B a R a N
مدير ارشد تالار
اسکلرودرمی جزو بیماری‌های خودایمنی است که سفت‌شدن پوست جزو بارزترین علایم آن محسوب می‌شود. شاید کمتر شناختی از بیماری «اسکلرودرمی» داشته باشیم، اما وقتی احساس کردیم پوست ما به شکل غیر منتظره ای سفت و زخم شده، باید سریعا به پزشک مراجعه کنیم.
«اسکلرو» به‌معنای سفتی و «درمی» به‌معنای پوست است و به‌همین دلیل هم بیماری اسکلرودرمی را در مواردی، «سفتی پوست» هم می‌نامند، اما در این بیماری، بیمار فقط علایمی مانند سفتی پوست را تجربه نمی‌کند، بلکه دچار مشکلات دیگری مانند ناراحتی‌های تنفسی و کلیوی هم می‌شود.
وقتی فردی به اسکلرودرمی مبتلا می‌شود، سلامتش بیشتر با عوارض تنفسی و کلیوی در معرض خطر قرار می‌گیرد، نه با مشکل پوستی.
ابتلا به این بیماری باعث سفت شدن پوست قسمت‌های انتهایی اندام‌ها، دست‌ها و انگشتان می‌شود.
گاهی افرادی که از این بیماری رنج می‌برند، در اثر سفت شدن بیش از اندازه انگشتان دست و پا، با محدودیت‌های آزاردهنده‌ای در خم و راست کردن آنها مواجه می‌شوند.
معمولا نوک انگشتان این بیماران در مواجهه با سرما، دچار زخم‌های ناراحت‌کننده‌ای می‌شود که به درمان نیاز دارند.
بد نیست به این نکته هم اشاره کنم که معمولا صورت افراد مبتلا به این بیماری هم شکل خاصی دارد. یعنی بیشتر این بیماران بینی‌های نوک‌تیز و باریک و محدودیت در باز کردن دهان دارند و رگ‌هایی خونی در صورتشان به‌جود می‌آید. این علایم هم می‌توانند به تشخیص بیماری کمک کنند.
اسکلرودرمی نوعی بیماریست که نیاز به اقدامات اساسی بویژه پیشگیری و درمان به موقع دارد، پس نباید هیچ تعللی انجام داد، زیرا ممکن است در نتیجه بی توجهی، به سیاهی و قطع انگشتان بیانجامد.
درمان بیماری اسکلرودرمی باید زیر نظر متخصص روماتولوژی انجام شود، اما از آنجا که علایم پوستی این بیماری بسیار واضح‌تر هستند و نام آن هم بر اساس نشانه‌های پوستی‌اش گذاشته شده، ممکن است این بیماران ابتدا به متخصص پوست مراجعه کنند و سپس با تشخیص نوع بیماری، به متخصص روماتولوژی ارجاع داده شوند.
دکتر شهرام بهاروند احمدی، فوق تخصص روماتولوژی، بیماری اسکلرودرمی را نوعی بیماری روماتیسمی دانسته و می گوید:
«در اثر بروز بیماری، پوست بیماران ضخیم، سفت و خشک شده و گاهی در انتهای اندام ها زخم ایجاد می شود.
این بیماری پوست صورت و اندام ها، مفاصل دست و پا، ریه، کلیه و دستگاه گوارش بویژه مری را گرفتار کرده و در برخی مواقع نیز منجر به ناتوانی در فرد می شود.
زخم ها و سیاهی نوک انگشتان فرد مبتلا گاهی چنان پیشرفت می کند که علاوه بر قطع انگشتان، حرکت انگشتان دست را محدود می سازد و همچنین گاها فرد قادر به بازکردن کامل دهان خود نیست.
خشکی، سفتی، ضخیم شدن و کرختی پوست، اختلال در گردش خون، دشواری در بلع، اختلال در جذب غذا، نفخ پس از غذا خوردن، کاهش وزن، سوزش سردل، احساس ماندن غذا در پشت جناغ، سفت و ضخیم شدن پوست به خصوص در ناحیه صورت، درد عضلانی، ضعف و خستگی، خشکی و ورم مفاصل و کم خونی از شایع ترین علائم ابتلا به اسکلرودرمی هستند.
فرد مبتلا علاوه بر علائمی مانند سفتی پوست، دچار مشکلات دیگری مانند ناراحتی های تنفسی و کلیوی نیز می شوند.
در این بیماری سلامت فرد مبتلا، بیشتر با عوارض تنفسی و کلیوی در معرض خطر است.
تشخیص بیماری اسکلرودرمی، بالینی یا کلینیکی است و نباید به آزمایش خون بسنده کرد، اما تست های آزمایشگاهی از نظر شدت بیماری و درگیری بعضی ارگان های حیاتی شامل کلیه و یا کم خونی و یا تشخیص عوارض جانبی داروها کمک کننده است.
مهمترین علت ابتلای به این بیماری، خودایمنی و ژنتیکی است.
درمان اسکلرودرمی با داروهایی نظیر پردنیزولون، متوتروکسات و آزاتیوپرین و کلشی سین صورت می گیرد و در موارد شدید نیز با داروی سیکلوفسفوماید قابل درمان است.
بنابراین افراد در صورت مشاهده ی هر یک از علائم بالا و دردهای استخوانی، حتما به پزشک روماتولوژی مراجعه کرده تا در سریع ترین زمان نسبت به پیشگیری و درمان بهتر بیماری اسکلرودرمی اقدام شود.»
