خورشید در حدود پنج میلیارد سال آینده ذخیره هیدروژن خود را از دست داده و به تدریج سرد و تبدیل به یک ستاره غول پیکر قرمزی می‌شود که لایه‌های بیرونی آن می‌ریزد؛ اکنون یک ستاره در فاصله 4200 سال نوری از زمین به این مرحله رسیده است.
به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، ستاره NGC 2392 که همچنین با عنوان سحابی اسکیمو معروف بوده، در تصویر جدید خود که توسط ناسا منتشر شده، پایان زیبایی را متصور شده است.
این ستاره به دلیل شکل صورت مانند که با یک کلاه خز پوشانده شده، اسکیمو نام گرفته و بخش کلاه آن در حقیقت مواد بیرونی ستاره هستند که با یک باد با سرعت 50 هزار کیلومتر در ساعت از مرکز ستاره مرده دور شده‌اند.
در این حالت گاز بسیار داغی اطراف هسته متراکم و داغ ستاره را می‌گیرد.
به گفته ناسا، این هسته از دمای سطح 50 هزار درجه سانتیگراد برخوردار بوده لایه‌های خارجی خود را با سرعت بیش از شش میلیون کیلومتر در ساعت به فضا پرتاب می‌کند.
پرتو ستاره داغ و تعامل باد پر سرعت آن با باد کندتر باعث ایجاد پوسته پیچیده و رشته‌ای سحابی سیاره‌ای می‌شود. در نهایت ستاره باقیمانده به یک ستاره سفید کوتوله تبدیل خواهد شد.
این تصویر جالب از سحابی اسکیمو توسط رصدخانه پرتو ایکس چاندرای ناسا ثبت شده که طول موجهای پرتو ایکس و نوری را با یکدیگر برای ارائه یک تصویر رنگی و شگفت‌انگیز نمایش داده است.
رنگ بنفش این تصویر نشان‌دهنده موقعیت گاز چند میلیون درجه در نزدیک مرکز سحابی سیاره‌ای است. رنگهای قرمز، سبز و آبی نشانگر داده‌های تلسکوپ فضایی هابل از الگوی ظریف لایه‌های خارجی پرتاب شده این ستاره است.
ستاره‌هایی مانند اسکیمو و خورشید در میلیاردها سال آینده به عنوان سحابی سیاره‌ای شناخته شده‌اند. اگرچه برخلاف عنوان گمراه‌کننده‌اش، هیچ ارتباطی با سیارات نداشته بلکه تنها یک اثر تاریخی بوده چرا که این اجسام برای ستاره‌شناسان اولیه که با تلسکوپهای نوری کوچک به آنها می‌نگریستند، مانند صفحه سیاره‌ای بود.
به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، ستاره NGC 2392 که همچنین با عنوان سحابی اسکیمو معروف بوده، در تصویر جدید خود که توسط ناسا منتشر شده، پایان زیبایی را متصور شده است.
این ستاره به دلیل شکل صورت مانند که با یک کلاه خز پوشانده شده، اسکیمو نام گرفته و بخش کلاه آن در حقیقت مواد بیرونی ستاره هستند که با یک باد با سرعت 50 هزار کیلومتر در ساعت از مرکز ستاره مرده دور شده‌اند.
در این حالت گاز بسیار داغی اطراف هسته متراکم و داغ ستاره را می‌گیرد.
به گفته ناسا، این هسته از دمای سطح 50 هزار درجه سانتیگراد برخوردار بوده لایه‌های خارجی خود را با سرعت بیش از شش میلیون کیلومتر در ساعت به فضا پرتاب می‌کند.
پرتو ستاره داغ و تعامل باد پر سرعت آن با باد کندتر باعث ایجاد پوسته پیچیده و رشته‌ای سحابی سیاره‌ای می‌شود. در نهایت ستاره باقیمانده به یک ستاره سفید کوتوله تبدیل خواهد شد.
این تصویر جالب از سحابی اسکیمو توسط رصدخانه پرتو ایکس چاندرای ناسا ثبت شده که طول موجهای پرتو ایکس و نوری را با یکدیگر برای ارائه یک تصویر رنگی و شگفت‌انگیز نمایش داده است.
رنگ بنفش این تصویر نشان‌دهنده موقعیت گاز چند میلیون درجه در نزدیک مرکز سحابی سیاره‌ای است. رنگهای قرمز، سبز و آبی نشانگر داده‌های تلسکوپ فضایی هابل از الگوی ظریف لایه‌های خارجی پرتاب شده این ستاره است.
ستاره‌هایی مانند اسکیمو و خورشید در میلیاردها سال آینده به عنوان سحابی سیاره‌ای شناخته شده‌اند. اگرچه برخلاف عنوان گمراه‌کننده‌اش، هیچ ارتباطی با سیارات نداشته بلکه تنها یک اثر تاریخی بوده چرا که این اجسام برای ستاره‌شناسان اولیه که با تلسکوپهای نوری کوچک به آنها می‌نگریستند، مانند صفحه سیاره‌ای بود.
