدد گلزنی توسط فورواردهای آرسنال، پیش فرض بازی های این تیم شده است. واقعاً باور اینکه با وجود این همه نشانه ی بی لیاقتی از سوی برخی بازیکنان مانند کُشیلینی، چِزنی و ... از سوی ونگر دیده نمی شود و بازهم به آنها اعتماد می کند، بسیار شگفت انگیز است و ضرب المثلِ "خود کرده را تدبیر نیست" برای بیننده ی حوادث آرسنال تداعی می شود.
از طرفی تکیه بیش از حدّ ونگر بر بازیکنان غیربومی که هر لحظه هوس بازگشت به موطن اصلی خود را خواهند داشت (مانند بازگشت فابرگاس به بارسا) و نیز فروش بی رویه ستاره های بزرگ تیم به باشگاه های دیگر (مانند فروش آر.وی.پی به یونایتد)، کاری کرده است که هم اکنون شاهد ناامیدی آرسن ونگر و هواداران توپچی ها از بدست آوردن عنوان در فصل جاری فوتبال اروپا و جزیره باشیم. این روند مایوسانه شاید منجر به جدایی ستارگان دیگری از آرسنال شود، جک ویلشر و تئو ولکات می توانند علی رغم امضای قراردادهای جدید، راه خروج و رسیدن به عناوین قهرمانی در جاهای دیگر را برگزینند! اما در برابر نگون بختانِ لندنی، بایرن مونیخ مقتدرتر از همیشه در بوندس لیگا و چمپیونزلیگ درحال تاخت و تاز است. باواریایی ها با تلفیقی از جوانان و باتجربه های تیم ملی آلمان و بازیکنان خارجی کارآمد مانند ریبری، روبن و ...، خود را بعنوان مدعی قهرمانی اروپا مطرح کرده اند. فینالیست سال قبل لیگ قهرمانان در ورزشگاه امیریتس کار را تمام کرده است و از هم اکنون در اندیشه ی حریف بعدی خود است. 7 تیم دیگر مرحله یک چهارم نهایی هیچ علاقه ای به برخورد با مونیخی ها نخواهند داشت. بایرنی ها از الان خود را برای مربیگری پپ گواردیولا آماده می کنند و بازیکنان انگار که می خواهند خود را به وی ثابت کنند، از تمام نیروی خود در بازی ها بهره می گیرند و این حالت روانی قدرتمند، بسیار کمک کننده به مونیخی هاست برای پیروزی های آینده.
میلان – بارسا
شکست بارسلونا از میلان پرسش بزرگی را مطرح کرده است: آیا شاهد پایان دوران طلایی بارسا هستیم؟ آیا امپراطوری لیونل مسی رو به افول است؟ واقعیت این است که با پدید آمدن یک نتیجه ی نامناسب نمی توان چنین تفکری را پرورش داد اما دلایلی وجود دارند که با بر شمردن آنها حتی هوادران دوآتشه بارسا نیز به اندیشه فرو خواهند رفت که واقعاً هیچ پیروزی ابدی نیست و هیچ بازیکنی جاودانه نخواهد ماند...! میلان با دو گُل بارسلونا را شکست داد و با توجه به تقویم بازی های بارسا و در پیش بودن دو ال کلاسیکوی پیاپی در لالیگا و جام حذفی اسپانیا، پیش از بازی برگشت با آث میلان و با ذکر این نکته که پیروزی بارسا باید با اختلاف سه گل و بدون دریافت گل باشد، کار کاتالان ها را بسیار سخت می نمایاند. میلانی های جوان و جویای نام با ترفند موفق سرمربی خود آقای الگری توانستند جلوی تیکی تاکای ویرانگر اما ماشینی و بدون طراوت بارسا را بگیرند و با توجه به استاتیک های بازی که نشان می دهد در طول 90 دقیقه بازی فقط یکبار توپ به پای مسی در باکس میلان رسیده است، شب موفقی را بگذرانند و شاید مستحق این بُرد بوده اند. بازی درگیرانه امبروزینی و مونته لیوو با هدف دور کردن محوطه ی پاسکاری های سریع هافبک های بارسلونایی از محوطه خطر میلان بسیار هوشمندانه انجام شد و پاسخ مناسب نیز دریافت شد.
