khorde-shishe
متخصص بخش فوتبال
نه سال و بيست روز پس از آن يکشنبه نحس در منامه، خيابانهاي تهران شباهت عجيبي با آن شب داشت؛ روزي شلوغ و پر ترافيک پيش از مسابقه و سکوتي محض هنگام بازي اما داستان پايان بازي امشب با آن شب کاملا متفاوت بود.
به گزارش خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، بعد از نزديک به گذشت ده سال از آن شب بد يمن براي فوتبال ايران، هنوز حس تنفر از فوتبال بحرين در رفتار بازيکنان و هواداران ايراني ديده مي شود. جواد نکونام يک روز پيش از ديدار بر خلاف هميشه ابايي از انتقاد کردن از حريف ندارد و خيلي با وسواس کلمات را براي نشان دادن تنفرش از فوتبال اين کشور کوچک حاشيه خليج فارس کنار هم مي چيند. شايد در ادبيات فوتبالي واژه "زشت" سنگين‌ترين حرفي باشد که مي توان براي رفتار يک تيم آن هم پس از گذشت نزديک به يک دهه به کار برد اما نکونام، کاپيتان آرام تيم ملي 24 ساعت قبل از بازي، "زشتي" کار بحريني‌ها و خوش رقصي شان براي عربستاني‌ها در پاييز سال 2001 را يادآوري مي کند و مي گويد "مردم ايران هنوز آن بازي را فراموش نکرده اند".
يک روز بعد، دو ساعت مانده به آغاز بازي؛ به خبرنگاران اس ام اسي مي رسد که سي درصد ورزشگاه آزادي پر شده. انتظار مي رود با دعوت تلويزيوني کارلوس کي روش از مردم، رکورد 75 هزار تماشاگري حضور هواداران فوتبال شکسته شود. خيابانهاي مرکزي پايتخت شلوغ است. اطراف ورزشگاه آزادي هم پر از تماشاگراني است که با پرچمهاي سبز، سفيد، قرمز ايران در راه استاديومند.
شايد در اين هفته هاي اخير سخت ترين کار براي خبرنگاران پيدا کردن راهي براي حضور در ورزشگاه آزادي باشد. يکسري خبرنگاران به شيوه چند سال قبل از در غربي وارد استاديوم مي شوند و گروهي ديگر از طرف شرقي استاديوم راه ورود به جايگاه خبرنگاران را پيدا مي کنند.
يک ساعت مانده به شروع بازي، خبرگزاريهاي اس ام اسي خبر مي دهند که نيمي از ورزشگاه آزادي پر شده اما انگار در اين وانفساي رسانه اي اين اس ام اسها هم چندان قابل اعتماد نيستند. حدود 50 دقيقه به بازي مانده و تنها چهل هزار نفر در استاديوم جا گير شده اند اما با ماشينهاي پر از سرنشيني که در راهند، مي شود اميدوار بود به شکستن رکورد تماشاگران در بازي با اندونزي.
رنگ غالب در ورزشگاه آزادي سفيد است؛ همان رنگي كه کي روش از مردم خواسته بود براي بازي با بحرين بر تن کنند. سي دقيقه تا قبل از شروع بازي بازيکنان دو تيم در زمين آزادي حضور دارند اما خبري از علي کريمي بين بازيکنان سفيد پوش نيست. بيش از نيمي از ورزشگاه توجه شان به بازيکنان ايران است و اقليت به بحريني‌ها خيره شده اند اما صداي اين تعداد کم کر کننده است و همين جا مي شود بار ديگر تنفر هواداران فوتبال ايران از بحريني‌ها را دوباره به وضوح ديد.
بازيکنان دو تيم بيرون مي روند تا آماده بازي شوند اما باز هم اين پرچمهاي ايران است که در دستان مردم خودنمايي مي کند. بر روي سکوها غوغايي است اما داستان هنوز شروع نشده. بازيکنان دو تيم که وارد مي شوند، "آزادي" جهنمي براي بحريني‌ها مي شود. بازيکنانشان مي فهمند که اين بار هم فوتبال بزرگ ايران با آنها تعارف ندارد. تماشاگران ايراني که با احتساب تماشاگران تازه وارد رفته رفته تعدادشان به 55 هزار نفر مي رسد، چنان با اشتياق و پرچم به دست سرود ايران را مي خوانند که در اين چند سال مشابهي براي آن نمي‌توان پيدا کرد.
ثانيه 40 بازي، عصبانيت بحريني‌ها از جو ورزشگاه يک اخراجي را براي آنها به دنبال دارد. پيتر گرين داور استراليايي پيش از بازي گفته بود که مي داند چه فضايي بين ايران و بحرين حاکم است. او در همان اول کار با کارت قرمزش براي بحريني‌ها خط و نشان کشيد و بازيکنان تيلور معروف ده نفره شدند و در همان نيمه نخست بلايي سر بحريني‌ها آمد که در رويارويي‌هاي دو تيم نظيرش ديده نشده بود و نتيجه اين بازي سه گلي بود که سيد جلال حسيني، مجتبي جباري و هادي عقيلي به ثمر رساندند و البته چند گلي که وارد دروازه بحرين نشد. جالبتر از نتيجه اي که در پايان نيمه نخست ثبت شد، حرکات کي روش کنار زمين بود. سرمربي پرتغالي ايران که حالا در ميان همتايان معروفش در فوتبال آسيا مانند رايکارد و کاماچو خودي نشان داده در کنار زمين چمن چنان ولعي از خود به نمايش گذاشت که مي شد با تمام وجود نسبت به موفقيت تيم ملي با اين مرد "چشم سبز" خوشبين بود.
