روز 4 مه سال 2000، پاول فلچر مثل همه روزها به دفتر کار خود در شرکت Star Lab رفت ولی آن روز مثل همیشه نبود.پاول ساعت 8:30 به دفتر خود رسید و مثل همیشه اولین کاری که کرد، چک کردن لیست ویروس هایی بود که سرویس *****ینگ Star Lab در طول شب جمع آوری می کرد.
این لیست که معمولاً هر یک ساعت به روزرسانی می شد، در یک شب پر از ویروس 40 تا 50 فعالیت خطرناک را نشان می داد.ولی اولین نتایج شب قبل برای پاول بسیار جالب بود چرا که تنها در نیم ساعت بیش از 450 ویروس شناسایی شده بودند و تا پایان آن روز هم 13 هزار گزارش فعالیت برنامه های مخرب در لیست ویروس یاب شرکت ثبت شده بود.
Star Lab تنها شرکتی نبود که آن روز متوجه رشد بسیار سریع ویروس I LOVE YOU شده بود. در سراسر جهان اخبار شرکت های امنیت سایبر خبر از به وجود آمدن یک چالش امنیتی بزرگ می دادند.همه چیز از یک کافی نت کوچک در فیلیپین شروع شد وقتی که “اونل دو گازمن” 24 ساله ویروس I LOVE YOU را که تحت پروژه پایانی لیسانس خود طراحی کرده بود را منتشر کرد.
عامل کلیدی گسترش سریع این ویروس تکنیک های طراحی آن نبود. تنها عامل آن تیتر ایمیلی بود که ویروس به صورت فایلی به نام LOVE_LETTER_FOR_YOU (یک نامه عاشقانه برای شما) به آن پیوست می شد.
وقتی گیرنده این فایل را دانلود می کرد ویروس به سرعت کد حمله خود را بازخوانی می کرد و خود را برای تمام نام هایی که در لیست ایمیل کاربر وجود داشت ارسال می کرد.آن زمان سال 2000 بود و خیلی از دارندگان کامپیوتر حتی فکر خرید آنتی ویروس را نمی کردند. حتی بسیاری از حرفه ای ها که مشتری شرکت های امنیتی آن زمان بودند، بانک شناسه آنتی ویروس خود را برای ویروس های خطرناک هر یک ماه به روزرسانی می کردند.
سیمون هرون، مدیر شرکت امنیت سایبر Network Box اولین روز انتشار ویروس ILOVEYOU را به خاطر دارد و می گوید: “آن روز من در یک جلسه با چهار مشتری بودم که یکی از کارمندان وارد دفترم شد و گفت ایمیل هایی که از من به دستتان رسیده را بازنکنید! این تنها سیستم اخطار دهی آن زمان بود!” با چنین سطح ایمنی پایین تقریباً هر کسی که ایمیل حاوی ILOVEYOU را دریافت می کرد آلوده می شد. به این ترتیب تنها در دو روز 45 میلیون کاربر ویندوز به این ویروس آلوده شدند.
گازمن بعدها از روی اسم مستعاری که از خود تحت عنوان “Mr De Guzman” به جای گذاشته شده بود بازداشت شد ولی در آن زمان در فیلیپن مانند خیلی جاهای دنیا قانون مبارزه با جرایم سایبر وجود نداشت و وی به هیچ جرمی محکوم نشد.
میکو هیپونن، مدیر تحقیقات شرکت F-Secure هم آن روز را به خاطر دارد. او می گوید: “آن روز از ساعت 9:41 تا نیمه های شب برروی این ویروس کار کردیم و تا آمدم بخوابم ساعت 3 صبح با صدای تلفن از خواب بیدار شدم.”
سپس میکو در یک کنفرانس تلفنی 30 دقیقه ای با مدیران شرکت های امنیت سایبر دیگر و تیم های مبارزه با جرایم سایبر کشورها شرکت کرد و بعد از این 30 دقیقه متوجه شد که 40 نفر دیگر سعی کرده بودند با وی تماس بگیرند و در مورد اوضاع پیش آمده صحبت کنند.
متأسفانه مبارزه با این ویروس بسیار فراتر از توانایی آن روز شرکت های امنیت سایبر بود. شرکت های برزگ بین المللی و حساس بیشترین ضربات را خورده بودند و سرور های ایمیل آن ها از شدت تراکم ایمیل های ارسالی از کار افتاده بودند.
بالاخره ساعت 10 شب به وقت گرینویچ شرکت های امنیت سایبر شروع به انتشار شناسه برای این ویروس کردند ولی به خاطر بالا بودن حجم تقاضا اندکی از کاربران می توانستند این شناسه را دانلود کنند.
فلچر می گوید: “تمیزکردن خرابکاری این ویروس کار ساده ای نبود. کاربران به این شرایط عادت نداشتند و تقریباً هیچکس اهل بک آپ گرفتن از سیستم های نبود.”
ویروس ILOVEYOU بعد از انتشار دردسرهای زیادی برای شرکت های امنیتی درست کرد چرا که به هکرها نشان داده بود چطور می شود بدون استفاده از منابع شخصی یک ویروس یا هرزنامه را از طریق لیست آدرس های ایمیل دیگران در عرض چند ساعت منتشر کرد.
تأثیرگذاری این ایده به حدی بود که امروزه 90 درصد ایمیل های ارسالی در جهان هرزنامه هستند. البته این روزها دیگر کمتر هکری پیدا می شود که برای مقاصد خرابکارانه ویروس یا هرزنامه طراحی کند و هدف اکثر هرزنامه های و ویروس های جمع آوری اطلاعاتی است که بتوان از طریق فروش یا استفاده از آن ها درآمدزایی کرد.