اما بارسلون از عدم وجود انعطاف پذیری تاکتیکی و نیز روحیه جنگندگی در برابر میلانی ها رنج می بُرد. بارسا بِسان یک ماشین که حرکاتی را با قطعات قدیمی دایماً تکرار می کند و تغییری در روند حرکتی خود نمی دهد، دیده شد. به هرحال بُردهای پُر گل در برابر تیم های از پیش باخته اسپانیایی در لالیگا نمی تواند مِلاک سنجش قدرت آبی اناری ها باشد. ضمن اینکه تکیه بیش از حد به بازیکنان ساخته شده در لاماسیا، خواه ناخواه تیم را به سوی انزوای تاکتیکی پیش خواهد بُرد. در بازی با آث میلان اگر بارسا می توانست تغییری در رویکرد بازی خود بدهد و به جای پاسکاری های سریع ولی بی ثمر میانه زمین، از دو گوشه با سانتر و نفوذ وارد باکس میلان شود و نیز اگر مهاجم مرکزی سرزن و تمام کننده درجه یکی داشت، هم اکنون نتیجه ی دیگری بدست آمده بود. به هرحال شاید آمدن یک مربی جدید از بیرون باشگاه بارسلونا که دارای تفکر جدیدی نسبت به فرهنگ "گواردیولایسم" باشد، ریکاوری و بازگشت قدرتمندانه بارسا را شاهد خواهیم بود. اما میلانی ها بسیار بالاتر از حد انتظار ظاهر شدند. شاگردان جوان الگری توانستند بُن بست تاکتیکی را به تیکی تاکای کِسِل کننده ی بارسا تحمیل کنند. آنان برعکس چلسی و اینتر فصول قبل که با دفاعی صِرف، سرعت انتقال پاس های بارسا را کنترل کردند، با دوندگی در خط هافبک و ضدحمله های رعدآسا و آرایش دفاع ضربدری، بلوگرانا را وادار به عقب نشینی و دریافت دو گل نمایند که البته اگر کمی فرهنگ بازی ایتالیایی را از خود دور می کردند و احتیاط کمتری به خرج می دادند، شاید به گل های دیگری نیز دست پیدا می کردند.
سلتیک – یوونتوس
هنگامی که جنگجویان سبزپوش گلاسکو بارسلونا را در دور گروهی شکست دادند، همگان بر قدرت آنان اذعان کردند اما نکته مهمی فراموش شد و آن این بود که تیم های بریتانیایی غیر انگلیسی یک وجه مشترک دارند و آن هم عدم ثبات در تمام خطوط تیمی است یعنی در یک نقطه قوّت دارند و در قسمت دیگر ضعف شدید!
سلتیک ویکتور وانایاما را همچون جواهری در قلب هافبک دارد ولی اَمبروز ضعیف را در خط دفاع، و همان پاشنه ی آشیلی شد که یوونتوس ماهر در بازی تدافعی بتواند سه بار از اشتباهاتِ غیرحرفه ای بازیکنان سلتیک استفاده کند و تقریباً خود را در مرحله بعد ببیند. بانوی پیر تورین، با تیمی نسبتاً جوان و یکدست و مربیگری هوشمندانه کُنته به شکل یک مدعی خطرناک در چمپیونزلیگ خود را نشان داده است و اگر شائبه مَچ فیکسینگ و رشوه دادن به داوران دوباره بازی های خوب آنان را زیرسئوال نبرد، می توانند یکی از امیدهای قهرمانی این دوره ی لیگ قهرمانان باشند.
شاختار – دورتموند
اوکراینی ها جانانه در برابر بورسیا دورتموند دوست داشتنیِ یورگن کلوپ مقاومت کردند اما بازی در جهنم وِست فالن کار هر تیمی نیست و شاید بهتر است شاختار را حذف شده بدانیم اگر اتفاقاتی که فوتبال را زیبا کرده است، رُخ ندهد.
دورتموند با شکست رئال، آژاکس و مَن سیتی در مرحله گروهی نشان داده است که حریف قدری برای تیم های دیگر است و همراه با بایرن مونیخ خطرناک ترین تیم های مرحله یک چهارم نهایی خواهند بود، اگر صعود کنند.
