گلوئون ها
ذرات بنیادی مجموعۀ ساکنی از کوارک ها نیستند ، بلکه دستگاه های پویایی شبیه هستۀ اتم ها هستند . اما ، به جای مزون ها ، چیزی که این ذرات را به هم می پیوندد « گلوئون ها » هستند . این نام بدین جهت به ان ها داده شده است که مانند «چسبی » ساختار را در کنار هم نگه می دارد. روی هم رفته ، 8 نوع گلوئون وجود دارند ، که دارای رنگ های مختلف هستند . در سال 1988 فیزیکدانان شواهدی نظری را برای وجود حالت جدید چهارم از ماده به صورت پلاسمای کوارک گلوئون به دست آورد .
نتیجه مهم تصویر کوارک که در بالا بررسی کردیم ، پیدایش نظریه ای است که بر هم کنش های کوارک ها و گلوئون ها را توصیف می کند . این نظریه را « کرومودینامیک کوانتومی » ( رنگ پویایی کوانتومی ) - « کرومو» نشان می دهد رنگ در رفتار کوارک ها اهمیت دارد – گویند . برای اولین بار ، پس از کشف خود هسته ، به نظر می رسد نظریه ای در اختیار داریم که می تواند آنچه را اصطلاحاً نیروی قوی – نیرویی که اجزای هسته را به هم می پیوندد – خوانده می شود توصیف کند .
اگر بفهمیم ذرات چگونه از کوارک ها ساخته شده اند و کوارک ها چطور با هم بر هم کنش دارند ، می توانیم چیزی را که در هنگام برخورد دو ذره ، هر یک با کوارک های مربوطه ، رخ می دهد درک کنیم ، زیرا بر هم کنش ذرات صرفاً مجموع بر هم کنش های همۀ کوارک ها است . بنابراین ، مدل کوارک ، علاوه بر ساده ساختن دنیای بسیار پیچیدۀ ذرات بنیادی ، ما را به مرز شناخت قوی ترین ( و تا کنون اسرار آمیز ترین ) نیروی طبیعت نیز رهنمون می شود .
ذرات بنیادی مجموعۀ ساکنی از کوارک ها نیستند ، بلکه دستگاه های پویایی شبیه هستۀ اتم ها هستند . اما ، به جای مزون ها ، چیزی که این ذرات را به هم می پیوندد « گلوئون ها » هستند . این نام بدین جهت به ان ها داده شده است که مانند «چسبی » ساختار را در کنار هم نگه می دارد. روی هم رفته ، 8 نوع گلوئون وجود دارند ، که دارای رنگ های مختلف هستند . در سال 1988 فیزیکدانان شواهدی نظری را برای وجود حالت جدید چهارم از ماده به صورت پلاسمای کوارک گلوئون به دست آورد .
نتیجه مهم تصویر کوارک که در بالا بررسی کردیم ، پیدایش نظریه ای است که بر هم کنش های کوارک ها و گلوئون ها را توصیف می کند . این نظریه را « کرومودینامیک کوانتومی » ( رنگ پویایی کوانتومی ) - « کرومو» نشان می دهد رنگ در رفتار کوارک ها اهمیت دارد – گویند . برای اولین بار ، پس از کشف خود هسته ، به نظر می رسد نظریه ای در اختیار داریم که می تواند آنچه را اصطلاحاً نیروی قوی – نیرویی که اجزای هسته را به هم می پیوندد – خوانده می شود توصیف کند .
اگر بفهمیم ذرات چگونه از کوارک ها ساخته شده اند و کوارک ها چطور با هم بر هم کنش دارند ، می توانیم چیزی را که در هنگام برخورد دو ذره ، هر یک با کوارک های مربوطه ، رخ می دهد درک کنیم ، زیرا بر هم کنش ذرات صرفاً مجموع بر هم کنش های همۀ کوارک ها است . بنابراین ، مدل کوارک ، علاوه بر ساده ساختن دنیای بسیار پیچیدۀ ذرات بنیادی ، ما را به مرز شناخت قوی ترین ( و تا کنون اسرار آمیز ترین ) نیروی طبیعت نیز رهنمون می شود .