● کورتیکواستروئیدها
معمولترین علت ثانویه پوکی استخوان، و روی هم رفته سومین عامل معمول، کاربرد کورتیکواستروئید سیستمیک است. گلوکوکورتیکوئیدها به طور گسترده بکار می روند و در درمان بسیاری از بیماریهای ریوی، روماتولوژی، گوارشی، پوستی، و اتوایمون موثر هستند. ریسک از دست رفتن توده استخوانی در عرض شش تا ۱۲ ماه اول از درمان طولانی مدت بیشترین است و به نظر می رسد که وابسته به دوز باشد.بسیاری از مطالعات بیماریهای همراه مرتبط با پوکی استخوان القاء شده با استروئید را ارزیابی کرده اند؛ تخمین زده می شود ۳۰% تا ۵۰% بیمارانیکه استروئید طولانی مدت سیستمیک مصرف می کنند نهایتاً یک شکستگی را تجربه خواهند کرد.
فاکتورهای متعددی منجر به از دست رفتن استخوان القاء شده با کورتیکواستروئید می گردند. گلوکوکورتیکوئیدها تشکیل استخوان را با افزایش خودکشی استئوبلاست و کاهش فاکتورهای رشد درگیر در تجدید استخوان، که شامل استئوپروژستین ها و فاکتور رشد شبه انسولین ۱ هستند، کاهش می دهند. استروئیدها همچنین بازجذب استخوان را ثانویه به کاهش سطوح گونادوتروپین ها(هورمون لوتئیزه کننده (LH)، هورمون محرک فولیکول FSH، تستسترون، واستروژن) را افزایش می دهد. در نهایت، استروئیدها نشان داده شده است که با کاهش جذب گوارشی کلسیم از روده ها و افزایش دفع کلیوی کلسیم کمبود کلسیم را القاء می کنند تمام این فاکتورها نقشی در پاتوفیزیولوژی پوکی استخوان القاء شده توسط استروئیدها دارند؛ بنابراین، آگاهی از خطرات و پیشگیری از دست رفتن استخوان جنبه های کلیدی هر رژیم درمانی استروئیدی است.
اگر امکان داشته باشد، کاربرد جایگزین ها در درمان طولانی مدت جهت اجتناب از نه تنها پوکی استخوان بلکه بسیاری دیگر از عوارض جانبی کورتیکواستروئیدها مطلوب است. با این وجود، این کار همیشه ممکن نیست، و اثر بخشی کورتیکواستروئیدها در جمعیت های بخصوصی ممکن است از انتخاب های دیگر پیشی بگیرد. معیارها جهت کاربرد استروئیدها در صورت امکان براساس کوتاه مدت و کاهش دوز یا کاربرد دیگر فرم های دوزاژ، از قبیل رژیم های استنشاقی یا موضعی، جهت جلوگیری از مشکلات سیستمیک باید در نظر گرفته شود.۵ جلوگیری از ازدست دادن استخوان، که در بیمارانیکه نیازمند استروئیدهای سیستمیک هستند بسیار مهم است، ممکن است با مکمل کلسیم(۱۵۰۰-۱۲۰۰ میلی گرم در روز) و ویتامین D (۸۰۰-۴۰۰ واحد در روز) بدست آید.
بیمارانیکه استروئیدهای مزمن می گیرند باید یک بیوفسفونات، از قبیل آلندرونات یا رزی درونات دریافت کنند.۶ هر دو دارو جهت جلوگیری و درمان پوکی استخوان القاء شده با کورتیکواستروئیدها تایید شده FDA هستند. بیوفسفوناتها فعالیت استئوکلاست را مهار می کنند و بازجذب استخوان را کاهش می دهند. برای جلوگیری از پوکی استخوان القاء شده توسط استروئیدها، دوز به صورت یا ۵ میلی گرم یکبار در روز یا ۳۵ میلی گرم هفته ای یک بار یکسان است. برای تمام بیوفسفوناتها، مشاوره با بیماران در مورد دوز به منظور جلوگیری از عوارض جانبی گوارشی و بالابردن اثر بخشی مهم است. این داروها باید با معده خالی، اولین ماده خوراکی در صبح، با یک لیوان آب مصرف شوند. پس از مصرف آلندرونات یا رزی درونات، بیماران باید برای ۳۰ دقیقه به حالت نشسته یا ایستاده باقی بمانند
داروهایی که برای جلوگیری و درمان پوکی استخوان پس از یائسگی بکار می روند، به خوبی در پوکی استخوان القاء شده توسط دارو مطالعه نشده اند. این انتخاب ها شامل تنظیم کننده های انتخابی گیرنده استروژن (SERMs به عنوان مثال رالوکسی فن، کلسی تونین) و استروژن هستند. استروژن درمانی بواسطه مشکلات مصرف طولانی مدت آن از چشم افتاده است اما کلسی تونین و SERMs ممکن است انتخاب های عملی را در بیماران مناسب نشان دهند.
