اگر در طول يك دوره زماني خاص همه چيزهايي كه سبب نگراني شما شده اند را ثبت كنيد، آنگاه چيز جالبي را كشف خواهيد كرد:
« بيشتر مشكلات بزرگي كه پيش بيني كرده بوديد هرگز اتفاق نيفتاده است» و شما بدون بروز آن مشكل از آن مرحله عبور كرده ايد يا در موارد زياد مشكلي پيش بيني مي شد به آن بزرگي كه فكر مي كرديد نبوده است.
اين بدان معناست كه بيشتر انسانها خود را فداي نگراني مي كنند، و اين نگراني سبب مي شود كه از بكار بردن يك راه حل سازنده براي حل مشكل منصرف شويم.
بنابراين نه تنها از نظر روحي و فكري دچار اضطراب و تشويش مي شويم بلكه دقيقه ها و ساعتهاي باارزشي را كه مي توانستيم به يك كار سودمند بپردازيم از دست مي دهيم.
اما راه حل چيست؟ براي جلوگيري از اين وضعيت اغلب لازم است منبع بروز نگراني را تحت كنترل خود در آوريد. و آن را تبديل به موردي با اهميت كمتر كنيد. سپس آن را تجزيه و تحليل نماييد. تا بتوانيد در آرامش بيشتر راه حل مناسب را پيدا كنيد.
پس اولين قدم اين است كه هر چه مشكل به نظر شما بزرگ آمد آن را در ذهن خود كوچك كنيد. اگر بتوانيد از اين مرحله گذر كنيد. در پيدا كردن راه حل مناسب به مراتب موفق تر خواهيد بود
و گاه متوجه مي شويد كه مشكل به آن بزرگي فكر مي كرديد نبوده است و گاه اصلاً اين مشكل رخ نداده است.
چندي پيش كنسرتي بزرگ و مهم در رم برگزار شد كه رهبري آن را توسكانيني بر عهده داشت يكي از نوازندگان اركستر سراسيمه به سمت توسكانيني رفت در حاليكه چهره اش از اضطراب و نگراني به شدت قرمز شده بود.
او به توسكانيني گفت ساز من به درستي كار نمي كند و من نمي توانم نت E_flat را اجرا كنم. من چه كار كنم چند لحظه ديگر كنسرت شروع مي شود.
توسكانيني با لبخندي به نوازنده خود نگاه كرد و دست خود را به آرامي روي شانه او گذاشت و با آرامش گفت دوست من نگران نباش نت E_flat در موسيقي كه اجرا مي كنيم وجود نخواهد داشت.
دفعه بعدي كه خود را در ميان نگراني يافتيد احتمالاً آنقدر توانا شده ايد كه آنرا متوقف كنيد و از خود بپرسيد. احتمال بروز چنين مشكلي چقدر است. و اگر اين اتفاق بيفتد راه حل شما آماده است.