گزیده ی اشعار | احمدرضا احمدی

[baroon]

چکیده ای از دفتر عمر او :


احمدرضا احمدی شاعر بزرگسالان و نویسنده كتاب های كودكان از آغاز دهه ۱۳۴۰ كار فرهنگی خود را در گستره شعر نو بزرگسالان آغاز کرد و به عنوان شاعری از موج نو شعر فارسی در محفل های فرهنگی و ادبی شناخته شد. در پایان همین دهه با آشنایی با بخش انتشارات كانون پرورش فكری در زمینه داستان های كودكان نیز به تجربه آزمایی پرداخت.

احمد رضا احمدی فرزندی از سرزمین کرمان است. در سال ۱۳۱۹ در این شهر به دنیا آمد.

یکی از بهترین کتاب های او داستان "نوشتم باران ، باران بارید" است. همچنین کار برجسته دیگر از او "اسب و سیب و بهار" است که در آغاز دهه ۸۰ از او منتشر شد.​

​

 

[baroon]

چنان ابری...



چنان ابری بر دلم می‌تابد
که باران را
گریه می‌کنم
حدس آن پیرهن را
بر تنم داشتم
که تنم دور بود
پیرهنم نزدیک بود
فنجان‌ها را از ابر پر می‌کردم
گیسوانم را
شانه می‌زدم
که عصیان و طغیان را
در گیسوانم سپید نبینم

آینه را به تنهایی دوست نداشتم
آینه را در آینه دوست داشتم
گفته بودند:
عمر آفتاب از مهتاب
بیشتر است
آفتاب را در خانه حبس کردم
در مهتاب
کنار باغچه‌ی انبوه از ریحان خفتم.

بشقاب‌ها از هوا پُر بودند
غذاها پیر بودند
دلم برای بهار تنگ بود
چه غصه‌ها از کوچه
به خانه آوردم
که در کنار پله‌های خانه
غریب بودند
به خانه که رسیدند
قریب شدند

غصه در خانه دوام داشت
غصه محرم بود
خانه گرم بود



از مجموعه‌ی «لکه‌ای از عمر بر دیوار بود»

 

[baroon]

طرح



با همه‌ ی آنها از همه‌ ی زمین‌ها روییدیم
با گل‌های اقاقیا شکفتیم
با شاخه‌های ماه به خواب رفتیم
در کشتزار انبوه ستارگان دویدیم
در آینه، تصویر همه‌ ی گل‌های رویا را چیدیم
درِ باغ رویای کودکان را گشودیم و میوه‌های روشن و سبک اندیشه‌شان را چیدیم
با دست‌های شفافمان، در سبد آرزوی دختران، طلاهای دژم عشق را کاشتیم
در جام ساعت دیواری، گل‌های بنفشه را خواب کردیم
در پنجره‌ی خواب ماهیان بودیم و روی صدف‌های بسترشان طرح صیادان را کشیدیم
با همه‌ی دختران و پسران شهرهای نیافتنی، فانوس شکوفه‌ها را روشن کردیم
و بر درختان تهی از میوه‌ی جنگلی آویختیم
از مرز همه‌ ی باغ‌های شیشه‌ ای روشن که آویزش زرورق بود گذشتیم
از کرانه‌ی همه‌ی دیوارهای نفوذناپذیر که روکشش کاشی پژمرده بود عبور کردیم
همه‌ی گردن‌بندهای مروارید را که دانه‌هایشان از غم بود گسستیم
و دانه‌های شسته و شفاف را
بر روی تصویر ماهیگیرانی که فقط حسرت را به تور کشیدند ریختیم
با رنگ‌ها به شهرها آمدیم
از شهرها بی طرح رفتیم

صبحگاه، به کنار گل‌های یخ آمد
خورشید از پشت گل‌های یخ کنار رفت
تصویر همه‌ی آنها بر روی گل‌های یخ دویده بود
تصویری از کودکان بود که از همه‌ی ما زنده‌ تر بودند

و اندوه باغ رویای کودکان، گل‌های یخ را آب کرده بود



از مجموعه‌ی «طرح»

 

[baroon]

ما در زمستان



آن وقت ما از سر سیری نان را انکار کردیم، عشق را
صیقل ندادیم
مرواریدها را فراموش کردیم، در زیر برگ‌های یائسه
پنهان کردیم
بهار ما را به فراموشی سپرده بود و ما ناگهان
بدون مقصد به زمستان پرتاب شده بودیم
زمستانی که عنکبوت‌ها به دور قندیل‌های یخ
تار تنیده بودند
ما در زمستان سقوط کرده بودیم بدون
کلاه – چتر – پالتو
این دستان ما خاموش و سرد در زمستان
به دنبال مأوا و سکوت بودند
ما نمی‌توانستیم به سراغ دست‌هامان بیاییم
و آنان را در زمستان پرستاری کنیم
ما دشمنان را نمی‌شناختیم
فقط سرما و زمستان را حریف خویش می‌دانستیم
کسی از میان برف و یخ گفت: صبوری ما
توانست این سرما و زمستان را
برای ما رقم بزند. همه با دهان خاموش
سخنش را با سر تأیید کردیم

هنوز برف می‌بارید...