نيمه دوم آغاز مي شود. کي روش که سه دقيقه پيش از پايان نيمه اول از پشت نيمکت بحرين به رختکن رفته بود، در بين دو نيمه به همان شيوه انگليسي مدنظرش بازيکنان را تهييج کرد که آثار اين رفتار با شروع نيمه دوم نمايان بود. تداوم در ارائه بازي تهاجمي و اشتياق براي گلزني آن چيزي بود که با توجه به ابراز نارضايتي کي روش از عملکرد بازيکنان تيم ملي در نيمه دوم هم ادامه پيدا کرد و اولين نتيجه اش شد گل انگليسي آندرانيک تيموريان. گلي که بحريني‌ها را مطمئن کرد که نمي‌توانند از "آزادي" جان سالم به در ببرند.
بعد از اين گل اما کار تمام نشد و قصه کي روش و حضورش در کنار زمين ادامه داشت. او گويا خوب فهميده بود که با پيروزي پرگل برابر بحرين مي تواند محبوبيت و مقبوليتش را در جامعه ايراني دو چندان کند و به خوبي از اين دانايي اش استفاده کرد و باز هم دستور حمله داد. کريم انصاري فرد و غلامرضا رضايي را به زمين فرستاد تا به بازيکنانش بفهماند که با چهار گل هنوز سير نشده و گل پنجم و ششم کريم انصاريفرد و غلامرضا رضايي سيري ناپذيري تيم کي روش را به خوبي نشان داد.
او مي خواست ثابت کند که فوتبال بحرين توهمي است که در زمين بازي توان رقابت با فوتبال ايران را ندارد و اگر خاطره اي از آن يکشنبه نحس وجود دارد، بايد از ذهن فوتبال ايران پاک شود. او با بالا و پريدنها، با عصبانيتهاي جالب توجه اش 81 هزار و يک صد و سي تماشاگري که در استاديوم آزادي بودند را مطمئن کرد که بزرگي فوتبال بحرين يک توهم است، توهمي از نوع حکومت مردانش که فکر مي کنند در اقليت مي‌توانند بر اکثريتي حکومت کنند.
به گزارش خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، بعد از نزديک به گذشت ده سال از آن شب بد يمن براي فوتبال ايران، هنوز حس تنفر از فوتبال بحرين در رفتار بازيکنان و هواداران ايراني ديده مي شود. جواد نکونام يک روز پيش از ديدار بر خلاف هميشه ابايي از انتقاد کردن از حريف ندارد و خيلي با وسواس کلمات را براي نشان دادن تنفرش از فوتبال اين کشور کوچک حاشيه خليج فارس کنار هم مي چيند. شايد در ادبيات فوتبالي واژه "زشت" سنگين‌ترين حرفي باشد که مي توان براي رفتار يک تيم آن هم پس از گذشت نزديک به يک دهه به کار برد اما نکونام، کاپيتان آرام تيم ملي 24 ساعت قبل از بازي، "زشتي" کار بحريني‌ها و خوش رقصي شان براي عربستاني‌ها در پاييز سال 2001 را يادآوري مي کند و مي گويد "مردم ايران هنوز آن بازي را فراموش نکرده اند".
يک روز بعد، دو ساعت مانده به آغاز بازي؛ به خبرنگاران اس ام اسي مي رسد که سي درصد ورزشگاه آزادي پر شده. انتظار مي رود با دعوت تلويزيوني کارلوس کي روش از مردم، رکورد 75 هزار تماشاگري حضور هواداران فوتبال شکسته شود. خيابانهاي مرکزي پايتخت شلوغ است. اطراف ورزشگاه آزادي هم پر از تماشاگراني است که با پرچمهاي سبز، سفيد، قرمز ايران در راه استاديومند.
شايد در اين هفته هاي اخير سخت ترين کار براي خبرنگاران پيدا کردن راهي براي حضور در ورزشگاه آزادي باشد. يکسري خبرنگاران به شيوه چند سال قبل از در غربي وارد استاديوم مي شوند و گروهي ديگر از طرف شرقي استاديوم راه ورود به جايگاه خبرنگاران را پيدا مي کنند.
يک ساعت مانده به شروع بازي، خبرگزاريهاي اس ام اسي خبر مي دهند که نيمي از ورزشگاه آزادي پر شده اما انگار در اين وانفساي رسانه اي اين اس ام اسها هم چندان قابل اعتماد نيستند. حدود 50 دقيقه به بازي مانده و تنها چهل هزار نفر در استاديوم جا گير شده اند اما با ماشينهاي پر از سرنشيني که در راهند، مي شود اميدوار بود به شکستن رکورد تماشاگران در بازي با اندونزي.
