به گزارش خبرگزاری فرانسه، شاهد این مدعا یک سنگ نقره‌ای- خاکستری غیرزمینی است که احتمالا بر اثر اصابت یک شهاب‌سنگ، از سطح ماه کنده شده و پس از گرفتار شدن در جاذبه زمین، در بوتسوانای افریقا روی زمین افتاده است.
در سال ۱۹۹۹مردم محلی این سنگ ۱۳/۵کیلوگرمی را، که فضا را درنوردیده بود، در نزدیکی روستای "کوکه" در چمنزارهای منطقه حفاظت شده کالاهاری یافتند.
نشانه‌هایی از ایزوتوپ‌های اکسیژن و نسبت آهن به منگنز در دو ماده معدنی آتشفشانی به نامهای اولیواین و پایروکسین، به این سنگ که میراث ماه است و کالاهاری ۰۰۹نامگذاری شده، مهر تایید می‌زند.
ماهیت این مواد شیمیایی، این سنگ را در طبقه "بازالت ماره" یا بازالت دریایی قرار می‌دهد. بازالت ماره، گدازه‌ای است که به آرامی در سطح ماه جاری شد و پس از سخت شدن، دشتهای تیره‌رنگی را به وجود آورده که نخستین کسانی که به آسمان و اجرام آسمانی خیره می‌شدند، آنها را با "دریا" اشتباه گرفتند. در زبان لاتین، "ماره "Mareبه معنای دریاست.
در مطالعه‌ای که توسط مجله "نیچر" چاپ شده آمده است تحلیل جدیدی از ذرات فسفات موجود در کالاهاری ،۰۰۹برای این سنگ عمر شگفت‌آوری برابر ۱۵۰ میلیون سال کمتر یا بیشتر از ۴/۳۵میلیارد سال تعیین می‌کند.
"کنتارو ترادا" از دانشگاه هیروشیمای ژاپن و ماهش آناند از دانشگاه آزاد انگلستان که هدایت این مطالعه را بر عهده داشتند، در گزارش خود نوشتند این موضوع به طور ضمنی به این معناست که باید در حوالی همین تاریخ، درست پس از نخستین مرحله شکل‌گیری پوسته کره ماه، فعالیت آتشفشانی از نوع "ماره" صورت گرفته باشد.
شواهد به دست آمده از سنگهایی که در ماموریت سفینه‌های آپولو از کره ماه به زمین آورده شد، ثابت می‌کند که مرحله دیگری از فعالیت‌های آتشفشانی در ماه رخ داده که گدازه‌های آنها با آتشفشانی "ماره" همپوشانی دارد.
چهره "مردی در ماه"، از این قسمتها تشکیل شده: چشمها توسط ماره یا گستره گدازه‌های تیره‌رنگ "ایمبریوم" و ماره "سرنی تاتیس"، بینی شامل ماره "سینوس استوم" و دهان شامل ماره‌های "نوبیوم" و "کوگنیتوم".
این‌ها بعلاوه ماره‌های دیگر، نزدیک به یک ششم سطح ماه را تشکیل می‌دهند که بخش اعظم آنها در سمتی قرار دارند که از کره‌زمین قابل رویت هستند.
منبع خبر : وبلاگ هنر فیزیک