گالاتاسرای – شالکه
شاید خیلی از هواداران تیم های بزرگ دوست داشتند تا به جای برخورد این دو تیم با یکدیگر، قرعه بازی ایشان با گالا یا شالکه باشد.
پس از تساوی یک-یک در استانبول، به نظر کار گالاتاسارای سخت تر می نماید اما تیمی که به اسنایدر و دروگبا مسلح است، می تواند در "گِلزِن کرِشتِن" شالکه را حذف کند.
والنسیا – پاریس سن ژرمن
با اینکه اخراج زلاتان ابراهیموویچ و نبودش در بازی برگشت خطری برای پی اس جی محسوب می شود ولی شاید شروع احتمالی دیوید بکهم برای فرانسوی ها با حذف والنسیا همزمان شود که البته نتیجه ی باخت دو بر یک در بازی رفت، کار تیم درجه دومی اسپانیایی را در برابر ثروتمندان عرب پاریسی بسیار سخت کرده است و اگر اتفاق خاصی نیافتد، پاریس سن ژرمن در مرحله بعد حضور خواهد داشت.
پورتو – مالاگا
قهرمان پرتغالی دو دوره باشگاه های اروپا با یک گل تیم بی سروصدا ولی خطرناک اسپانیایی را برده است اما احتمال جبران این نتیجه از سوی مالاگایی ها زیاد است. شاید بازی برگشت این دو تیم نه چندان پُرطرفدار یکی از زیباترین های این مرحله باشد. نکته مهم این است که تیم مالاگا نیز توسط یکی از شیوخ ثروتمند عرب اداره می شود اما نسبت به تیم های دیگر با مالکیت اعراب مانند من سیتی، پاریس سن ژرمن و ... بدون خرج و بریز و بپاش های آنچنانی، تیم خوب و درخور احترامی جمع کرده که در هر فصل نیز یکی دوتایی از بهترین هایش را به فروش می رساند.
در هر صورت طی هفته های آینده امپراطوران اروپا یکی پس از دیگری از لیگ قهرمانان خداحافظی خواهند کرد تا در خُرداد 1392 شاهد تاجگذاری "آخرین امپراطور" در قلعه وِمبلیِ لندن باشیم. امپراطوری که با توجه به تیم های پرقدرت حاضر در چمپیونزلیگ فصل جاری، یکی از سخت ترین جنگ های قدرت را تجربه خواهد کرد. براستی "آخرین امپراطور" کیست؟
مدیر باشگاه گالاتاسرای: شکایت شالکه از دروگبا بی معنی است
[h=5]نظرات شما نام:
شهر يا كشور:
انتخاب کاربران
-
نگاهی به دیدارهای رفت مرحله یک هشتم نهایی چمپیونزلیگ؛ حدس بزن چه کسی برای شام می آید؟ طی هفته های آینده امپراطوران اروپا یکی پس از دیگری از لیگ قهرمانان خداحافظی خواهند کرد تا در خُرداد 1392 شاهد تاجگذاری "آخرین امپراطور" در قلعه وِمبلیِ لندن باشیم.
-
شما بگویید؛ فرهاد بازیکن اصلی باشد یا ذخیره طلایی؟ فرهاد مجیدی در سه هفته اخیر، دو گل 6 امتیازی برای استقلال به ثمر رسانده. آیا او باید همچنان روی نیمکت باقی بماند؟
-
یادداشت تحلیلی: میلان- بارسا؛ پیروزی بدون پارک کردن اتوبوس روسونری در تمام طول 90 دقیقه از نظر تاکتیکی بسیار منظم بود اما طوری بازی نکردند که بتوان آنها را به پارک کردن اتوبوس مقابل دروازه شان متهم کرد
-
یادداشت روز: درسی که میلان به بقیه داد؛ چمپیونزلیگ غیرقابل پیش بینی است معمولا هواداران و تحلیل گران برای اینکه ببینند پیروزی حق چی تیمی بود، به آمارهای مالکیت توپ و میدان نگاه می کنند اما این آمارها همیشه بازتاب دهنده واقعیت نیستند
-
یادداشت فنی: مشکل کهنه بارسا بارسلونا مقابل میلان دو بر صفر شکست خورد. اما این باخت مساله‌ای را پیش کشیده که برای بارسا در سال‌های اخیر مطرح بوده.