رنگ غالب در ورزشگاه آزادي سفيد است؛ همان رنگي كه کي روش از مردم خواسته بود براي بازي با بحرين بر تن کنند. سي دقيقه تا قبل از شروع بازي بازيکنان دو تيم در زمين آزادي حضور دارند اما خبري از علي کريمي بين بازيکنان سفيد پوش نيست. بيش از نيمي از ورزشگاه توجه شان به بازيکنان ايران است و اقليت به بحريني‌ها خيره شده اند اما صداي اين تعداد کم کر کننده است و همين جا مي شود بار ديگر تنفر هواداران فوتبال ايران از بحريني‌ها را دوباره به وضوح ديد.
بازيکنان دو تيم بيرون مي روند تا آماده بازي شوند اما باز هم اين پرچمهاي ايران است که در دستان مردم خودنمايي مي کند. بر روي سکوها غوغايي است اما داستان هنوز شروع نشده. بازيکنان دو تيم که وارد مي شوند، "آزادي" جهنمي براي بحريني‌ها مي شود. بازيکنانشان مي فهمند که اين بار هم فوتبال بزرگ ايران با آنها تعارف ندارد. تماشاگران ايراني که با احتساب تماشاگران تازه وارد رفته رفته تعدادشان به 55 هزار نفر مي رسد، چنان با اشتياق و پرچم به دست سرود ايران را مي خوانند که در اين چند سال مشابهي براي آن نمي‌توان پيدا کرد.
ثانيه 40 بازي، عصبانيت بحريني‌ها از جو ورزشگاه يک اخراجي را براي آنها به دنبال دارد. پيتر گرين داور استراليايي پيش از بازي گفته بود که مي داند چه فضايي بين ايران و بحرين حاکم است. او در همان اول کار با کارت قرمزش براي بحريني‌ها خط و نشان کشيد و بازيکنان تيلور معروف ده نفره شدند و در همان نيمه نخست بلايي سر بحريني‌ها آمد که در رويارويي‌هاي دو تيم نظيرش ديده نشده بود و نتيجه اين بازي سه گلي بود که سيد جلال حسيني، مجتبي جباري و هادي عقيلي به ثمر رساندند و البته چند گلي که وارد دروازه بحرين نشد. جالبتر از نتيجه اي که در پايان نيمه نخست ثبت شد، حرکات کي روش کنار زمين بود. سرمربي پرتغالي ايران که حالا در ميان همتايان معروفش در فوتبال آسيا مانند رايکارد و کاماچو خودي نشان داده در کنار زمين چمن چنان ولعي از خود به نمايش گذاشت که مي شد با تمام وجود نسبت به موفقيت تيم ملي با اين مرد "چشم سبز" خوشبين بود.
نيمه دوم آغاز مي شود. کي روش که سه دقيقه پيش از پايان نيمه اول از پشت نيمکت بحرين به رختکن رفته بود، در بين دو نيمه به همان شيوه انگليسي مدنظرش بازيکنان را تهييج کرد که آثار اين رفتار با شروع نيمه دوم نمايان بود. تداوم در ارائه بازي تهاجمي و اشتياق براي گلزني آن چيزي بود که با توجه به ابراز نارضايتي کي روش از عملکرد بازيکنان تيم ملي در نيمه دوم هم ادامه پيدا کرد و اولين نتيجه اش شد گل انگليسي آندرانيک تيموريان. گلي که بحريني‌ها را مطمئن کرد که نمي‌توانند از "آزادي" جان سالم به در ببرند.
بعد از اين گل اما کار تمام نشد و قصه کي روش و حضورش در کنار زمين ادامه داشت. او گويا خوب فهميده بود که با پيروزي پرگل برابر بحرين مي تواند محبوبيت و مقبوليتش را در جامعه ايراني دو چندان کند و به خوبي از اين دانايي اش استفاده کرد و باز هم دستور حمله داد. کريم انصاري فرد و غلامرضا رضايي را به زمين فرستاد تا به بازيکنانش بفهماند که با چهار گل هنوز سير نشده و گل پنجم و ششم کريم انصاريفرد و غلامرضا رضايي سيري ناپذيري تيم کي روش را به خوبي نشان داد.
او مي خواست ثابت کند که فوتبال بحرين توهمي است که در زمين بازي توان رقابت با فوتبال ايران را ندارد و اگر خاطره اي از آن يکشنبه نحس وجود دارد، بايد از ذهن فوتبال ايران پاک شود. او با بالا و پريدنها، با عصبانيتهاي جالب توجه اش 81 هزار و يک صد و سي تماشاگري که در استاديوم آزادي بودند را مطمئن کرد که بزرگي فوتبال بحرين يک توهم است، توهمي از نوع حکومت مردانش که فکر مي کنند در اقليت مي‌توانند بر اکثريتي حکومت کنند.