ناسا در حال ثبت‌نام از داوطلبان برای خوابیدن در رختخواب به مدت 70 روز به منظور بررسی تاثیر ریزگرانش بر روی بدنشان است و ماهانه 5000 دلار برای این تلاش به آنها پرداخت خواهد کرد!
به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، این پژوهش در مرکز فضایی جانسون در هوستون در حال اجرا بوده که فرد به مدت دو هفته در آنجا مانده و فعالیتهای روزانه‌اش را انجام می‌دهد تا دانشمندان بتوانند شرایط بدنش را در حالت عادی ارزیابی کنند.
داوطلبان سپس به مدت 70 روز در یک تخت مورب خوابیده و روزانه برای 16 ساعت از نور و هشت ساعت از تاریکی بهره‌مند خواهند شد.
دسترسی به بازیهای رایانه‌ای، تلویزیون، کتاب، اینترنت و بازدیدکنندگان آزاد بوده و انواع غذا برای حفظ وزن ثابت فرد ارائه خواهد شد.
حتی فرد می‌تواند در همان رختخواب دوش بگیرد.
تنها زمانی که فرد اجازه حرکت دارد، وقتی است که دانشمندان به انجام آزمایشات برای بررسی تغییرات در استخوان، عضله، گردش خون، تغذیه و سیستم ایمنی می‌پردازند.
همچنین طی تمرین جدیدی موسوم به آزمایش اقدام متقابل و عملکرد که به بررسی تاثیر حرکات مختلف بر روی اندازه و قدرت ماهیچه، سلامت استخوان و عملکرد قلبی عروقی می‌پردازد، افراد می‌توانند حرکت کنند.
البته حتی در آن زمان نیز داوطلبان روی تخت خوابیده و با تجهیزات خاص ورزش می‌کنند.
پس از این 70 روز، یک دوره توانبخشی 14 روزه برای بازگردادن بدن به حالت عادی برگزار می‌شود.
یک پژوهش مشابه توسط برنامه زندگی و علوم فیزیکی سازمان فضایی اروپا در موسسه مدس فرانسه در حال اجراست.
اگرچه با وجود مجذوب‌کننده بودن پول آن، این تجربه به آسانی آنچه در ابتدا به نظر می‌رسد نیست.
در دوره‌های طولانی، ریزگرانش عوارض جدی بر روی بدن انسان می‌گذارد.
بدون کشش عادی گرانشی، خون به سمت پایین جریان نیافته اما در اندام مانند صورت، دست‌ها و پاها پف ایجاد می‌کند. همچنین بدون این فشار به سمت پائین، قد افزایش می‌یابد.
توده بدن اغلب با تخلیه نیتروژن از بافت ماهیچه کاهش یافته، رگ‌ها و شریان‌های پاها ضعیف‌تر شده، کم خونی اتفاق افتاده و همچنین شمارش سلولهای خون کاهش می‌یابد.
مهمترین نگرانی، کاهش کلسیم استخوان بوده که با طولانی‌تر شدن ماموریت، افزایش می‌یابد. کاهش کلسیم استخوان در معرض ریزگرانش طولانی مدت 10 برابر سریعتر از افراد مسن مبتلا به آرتروز رخ می‌دهد.
فضانوردان در زمان بازگشت به زمین از یک حس کلی ضعف و فقدان تعادل گزارش می‌کنند که البته پس از یک هفته به حالت عادی برمی‌گردند.
بررسی تاثیرات ریزگرانش یک برنامه در حال انجام در 25 سال گذشته برای ناسا بوده است.
راه های دیگری برای ایجاد محیط های گرانش پایین در زمین وجود دارد اما مدت آنها بسیار کوتاه است. برای مثال، آزادسازی نمونه‌های تجربی از بالای برجهای بلند تنها چهار ثانیه ریزگرانش ارائه می‌کند.
