برخی افراد از درون غم دارند؛ اما وقتی در جمعی قرار می‌گیرد، خود را بسیار خندان و شاداب جلوه می‌دهد. برای اینکه غم خود را به دیگران منتقل نکنیم و در اوج غم و اندوه، چهره ای خندان داشته باشیم، باید چه کار کنیم؟ «غلامرضا قاسمی کبریا» دکترای روانشناسی و مشاوره در این‌باره به برنا می‌گوید: برخی از افراد توانایی آن را دارند، زمانیکه در محیط‌های متفاوت قرار دارند، رفتار خود را طبق همان محیط تغییر داده و برمحیط مسلط باشند؛ اما برخی دیگر اینطور نیستند و محیط بر آنها مسلط است.
انسانها معمولا دارای قدرتی به نام اراده هستند که می‌توانند تحت هر شرایطی، محیط بر آنها تاثیر نمی گذارد و هرچقدر اگر این اراده در افراد تقویت شود، بر محیط مسلطتر هستند.
فرض کنید در جمعی، در به شدت به چارچوب برخورد کرده و صدای مهیبی را تولید می‌کند و تحت تاثیر این صدا، افرادی که در آن جمع قرار گرفته‌اند، واکنش‌های متفاوتی از خود نشان می‌دهند. مثلا یک نفر می‌ترسد، یک نفر داد می‌کشد و جمع طبق واکنش‌های افراد، تصورهای مختلفی نسبت به افراد دارند که مثلا فلانی خونسرد و یا بیخیال است و یا فلانی بی احساس و زودرنج است.
تمام این عکس العمل‌ها و واکنش ها به شرایط رشد، پرورش و تربیت افراد برمی‌گردد. اگر فردی رفتار او طبق عادت تکرار شود و چنین تلقینی در درون خود داشته باشد که نمی‌تواند آن را ترک کند، این رفتار در او نهادینه می شود؛ اما اگر اراده کند، می‌تواند بر رفتار خود کنترل داشته باشد که این روش نیاز به تمرین دارند.
شاید بار اول آن کار را تکرار کند، اما به تدریج، زمان آن را کمتر می‌کند و بعدها از بین می‌رود. مثلا فرض کنید فردی از ناحیه پا حساس است و احساس قلقلک می‌کند و اگر فردی از دوستان او برای قلقلک دادن به سمتش بیاید، التماس می‌کند که او را قلقلک ندهد؛ ولی وقتی فرد پایش شروع به خارش می‌کند و دیگر جنبه قلقلک را ندارد و هیچ تلقینی نسبت به این موضوع ندارد، و دیگر قلقلکش نمی‌آید. پس تمام این خصوصیات بسته به اراده فرد است.
برخی افراد برای اینکه مشکلات و دغدغه‌های خود را به بیرون بریزند و خود را تخلیه کنند، سعی می‌کنند که با اطرافیان خود درد و دل کرده و یا اگر در جمعی قرار می‌گیرند، این ناراحتی را به آنها انتقال دهند، این روش، درست نیست؛ زیرا با این روش افراد بیماری‌های روانی را در جامعه تشدید می‌کنند.
افراد از طریق روش‌های دیگر باید چنین مهارتی را داشته باشند که فشارهای روحی و روانی را از ذهن خود تخلیه کرد تا این حس ناخودآگاه به این افراد فشار وارد نکند و به دیگران منتقل نکند.
روانشناسان همیشه توصیه می کنند افراد برای برخورد با فردی دیگر و یا حضور در جمع، حتما نگاهی مهربان و چهرهای همراه با تبسم از خود نشان دهند. اگر افراد چنین رفتاری داشته باشند، ناخودآگاه از فضای ذهنی و درونیات خود دور می‌شوند و تحت تاثیر لبخند خود قرار می‌گیرند و این تعاملی بین عین و ذهن است؛ یعنی افراد تحت تاثیر لبخند خود، ذهن و روح خود را شاد می‌کنند.
روایتی از امام علی وجود دارد که می‌فرمایند:« مومن غم را در دل دارد و شادی را در چهره» افراد زمانیکه غم را در درون خود پنهان کنند و شروع به تبسم کنند، تحت تاثیر آن ناخودآگاه غم درونی خود را فراموش کرده و آن را از بین می‌برند.
