سرویس دینی جام -
حضرت موسی علیه السّلام در مناجات خود به پیشگاه خداوند عرض کرد: بارالها، آدم را به دست خودت آفریدی، در بهشت خودت او را جای دادی، حوّا را به همسری اش گزیدی، او چگونه تو را شکر نمود؟ خداوند فرمود: آدم دانست که همه آن نعمت ها از من است و او با این معرفت، شکر مرا به جای آورد. کسی که در دل باور دارد تمام نعمت ها از خداوند است و با این باور، عالی ترین شکر را به جای آورده و ادای وظیفه قلبی نموده است، او باید مراقبت نماید که در مقام عمل نیز شکرگزار نعمت های خارج از وجود انسان باشد، مانند مال، مقام، محبوبیت، نفوذ کلام و دیگر نعمت های از این قبیل، و شکر جامع، به کار بردن نعمت بر وفق رضای الهی و اجتناب از گناهان است.
امام صادق علیه السّلام می فرمایند: «شکر نعمت ها پرهیز از گناهان است و شکر تمام و کامل این است که بنده خدا بگوید: الحمدلله رب العالمین»۱
پس اگر انسانی با دست و زبان، قلم، مال و ثروت، مقام و منصب، اعمالی را انجام دهد که مورد رضایت خداوند متعال باشد، او با عمل پاک و منزه خود، شکر نعمت را به جای آورده است. و اگر با یکی از آن ها مرتکب گناه گردد، کفران نعمت نموده است.
شکرِ نعمت دست، رفع نیازهای زندگی یا دستِ افتادگان را گرفتن است و کفران نعمت دست، دزدی کردن و یا بر سر مظلوم کوبیدن است.
شکر نعمت مقام، حمایت مظلوم و کوتاه کردن دست ظالم است و کفران نعمت مقام، بی اعتنایی به ضعیفان و یاری کردن ستم کاران است.
منبع:
۱. مشکوة الانوار، ص۳۱.
۲. اخلاق اسلامی، ص۳۷۳- ۳۷۴.
حضرت موسی علیه السّلام در مناجات خود به پیشگاه خداوند عرض کرد: بارالها، آدم را به دست خودت آفریدی، در بهشت خودت او را جای دادی، حوّا را به همسری اش گزیدی، او چگونه تو را شکر نمود؟ خداوند فرمود: آدم دانست که همه آن نعمت ها از من است و او با این معرفت، شکر مرا به جای آورد. کسی که در دل باور دارد تمام نعمت ها از خداوند است و با این باور، عالی ترین شکر را به جای آورده و ادای وظیفه قلبی نموده است، او باید مراقبت نماید که در مقام عمل نیز شکرگزار نعمت های خارج از وجود انسان باشد، مانند مال، مقام، محبوبیت، نفوذ کلام و دیگر نعمت های از این قبیل، و شکر جامع، به کار بردن نعمت بر وفق رضای الهی و اجتناب از گناهان است.
امام صادق علیه السّلام می فرمایند: «شکر نعمت ها پرهیز از گناهان است و شکر تمام و کامل این است که بنده خدا بگوید: الحمدلله رب العالمین»۱
پس اگر انسانی با دست و زبان، قلم، مال و ثروت، مقام و منصب، اعمالی را انجام دهد که مورد رضایت خداوند متعال باشد، او با عمل پاک و منزه خود، شکر نعمت را به جای آورده است. و اگر با یکی از آن ها مرتکب گناه گردد، کفران نعمت نموده است.
شکرِ نعمت دست، رفع نیازهای زندگی یا دستِ افتادگان را گرفتن است و کفران نعمت دست، دزدی کردن و یا بر سر مظلوم کوبیدن است.
شکر نعمت مقام، حمایت مظلوم و کوتاه کردن دست ظالم است و کفران نعمت مقام، بی اعتنایی به ضعیفان و یاری کردن ستم کاران است.
منبع:
۱. مشکوة الانوار، ص۳۱.
۲. اخلاق اسلامی، ص۳۷۳- ۳۷۴.