Reza Sharifi
مدير ارشد تالار
امروز صبح با یک غمی بیدار شدم، دلم گرفته بود. نمی دونم از کی و از چی، اما گرفته بود. خوشحال نبودم. طبق معمول هر روز یک لیوان چای ریختم تا بخورم که پیمان قاسم خانی نازنین پیامی داد روی تلفن همراهم به این مضمون: آقای ملک مطیعی ازت تعریف کرده. پاسخ پیامش را دادم: کدام آقای ملک مطیعی؟ چند دقیقه گذشت و پاسخی نیومد. این بار به پیمان پیامی دادم با این متن: فرهاد توحیدی هم مصاحبه آقای ملک مطیعی را خوانده. حالا که جواب نمی دهی الآن زنگ می زنم از ایشان می پرسم. چند دقیقه بعد پیام تماس گرفت و گفت: استاد ناصر ملک مطیعی در کافه سینما. گل از گلم شکفت. با اشتیاق و هیجان کامل سایت را باز کردم و کل مصاحبه را خواندم. سرشار بود از صداقت و راستی. پر بود از بوی خوش روزهایی که پشت این روزهاست. آن زمانی که هنوز آدم ها کوچک نبودند. آن زمانی که خیلی هم دور نیست ولی تصورش هم شبیه خیال شده. روزهای خوش با هم بودن و برای هم بودن. وقتی خواندم که بعد از این همه سال دوری و خونه نشینی با مناعت طبع تمام می گوید: "از هیچ کس ناراحت نیستم" ایمان آوردم که بزرگی را با کتاب و زور و ادعا نمی شود داشت. بزرگی در ذات آدم هاست نه در کلاس دانشگاه و... تمام غم ها و دلگیری های این روزهایم را فراموش کردم و تصمیم گرفتم نامه ای بنویسم به کسی که همیشه "فرمان" سینمای ایران خواهد بود. استاد! افتخار کردم که نامم از زبان بزرگی چون شما بیرون آمده. به احترام تمام سال هایی که دیده شدید و نشدید و به احترام همیشه بودنتان در قلب های همه ایرانی ها، تمام قد می ایستم ودر برابر نام و کسوت و خاطراتی که برای نسل من ساختید در مقابل تان سر تعظیم فرود می آورم. چون به من ثابت کردید از چه نسل پرصداقت و پاکی می آیید. نسلی بی کینه، نسلی تاثیر گذار و طلایی. دلم را شاد کردید استاد. به حرمت نام تان تمام دلگیری هایم را در بغض امروز جا می گذارم و با قدرت دنبال بزرگانی چون شما قدم می گذارم.
فرزند شما و ایران- پژمان جمشیدی
منبع : کافه سینما