به: ع. پاشایی

از مجموعه‌ی «چای در غروب جمعه روی میز سرد می‌شود»

 

[baroon]

صبح


صبح تو به‌خیر
که ساعت حرکت قطار را به من غلط گفتی
که من بتوانم یک روز دیگر در کنار تو باشم
دوستان من ساعت حرکت قطار را
در شب گذشته به من گفته بودند
بر شانه‌های تو خزه و خزان روییده بود
تو توانستی با این شانه‌های مملو از خزه و خزان
سوار قطار شوی
دستانت را تا صبح نزد من
به امانت نهادی
نان را گرم کردی به من دادی
دیگر در سکوت تو کنار میز صبحانه
ما طلاها و سنگ‌های فیروزه جهان را
تصاحب کردیم
سکوت تو را چون مدالی گرم و نایاب
بر سینه آویختم
هر روز در آینه به این سکوت خیره می‌شدم
سپس روز را آغاز می‌کردم
می‌خواستم زیر پای تو را پس از صبحانه
از آفتاب فرش کنم
دندان‌های تو ارج و قرب فراوان داشت
که نان بیات شده‌ی خانه‌ی مرا
گاز زدی
ما
من و تو
چگونه به صدای پرندگان رسیدیم
که کنار پنجره از سرما جان باختند
پرندگان بی‌آشیانه را همیشه دوست داشتی
اما دیگر عمر آنان تکرار نمی‌شد
هم‌چنان که عمر من و تو هم
دیگر تکرار نمی‌شد



از مجموعه‌ی «ساعت ده صبح بود»

 

[baroon]

هوای آغشته به مه



هوای آغشته به مه
انار آغشته به هفته و ماه را
برای تو به خانه می‌آورم
کدام را ترجیح داری و کدام را دوست داری
چه باک اگر به تو بگویم:
من مرده‌ام
به دستانت نگاه کن
هنوز لکه‌ای جوهر بر انگشتان داری
که طی همه‌ی این سال‌ها پاک نشده است
همه‌ی زخم‌های من که از سالیان جراحت یافته‌اند
کنار فنجان گرم چای تو التیام می‌پذیرند
دیگر صفت صبوری را دوست ندارم
می‌خواهم به دریا بریزم
دریا دور و من ناتوان از رسیدن به دریا
کوچه‌ات آرام و رنگ پریده بود
تو به من گیلاسی کال تعارف کردی
هنگامی که گیلاس رسیده شد
من دیگر پیر بودم
نمی‌خواستم پیری را باور کنم
چون تو هنوز
در انتهای کوچه‌ی آرام و رنگ پریده
این بار گیلاس رسیده را به من هدیه کن.


از مجموعه‌ی «ساعت۱۰ صبح بود»

 

[baroon]

نامی برای تو ندارم


نامی برای تو ندارم
که بتوانم تابستان را ادعا کنم

ابریشم از دست تو دور است
گل‌های بعد از ظهر پنجشنبه
اکنون چشم‌انداز برگ می‌شوند
دیگر گرما
صعودی بر خلیج پشت بندرگاه نیست
فراموش کن
که فقط دو گل سرخ
در بعد از ظهر
از سرخی در بندرگاه شکستند
صدای ابر بود
که ارغوان را خسته کرد

ابریشم به دست‌های تو نزدیک است
ولی من فقط دست‌های خودم را غافلگیر می‌دانم

گاهگاهی
خروج گرما را از روی نخل‌ها به آب می‌بینم

و جاده را
تا انتهای سراسیمگی نیلوفر از خفگی می‌پوشم

آغاز می‌کنم از تو
که نمی‌توانم فراموش کنم


از مجموعه‌ی «ما روی زمین هستیم»

 

[baroon]

باید گریست...


باید گریست و اندوه را
با
گُل‌های داوودی و لادن
مزین کرد
شاخه‌های بید می‌خرامد
که باد سرانجام به خانه‌ی ما می‌رسد
از هم‌اکنون
شاخه‌های بید در میان شعله‌های ابر
ابر گداخته شده را باران می‌کند
سیل و صدا
در گذرگاه باد
رفتار آب‌های دریا را دارد
که بر هم انباشته و در گُل نیلوفر
غرق می‌شوند
شاید بتوانیم
در این گریستن
در این تاراج اندوه
یک شاخه‌ی گل یخ از زمستان
سلانه - سلانه - بیاوریم
ابتدا به قلب و چشمان بفشاریم
سپس دوان - دوان
تا زمستان بدویم
اگر زمستان هنوز بر جای مانده باشد



برای: داریوش دولتشاهی

از مجموعه‌ی «از نگاه تو در زیر آسمان لاجوردی»