«اسکلرو» به‌معنای سفتی و «درمی» به‌معنای پوست است و به‌همین دلیل هم بیماری اسکلرودرمی را در مواردی، «سفتی پوست» هم می‌نامند، اما در این بیماری، بیمار فقط علایمی مانند سفتی پوست را تجربه نمی‌کند، بلکه دچار مشکلات دیگری مانند ناراحتی‌های تنفسی و کلیوی هم می‌شود.
وقتی فردی به اسکلرودرمی مبتلا می‌شود، سلامتش بیشتر با عوارض تنفسی و کلیوی در معرض خطر قرار می‌گیرد، نه با مشکل پوستی.
ابتلا به این بیماری باعث سفت شدن پوست قسمت‌های انتهایی اندام‌ها، دست‌ها و انگشتان می‌شود.
گاهی افرادی که از این بیماری رنج می‌برند، در اثر سفت شدن بیش از اندازه انگشتان دست و پا، با محدودیت‌های آزاردهنده‌ای در خم و راست کردن آنها مواجه می‌شوند.
معمولا نوک انگشتان این بیماران در مواجهه با سرما، دچار زخم‌های ناراحت‌کننده‌ای می‌شود که به درمان نیاز دارند.
بد نیست به این نکته هم اشاره کنم که معمولا صورت افراد مبتلا به این بیماری هم شکل خاصی دارد. یعنی بیشتر این بیماران بینی‌های نوک‌تیز و باریک و محدودیت در باز کردن دهان دارند و رگ‌هایی خونی در صورتشان به‌جود می‌آید. این علایم هم می‌توانند به تشخیص بیماری کمک کنند.
درمان بیماری اسکلرودرمی باید زیر نظر متخصص روماتولوژی انجام شود
اسکلرودرمی نوعی بیماریست که نیاز به اقدامات اساسی بویژه پیشگیری و درمان به موقع دارد، پس نباید هیچ تعللی انجام داد، زیرا ممکن است در نتیجه بی توجهی، به سیاهی و قطع انگشتان بیانجامد.
درمان بیماری اسکلرودرمی باید زیر نظر متخصص روماتولوژی انجام شود، اما از آنجا که علایم پوستی این بیماری بسیار واضح‌تر هستند و نام آن هم بر اساس نشانه‌های پوستی‌اش گذاشته شده، ممکن است این بیماران ابتدا به متخصص پوست مراجعه کنند و سپس با تشخیص نوع بیماری، به متخصص روماتولوژی ارجاع داده شوند.
دکتر شهرام بهاروند احمدی، فوق تخصص روماتولوژی، بیماری اسکلرودرمی را نوعی بیماری روماتیسمی دانسته و می گوید:
«در اثر بروز بیماری، پوست بیماران ضخیم، سفت و خشک شده و گاهی در انتهای اندام ها زخم ایجاد می شود.
این بیماری پوست صورت و اندام ها، مفاصل دست و پا، ریه، کلیه و دستگاه گوارش بویژه مری را گرفتار کرده و در برخی مواقع نیز منجر به ناتوانی در فرد می شود.
زخم ها و سیاهی نوک انگشتان فرد مبتلا گاهی چنان پیشرفت می کند که علاوه بر قطع انگشتان، حرکت انگشتان دست را محدود می سازد و همچنین گاها فرد قادر به بازکردن کامل دهان خود نیست.
خشکی، سفتی، ضخیم شدن و کرختی پوست، اختلال در گردش خون، دشواری در بلع، اختلال در جذب غذا، نفخ پس از غذا خوردن، کاهش وزن، سوزش سردل، احساس ماندن غذا در پشت جناغ، سفت و ضخیم شدن پوست به خصوص در ناحیه صورت، درد عضلانی، ضعف و خستگی، خشکی و ورم مفاصل و کم خونی از شایع ترین علائم ابتلا به اسکلرودرمی هستند.
فرد مبتلا علاوه بر علائمی مانند سفتی پوست، دچار مشکلات دیگری مانند ناراحتی های تنفسی و کلیوی نیز می شوند.
در این بیماری سلامت فرد مبتلا، بیشتر با عوارض تنفسی و کلیوی در معرض خطر است.
تشخیص بیماری اسکلرودرمی، بالینی یا کلینیکی است و نباید به آزمایش خون بسنده کرد، اما تست های آزمایشگاهی از نظر شدت بیماری و درگیری بعضی ارگان های حیاتی شامل کلیه و یا کم خونی و یا تشخیص عوارض جانبی داروها کمک کننده است.
مهمترین علت ابتلای به این بیماری، خودایمنی و ژنتیکی است.
درمان اسکلرودرمی با داروهایی نظیر پردنیزولون، متوتروکسات و آزاتیوپرین و کلشی سین صورت می گیرد و در موارد شدید نیز با داروی سیکلوفسفوماید قابل درمان است.
بنابراین افراد در صورت مشاهده ی هر یک از علائم بالا و دردهای استخوانی، حتما به پزشک روماتولوژی مراجعه کرده تا در سریع ترین زمان نسبت به پیشگیری و درمان بهتر بیماری اسکلرودرمی اقدام شود.»
فرآوری: نیره ولدخانی
بخش سلامت تبیان