گــزیده ی اشعــار | ســهیل محمــودی

[baroon]

​

​

:گل:​

 

[baroon]

آسمانم را گرفتی سایبانم را مگیر
بال هایم را گرفتی آشیانم را مگیر

نامی از من بر زبان جاری مکن بگذار تا
مدتی هم در خودم باشم نشانم را مگیر

طعنه های آشکار لحظه های شک و شرک
گریه ی پنهانی و سوز نهانم را مگیر

وقت نه گفتن به نامردم دهانم را مبند
لحظه ی آتش به پا کردن زبانم را مگیر

راحتم از بیم دشمن فارغم از خیر دوست
دوستانم را رها کن دشمنانم را مگیر

روزگار، ای بی مروت فتنه ی ایمان ستان
هر چه خواهی بگیر اما امانم را مگیر​

 

[baroon]

​

دلم شکسته ترین شاخه ی درخت خداست
دل شکسته ی من نیز چون خدا تنهاست

به غربت دل من هیچ دل نمی سوزد
مباد هیچ کسی را دلی چنین که مراست

میان آینه ی چشمهای من قدری
بخند! جلوه ی مهتاب نیم شب زیباست

به وقت فاصله، لبخند تو پلی ست عظیم
که بی گذشتن از این پل، عبور بی معناست

مگر که گام نهی در حریم کوچه ی ما
همیشه باز، نگاه تمام پنجره هاست

نگاهت ، از سر من دست برنمی دارد
چه فتنه ای ست که در چشم های تو پیداست ؟

سری به سینه بنه ، ژاله باش داغ مرا
که دل ، شقایق پژمرده ای در این صحراست
​

​

​

 

[baroon]

گر چه خویش را به هر چه خواستم رسانده ام
عشق من! قبول کن هنوز بی تو مانده ام

تو نهایت تمام قله های دوردست
من کسی که عشق را به قله ها رسانده ام

هر شب از هزار و یک شبی که با تو بوده ام
دامنی ستاره پیش پای تو فشانده ام

گرچه من سرم برای عشق درد می کند
با وجود این تو را به دردسر کشانده ام

دامن تمام ابرهای دوردست را
با هوای آفتاب روی تو تکانده ام

گرچه آسمان تمام هستی مرا گرفت
بر لبم به خاطر تو شکوه ای نرانده ام

خوب من! به جان آینه، به چشم تو، قسم
یک دل زلال در برابرت نشانده ام

حرف آخرم همین که با تمام شاعریم
غیر تو، برای هیچکس غزل نخوانده ام

​

 

[baroon]

ماييم و پرسه های شبانه، همين و بس
تا بانگ صبح شعر و ترانه، همين و بس

فرجام ماجرای بد روز را مپرس
خوش باد قصه های شبانه، همين و بس

بعد از من و تو، از من و تو يادگار چيست ؟
يک مشت داستان و فسانه، همين و بس

مشتاقم و به خاطر يک لحظه ديدنت
آورده ام هزار بهانه، همين و بس

‌يک روح شرحه شرحه و يك جسم چاک چاک
از من جز اين مجوی نشانه، همين و بس

تنها در اين حوالي متروک، روح من
با ياد توست شانه به شانه، همين و بس

چون عابری خلاصه بگويم در اين مسير
مانديم زير چرخ زمانه، همين و بس ​

 

[baroon]

من به یک احساس خالی دلخوشم
من به گل های خیالی دلخوشم

در کنار سفره ی اسطوره ها
من به یک ظرف سفالی دلخوشم

مثل اندوه کویر و بغض خاک
با خیال آبسالی دلخوشم

سر نهم بر بالش اندوه خویش
با همین افسرده حالی دلخوشم

در هجوم رنگ در فصل صدا
با بهار نقش قالی دلخوشم

آسمانم، حجم سرد یک قفس
با غم آسوده بالی دلخوشم

گرچه اهل این خیابان نیستم
با هوای این حوالی دلخوشم​

 

[fatemeh]

هر آنچه منتظرش بودم اتفاق افتاد
دوباره عشق، خودِ عشق کار دستم داد

کجاست آنکه مرا شرحه شرحه می طلبید؟
که باز عشق مرا تکه تکه داده به باد

اگر چه زیستنم از بهانه خالی بود
به یمن عشق، پُرم از بهانه های زیاد

پرنده ای که نگاهش از آسمان پُر بود
به روی شاخه ی خالیم آشیانه نهاد

مرا به اسم صدا کرد با زبان بهار
تمام زندگی ام را به دست باران داد

کسی به عشق مرا خواند - در سیاهی محض -
که هرگزم نرود نام آبی اش از یاد :

زنی که سایه ی نیلوفرانه ی خود را
قلندرانه فکنده بر این خراب آباد

اتاق کوچک من، از هوای «دوست» پُر است
اتاق کوچک من، بی هوای «دوست» مباد

​

​

​

خط زیبای استاد اسرافیل شیرچی




​