در نتیجه افراد با اراده قوی خود می‌توانند چهرهای مثبت و متبسم داشته باشند؛ زیرا تبسم کارکرد ذهن افراد یعنی نیم کره سمت چت افراد را فعالتر کرده و تحت سلطه ذهن خود تصمیم منطقی می‌گیرند.
انسانها معمولا دارای قدرتی به نام اراده هستند که می‌توانند تحت هر شرایطی، محیط بر آنها تاثیر نمی گذارد و هرچقدر اگر این اراده در افراد تقویت شود، بر محیط مسلطتر هستند.
فرض کنید در جمعی، در به شدت به چارچوب برخورد کرده و صدای مهیبی را تولید می‌کند و تحت تاثیر این صدا، افرادی که در آن جمع قرار گرفته‌اند، واکنش‌های متفاوتی از خود نشان می‌دهند. مثلا یک نفر می‌ترسد، یک نفر داد می‌کشد و جمع طبق واکنش‌های افراد، تصورهای مختلفی نسبت به افراد دارند که مثلا فلانی خونسرد و یا بیخیال است و یا فلانی بی احساس و زودرنج است.
تمام این عکس العمل‌ها و واکنش ها به شرایط رشد، پرورش و تربیت افراد برمی‌گردد. اگر فردی رفتار او طبق عادت تکرار شود و چنین تلقینی در درون خود داشته باشد که نمی‌تواند آن را ترک کند، این رفتار در او نهادینه می شود؛ اما اگر اراده کند، می‌تواند بر رفتار خود کنترل داشته باشد که این روش نیاز به تمرین دارند.
شاید بار اول آن کار را تکرار کند، اما به تدریج، زمان آن را کمتر می‌کند و بعدها از بین می‌رود. مثلا فرض کنید فردی از ناحیه پا حساس است و احساس قلقلک می‌کند و اگر فردی از دوستان او برای قلقلک دادن به سمتش بیاید، التماس می‌کند که او را قلقلک ندهد؛ ولی وقتی فرد پایش شروع به خارش می‌کند و دیگر جنبه قلقلک را ندارد و هیچ تلقینی نسبت به این موضوع ندارد، و دیگر قلقلکش نمی‌آید. پس تمام این خصوصیات بسته به اراده فرد است.
برخی افراد برای اینکه مشکلات و دغدغه‌های خود را به بیرون بریزند و خود را تخلیه کنند، سعی می‌کنند که با اطرافیان خود درد و دل کرده و یا اگر در جمعی قرار می‌گیرند، این ناراحتی را به آنها انتقال دهند، این روش، درست نیست؛ زیرا با این روش افراد بیماری‌های روانی را در جامعه تشدید می‌کنند.
افراد از طریق روش‌های دیگر باید چنین مهارتی را داشته باشند که فشارهای روحی و روانی را از ذهن خود تخلیه کرد تا این حس ناخودآگاه به این افراد فشار وارد نکند و به دیگران منتقل نکند.
روانشناسان همیشه توصیه می کنند افراد برای برخورد با فردی دیگر و یا حضور در جمع، حتما نگاهی مهربان و چهرهای همراه با تبسم از خود نشان دهند. اگر افراد چنین رفتاری داشته باشند، ناخودآگاه از فضای ذهنی و درونیات خود دور می‌شوند و تحت تاثیر لبخند خود قرار می‌گیرند و این تعاملی بین عین و ذهن است؛ یعنی افراد تحت تاثیر لبخند خود، ذهن و روح خود را شاد می‌کنند.
روایتی از امام علی وجود دارد که می‌فرمایند:« مومن غم را در دل دارد و شادی را در چهره» افراد زمانیکه غم را در درون خود پنهان کنند و شروع به تبسم کنند، تحت تاثیر آن ناخودآگاه غم درونی خود را فراموش کرده و آن را از بین می‌برند.
در نتیجه افراد با اراده قوی خود می‌توانند چهرهای مثبت و متبسم داشته باشند؛ زیرا تبسم کارکرد ذهن افراد یعنی نیم کره سمت چت افراد را فعالتر کرده و تحت سلطه ذهن خود تصمیم منطقی می‌گیرند.