تحقيقات تازه در آمريکا نشان داده که دليل در خاطر ماندن برخی آهنگها و ترانه ها اين است که باعث "خارش" مغز می‌شوند که تنها با تکرار همان نغمه برطرف می‌شود.
اين نوع آهنگها که به "کرم گوش" معروفند معمولاً دارای مضمونی شاد و ترجيع بندی تکرار شونده‌اند و حالتی ميان گيرا و عصبی دارند.
به گفته پروفسور جيمز کلاريس از کالج مديريت تجاری دانشگاه سينسيناتی آمريکا، آهنگ‌هايی مانند "وای ام سی ای" اثر گروه "مردم روستا" (Village People)، "ماکارينا" اثر "لوس دل ريو" و "چه کسی سگها را ول کرد" (Who Let The Dogs Out) اثر "باها من" را از جمله اين دسته آهنگها می‌داند.
پروفسور کلاريس گفت: "خارش ذهنی استعاره‌ای است برای توضيح چگونگی در خاطر ماندن آهنگها، برخی آهنگها دارای خواصی مشابه هيستامين‌ها (موادی که در واکنش به آلرژی در بدن توليد می‌شوند) هستند و باعث خارش مغزی می‌شوند."
به گفته وی تنها راه خاراندن اين خارش ذهنی اين است که نغمه مزاحم را بی وقفه در مغز خود تکرار کنيم.
پروفسور کلاريس نتايج اوليه تحقيقات خود درباره "کرم گوش" را در همايشی در زمينه روانشناسی مصرف کنندگان عرضه کرد و گفت تقريباً همه انسان‌ها گاه و بيگاه دچار خارش ذهنی می‌شوند.
او گفت: "در طول مطالعات دريافتم که نود و هفت تا نود و نه درصد جمعيت در مقطعی زمانی در برابر کرم گوش آسيب پذيرند، اما مسلماً برخی از مردم آسيب پذيرتر از سايرينند؛ زنان معمولاً بيشتر در معرض آنند و موسيقيدان‌ها بيش از ساير افراد دچار آن می‌شوند."
اين تحقيقات بخصوص برای صنعت موسيقی پاپ که در پی رونق بازار است و همچنين برای توليدکنندگان آگهی‌های تجاری جالب است که معمولاً برای فرو کردن نام‌های تجاری در مغز مصرف کننده از قطعات گيرا و کوتاه استفاده می‌کنند.
کريس اسميت که حرفه‌اش تصنيف چنين قطعاتی است می‌گويد هم در توليد آگهی و هم آهنگ‌های پاپ بايد قطعه‌ای ساخت که وقتی شنيده شد براحتی و بسرعت فراموش نشود.
به گفته وی، يکی از عناصر اصلی کرم گوش، عنصر تکرار است و حفظ نغمه‌ای با محتويات متغير و گوناگون آسان نيست.
کريس اسميت کرم گوش را برای مقاصد نغمه‌ای می‌دانند که مردم بتوانند سريع حفظ کنند و همانطور که در خيابان قدم می‌زنند تکرار کنند، البته به قيمت خرد شدن اعصاب بقيه مردم.
منبع: funpatogh.com
اين نوع آهنگها که به "کرم گوش" معروفند معمولاً دارای مضمونی شاد و ترجيع بندی تکرار شونده‌اند و حالتی ميان گيرا و عصبی دارند.
به گفته پروفسور جيمز کلاريس از کالج مديريت تجاری دانشگاه سينسيناتی آمريکا، آهنگ‌هايی مانند "وای ام سی ای" اثر گروه "مردم روستا" (Village People)، "ماکارينا" اثر "لوس دل ريو" و "چه کسی سگها را ول کرد" (Who Let The Dogs Out) اثر "باها من" را از جمله اين دسته آهنگها می‌داند.
پروفسور کلاريس گفت: "خارش ذهنی استعاره‌ای است برای توضيح چگونگی در خاطر ماندن آهنگها، برخی آهنگها دارای خواصی مشابه هيستامين‌ها (موادی که در واکنش به آلرژی در بدن توليد می‌شوند) هستند و باعث خارش مغزی می‌شوند."
به گفته وی تنها راه خاراندن اين خارش ذهنی اين است که نغمه مزاحم را بی وقفه در مغز خود تکرار کنيم.
پروفسور کلاريس نتايج اوليه تحقيقات خود درباره "کرم گوش" را در همايشی در زمينه روانشناسی مصرف کنندگان عرضه کرد و گفت تقريباً همه انسان‌ها گاه و بيگاه دچار خارش ذهنی می‌شوند.
او گفت: "در طول مطالعات دريافتم که نود و هفت تا نود و نه درصد جمعيت در مقطعی زمانی در برابر کرم گوش آسيب پذيرند، اما مسلماً برخی از مردم آسيب پذيرتر از سايرينند؛ زنان معمولاً بيشتر در معرض آنند و موسيقيدان‌ها بيش از ساير افراد دچار آن می‌شوند."
اين تحقيقات بخصوص برای صنعت موسيقی پاپ که در پی رونق بازار است و همچنين برای توليدکنندگان آگهی‌های تجاری جالب است که معمولاً برای فرو کردن نام‌های تجاری در مغز مصرف کننده از قطعات گيرا و کوتاه استفاده می‌کنند.
کريس اسميت که حرفه‌اش تصنيف چنين قطعاتی است می‌گويد هم در توليد آگهی و هم آهنگ‌های پاپ بايد قطعه‌ای ساخت که وقتی شنيده شد براحتی و بسرعت فراموش نشود.
به گفته وی، يکی از عناصر اصلی کرم گوش، عنصر تکرار است و حفظ نغمه‌ای با محتويات متغير و گوناگون آسان نيست.
کريس اسميت کرم گوش را برای مقاصد نغمه‌ای می‌دانند که مردم بتوانند سريع حفظ کنند و همانطور که در خيابان قدم می‌زنند تکرار کنند، البته به قيمت خرد شدن اعصاب بقيه مردم.
منبع: funpatogh.com