وزن ظاهری و بی‌وزنی ظاهری
بحث وزن ظاهری را می‌توان درباره‌ی پدیده‌ی بی‌وزنی ظاهری در یک فضاپیمای مدارگَرد نیز به کار برد. جسم‌های درون فضاپیمای مدارگرد بی‌وزن نیستند ؛ ربایش گرانشی زمین کماکان درست به گونه‌ای که گویی نسبت به زمین ساکن‌اند بر آن‌ها وارد می‌شود. وزن ظاهری جسمی در یک فضاپیما باز هم با معادله‌ی زیر داده می‌شود :
W=m(g-a)
که در آن a شتاب مرکزگرای فضاپیماو g شتاب گرانش در محل فضا پیماست. ولی هم برای فضاپیما در مدار و هم برای هر جسمی که درون فضاپیما باشد شتاب a به سوی مرکز زمین برابر است با مقدار شتاب گرانشی g در محل فضاپیما. از این رو g=a و وزن ظاهری برابر است باw=0 .
این است منظور از آن که می‌گوییم فضانورد یا هر جسم دیگری در فضاپیما به ظاهر بی‌وزن‌اند. توجه کنید که هیچ فرضی در مورد شکل مدار نکردیم. فضانورد در هر مداری که دور بزند به ظاهر بی‌وزن خواهد بود.
بحث وزن ظاهری را می‌توان درباره‌ی پدیده‌ی بی‌وزنی ظاهری در یک فضاپیمای مدارگَرد نیز به کار برد. جسم‌های درون فضاپیمای مدارگرد بی‌وزن نیستند ؛ ربایش گرانشی زمین کماکان درست به گونه‌ای که گویی نسبت به زمین ساکن‌اند بر آن‌ها وارد می‌شود. وزن ظاهری جسمی در یک فضاپیما باز هم با معادله‌ی زیر داده می‌شود :
W=m(g-a)
که در آن a شتاب مرکزگرای فضاپیماو g شتاب گرانش در محل فضا پیماست. ولی هم برای فضاپیما در مدار و هم برای هر جسمی که درون فضاپیما باشد شتاب a به سوی مرکز زمین برابر است با مقدار شتاب گرانشی g در محل فضاپیما. از این رو g=a و وزن ظاهری برابر است باw=0 .
این است منظور از آن که می‌گوییم فضانورد یا هر جسم دیگری در فضاپیما به ظاهر بی‌وزن‌اند. توجه کنید که هیچ فرضی در مورد شکل مدار نکردیم. فضانورد در هر مداری که دور بزند به ظاهر بی‌وزن خواهد بود.