[h=2]نیروی جاذبه برخاسته از تابش جسم سیاه
برخلاف تصور رایج، تابش میدان الکترومغناطیسی علاوه بر رانش، قابلیت ربایش اتم‌ها را نیز دارد. این نیروی جاذبه قابل توصیف توسط اثر اشتارک است. اما به دلیل افت سریع این نیرو با فاصله، اندازه‌گیری آزمایشگاهی آن یکی از چالش‌های پیشِ رو خواهد بود.
تابش جسم سیاه می‌تواند نیرویی جاذبه بین اجسام کوچک ایجاد نماید. این جمله ادعای فیزیکدانی از دانشگاه Innsbruk (اتریش) است؛ کسی که قدرت این نیروی جدید را بین توده کوچکی از غبار و اتم هیدروژن محاسبه کرده است. گروه ایشان بر این باورند که این نیرو در وضعیت‌هایی می‌تواند از نیروی گرانش مهم‌تر باشد؛ به این معنی که حضور این نیرو می‌تواند اثرات مهم‌تری روی رفتار توده گازها و غبارها در فضا داشته باشد.
ربایش اجسام بوسیله تابش الکترومغناطیسی (موج الکترومغناطیسی با این خاصیت «باریکه ردگیر» نامیده می‌شود) پیشینه طولانی در داستان‌های علمی-تخیلی داشته است. با وجود علاقه فیزیکدانان برای ساختن دستگاه‌های تخصصی با چنین مکانیزمی، چنین دستگاهی بایستی بر چالشی بنیادی فائق آید؛ اینکه هر ذره جذب کننده فوتون پس زده می‌شود نه اینکه جذب شود.
تابش می‌تواند به دو صورت روی اتم تاثیر بگذارد. هر فوتون با انرژی مشخص می‌تواند الکترون را به حالت اتمی برانگیخته (حالتی با تراز انرژی بالاتر) ارتقا دهد. همچنین به محض جذب فوتون توسط اتم، اتم تکانه فوتون را نیز جذب می‌کند. این تکانه، اتم را دور از منبع نور پس می‌زند؛ در نتیجه فشار تابشی میدان الکترومغناطیسی را خواهیم داشت. به بیان دقیق‌تر میدان الکتریکیِ نور (موج الکترومغناطیسی) باعث کمی تغییر در ترازهای انرژی اتم خواهد شد؛ این پدیده اثر اشتارک نامیده می‌شود. در حالی که انرژی برخی حالات برانگیخته زیاد می‌شود انرژی حالت پایه، معمولا، کم می‌شود.
تابش جسم سیاه می‌تواند نیرویی جاذبه بین اجسام کوچک ایجاد نماید. این جمله ادعای فیزیکدانی از دانشگاه Innsbruk (اتریش) است؛ کسی که قدرت این نیروی جدید را بین توده کوچکی از غبار و اتم هیدروژن محاسبه کرده است. گروه ایشان بر این باورند که این نیرو در وضعیت‌هایی می‌تواند از نیروی گرانش مهم‌تر باشد؛ به این معنی که حضور این نیرو می‌تواند اثرات مهم‌تری روی رفتار توده گازها و غبارها در فضا داشته باشد.
ربایش اجسام بوسیله تابش الکترومغناطیسی (موج الکترومغناطیسی با این خاصیت «باریکه ردگیر» نامیده می‌شود) پیشینه طولانی در داستان‌های علمی-تخیلی داشته است. با وجود علاقه فیزیکدانان برای ساختن دستگاه‌های تخصصی با چنین مکانیزمی، چنین دستگاهی بایستی بر چالشی بنیادی فائق آید؛ اینکه هر ذره جذب کننده فوتون پس زده می‌شود نه اینکه جذب شود.
تابش می‌تواند به دو صورت روی اتم تاثیر بگذارد. هر فوتون با انرژی مشخص می‌تواند الکترون را به حالت اتمی برانگیخته (حالتی با تراز انرژی بالاتر) ارتقا دهد. همچنین به محض جذب فوتون توسط اتم، اتم تکانه فوتون را نیز جذب می‌کند. این تکانه، اتم را دور از منبع نور پس می‌زند؛ در نتیجه فشار تابشی میدان الکترومغناطیسی را خواهیم داشت. به بیان دقیق‌تر میدان الکتریکیِ نور (موج الکترومغناطیسی) باعث کمی تغییر در ترازهای انرژی اتم خواهد شد؛ این پدیده اثر اشتارک نامیده می‌شود. در حالی که انرژی برخی حالات برانگیخته زیاد می‌شود انرژی حالت پایه، معمولا، کم می‌شود.