هواپیمای تحقیقاتی در حالیکه به بالاترین شیب صعود رسیده و یک سقوط سریع را آغاز می‌کند، می‌تواند این تجربه را برای حدود 30 ثانیه ارائه کند.
به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، این پژوهش در مرکز فضایی جانسون در هوستون در حال اجرا بوده که فرد به مدت دو هفته در آنجا مانده و فعالیتهای روزانه‌اش را انجام می‌دهد تا دانشمندان بتوانند شرایط بدنش را در حالت عادی ارزیابی کنند.
داوطلبان سپس به مدت 70 روز در یک تخت مورب خوابیده و روزانه برای 16 ساعت از نور و هشت ساعت از تاریکی بهره‌مند خواهند شد.
دسترسی به بازیهای رایانه‌ای، تلویزیون، کتاب، اینترنت و بازدیدکنندگان آزاد بوده و انواع غذا برای حفظ وزن ثابت فرد ارائه خواهد شد.
حتی فرد می‌تواند در همان رختخواب دوش بگیرد.
تنها زمانی که فرد اجازه حرکت دارد، وقتی است که دانشمندان به انجام آزمایشات برای بررسی تغییرات در استخوان، عضله، گردش خون، تغذیه و سیستم ایمنی می‌پردازند.
همچنین طی تمرین جدیدی موسوم به آزمایش اقدام متقابل و عملکرد که به بررسی تاثیر حرکات مختلف بر روی اندازه و قدرت ماهیچه، سلامت استخوان و عملکرد قلبی عروقی می‌پردازد، افراد می‌توانند حرکت کنند.
البته حتی در آن زمان نیز داوطلبان روی تخت خوابیده و با تجهیزات خاص ورزش می‌کنند.
پس از این 70 روز، یک دوره توانبخشی 14 روزه برای بازگردادن بدن به حالت عادی برگزار می‌شود.
یک پژوهش مشابه توسط برنامه زندگی و علوم فیزیکی سازمان فضایی اروپا در موسسه مدس فرانسه در حال اجراست.
اگرچه با وجود مجذوب‌کننده بودن پول آن، این تجربه به آسانی آنچه در ابتدا به نظر می‌رسد نیست.
در دوره‌های طولانی، ریزگرانش عوارض جدی بر روی بدن انسان می‌گذارد.
بدون کشش عادی گرانشی، خون به سمت پایین جریان نیافته اما در اندام مانند صورت، دست‌ها و پاها پف ایجاد می‌کند. همچنین بدون این فشار به سمت پائین، قد افزایش می‌یابد.
توده بدن اغلب با تخلیه نیتروژن از بافت ماهیچه کاهش یافته، رگ‌ها و شریان‌های پاها ضعیف‌تر شده، کم خونی اتفاق افتاده و همچنین شمارش سلولهای خون کاهش می‌یابد.
مهمترین نگرانی، کاهش کلسیم استخوان بوده که با طولانی‌تر شدن ماموریت، افزایش می‌یابد. کاهش کلسیم استخوان در معرض ریزگرانش طولانی مدت 10 برابر سریعتر از افراد مسن مبتلا به آرتروز رخ می‌دهد.
فضانوردان در زمان بازگشت به زمین از یک حس کلی ضعف و فقدان تعادل گزارش می‌کنند که البته پس از یک هفته به حالت عادی برمی‌گردند.
بررسی تاثیرات ریزگرانش یک برنامه در حال انجام در 25 سال گذشته برای ناسا بوده است.
راه های دیگری برای ایجاد محیط های گرانش پایین در زمین وجود دارد اما مدت آنها بسیار کوتاه است. برای مثال، آزادسازی نمونه‌های تجربی از بالای برجهای بلند تنها چهار ثانیه ریزگرانش ارائه می‌کند.
هواپیمای تحقیقاتی در حالیکه به بالاترین شیب صعود رسیده و یک سقوط سریع را آغاز می‌کند، می‌تواند این تجربه را برای حدود 30 ثانیه ارائه کند.