معمولترین علت ثانویه پوکی استخوان، و روی هم رفته سومین عامل معمول، کاربرد کورتیکواستروئید سیستمیک است. گلوکوکورتیکوئیدها به طور گسترده بکار می روند و در درمان بسیاری از بیماریهای ریوی، روماتولوژی، گوارشی، پوستی، و اتوایمون موثر هستند. ریسک از دست رفتن توده استخوانی در عرض شش تا ۱۲ ماه اول از درمان طولانی مدت بیشترین است و به نظر می رسد که وابسته به دوز باشد.بسیاری از مطالعات بیماریهای همراه مرتبط با پوکی استخوان القاء شده با استروئید را ارزیابی کرده اند؛ تخمین زده می شود ۳۰% تا ۵۰% بیمارانیکه استروئید طولانی مدت سیستمیک مصرف می کنند نهایتاً یک شکستگی را تجربه خواهند کرد.
فاکتورهای متعددی منجر به از دست رفتن استخوان القاء شده با کورتیکواستروئید می گردند. گلوکوکورتیکوئیدها تشکیل استخوان را با افزایش خودکشی استئوبلاست و کاهش فاکتورهای رشد درگیر در تجدید استخوان، که شامل استئوپروژستین ها و فاکتور رشد شبه انسولین ۱ هستند، کاهش می دهند. استروئیدها همچنین بازجذب استخوان را ثانویه به کاهش سطوح گونادوتروپین ها(هورمون لوتئیزه کننده (LH)، هورمون محرک فولیکول FSH، تستسترون، واستروژن) را افزایش می دهد. در نهایت، استروئیدها نشان داده شده است که با کاهش جذب گوارشی کلسیم از روده ها و افزایش دفع کلیوی کلسیم کمبود کلسیم را القاء می کنند تمام این فاکتورها نقشی در پاتوفیزیولوژی پوکی استخوان القاء شده توسط استروئیدها دارند؛ بنابراین، آگاهی از خطرات و پیشگیری از دست رفتن استخوان جنبه های کلیدی هر رژیم درمانی استروئیدی است.
اگر امکان داشته باشد، کاربرد جایگزین ها در درمان طولانی مدت جهت اجتناب از نه تنها پوکی استخوان بلکه بسیاری دیگر از عوارض جانبی کورتیکواستروئیدها مطلوب است. با این وجود، این کار همیشه ممکن نیست، و اثر بخشی کورتیکواستروئیدها در جمعیت های بخصوصی ممکن است از انتخاب های دیگر پیشی بگیرد. معیارها جهت کاربرد استروئیدها در صورت امکان براساس کوتاه مدت و کاهش دوز یا کاربرد دیگر فرم های دوزاژ، از قبیل رژیم های استنشاقی یا موضعی، جهت جلوگیری از مشکلات سیستمیک باید در نظر گرفته شود.۵ جلوگیری از ازدست دادن استخوان، که در بیمارانیکه نیازمند استروئیدهای سیستمیک هستند بسیار مهم است، ممکن است با مکمل کلسیم(۱۵۰۰-۱۲۰۰ میلی گرم در روز) و ویتامین D (۸۰۰-۴۰۰ واحد در روز) بدست آید.
بیمارانیکه استروئیدهای مزمن می گیرند باید یک بیوفسفونات، از قبیل آلندرونات یا رزی درونات دریافت کنند.۶ هر دو دارو جهت جلوگیری و درمان پوکی استخوان القاء شده با کورتیکواستروئیدها تایید شده FDA هستند. بیوفسفوناتها فعالیت استئوکلاست را مهار می کنند و بازجذب استخوان را کاهش می دهند. برای جلوگیری از پوکی استخوان القاء شده توسط استروئیدها، دوز به صورت یا ۵ میلی گرم یکبار در روز یا ۳۵ میلی گرم هفته ای یک بار یکسان است. برای تمام بیوفسفوناتها، مشاوره با بیماران در مورد دوز به منظور جلوگیری از عوارض جانبی گوارشی و بالابردن اثر بخشی مهم است. این داروها باید با معده خالی، اولین ماده خوراکی در صبح، با یک لیوان آب مصرف شوند. پس از مصرف آلندرونات یا رزی درونات، بیماران باید برای ۳۰ دقیقه به حالت نشسته یا ایستاده باقی بمانند
داروهایی که برای جلوگیری و درمان پوکی استخوان پس از یائسگی بکار می روند، به خوبی در پوکی استخوان القاء شده توسط دارو مطالعه نشده اند. این انتخاب ها شامل تنظیم کننده های انتخابی گیرنده استروژن (SERMs به عنوان مثال رالوکسی فن، کلسی تونین) و استروژن هستند. استروژن درمانی بواسطه مشکلات مصرف طولانی مدت آن از چشم افتاده است اما کلسی تونین و SERMs ممکن است انتخاب های عملی را در بیماران مناسب نشان دهند.