پیراهن کبود پر از عطر خوش را

[fatemeh]

پیراهن کبود پر از عطر خوش را
برداشتم که باز بپوشم پی بهار

دیدم ستاره های نگاهت هنوز هم
در آسمان آبی آن مانده یادگار

آمد به یاد من که ز غوغای زندگی
حتی تو را چو خنده فراموش کرده ام

آن شعله های سرکش سوزان عشق را
در سینه گداخته خاموش کرده ام




​

ژاله اصفهانی
​