در جای شهر کنونی پکن در ابتدا شهری به نام چونگدو بود که مغولها آن را سوختند و ویرانکردند. قوبیلای قاآن در جای پکن کنونی شهری ساخت و آن را پایتخت خود کرد. آن شهر را در مغولی خانبالِق (به معنای شهرِ خان) و در چینی دادو (به معنای پایتخت بزرگ) میخواندند. در متون فارسی دوران مغول نیز این شهر به صورت خانبالق و خانبالغ ذکر شده است. پس از برپایی سلسلهٔ مینگ در سال ۱۳۶۸ میلادی، این شهر نام بِیپینگ (به معنای صلح شمالی) گرفت و در سال ۱۴۲۱ نامش به بِیجینگ (به معنای پایتخت شمالی) تغییر کرد. پکینگ و پکن گونههای دیگری از نگارش همان واژهٔ چینی بیجینگ اند. در واقع، روشهای متفاوتی برای نوشتن واژههای چینی به خط لاتین وجود دارد. در لاتیننویسی نقشهٔ پستی چین، این نام به صورت Peking نوشته میشود و در روش پینیین، این نام به شکل Beijing نشان داده میشود. تلفظ معیار این واژه (در گویش معیار چینی ماندارین) نزدیک به بِیچینگ است.
پکن پایتخت و دومین شهر بزرگ کشور چین است که در شمال غرب این کشور قرار دارد.
این شهر در تقسیمات کشوری معادل یک استان به شمار میآید. پکن پس از شانگهای دومین شهر بزرگ چین به شمار میرود.
نام پکن (به معنای پایتخت شمالی) همانند بسیاری از پایتختهای شرق آسیا از محل جغرافیایی آن واقع در شمال چین اقتباس شده است. در شرق آسیا رسم است نام پایتختها را از محل جغرافیایی آنها اقتباس می کنند؛ مثل توکیو (پایتخت جنوبی) و هانوی در ویتنام که به معنای پایتخت شرقی است.
پکن پایتخت و دومین شهر بزرگ کشور چین است که در شمال غرب این کشور قرار دارد.
این شهر در تقسیمات کشوری معادل یک استان به شمار میآید. پکن پس از شانگهای دومین شهر بزرگ چین به شمار میرود.
نام پکن (به معنای پایتخت شمالی) همانند بسیاری از پایتختهای شرق آسیا از محل جغرافیایی آن واقع در شمال چین اقتباس شده است. در شرق آسیا رسم است نام پایتختها را از محل جغرافیایی آنها اقتباس می کنند؛ مثل توکیو (پایتخت جنوبی) و هانوی در ویتنام که به معنای پایتخت شرقی است.