میراث فرهنگی یک سرزمین امانتی است از گذشتگان برای گذار به آیندگان تا نیکیهای گذشتگان را پاس دارند و کژیها و اشتباهاتشان را به دستهای مخملین خاک بسپارند.
به گزارش شبکه خبر، هنگامی که «خلیج فارس» را به نامی جز نام دیرینه اش میخوانند، هنگامی که مولانا و نظامی و زرتشت و خیام و ابن سینایمان را دیگران به نام خود مصادره میکنند؛ بر ماست خود در راه حفظ میراث فرهنگی نیاکانمان تلاش کنیم.
انتظار از «سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری» به عنوان متولی امر، انتظاری غیر منطقی نیست، اما فقط نمیتوان از یک سازمان با بودجه و امکاناتی محدود انتظار داشت که به تنهایی داشتههای فرهنگی بی کران یک کشور هزاران ساله را نگاهبانی کند.
ضروری است همه مردم و همه سازمانها و نهادهای دولتی و غیر دولتی، به عنوان وظیفهای میهنی، خود را متولی حفظ میراث فرهنگی کشور بدانند و در این خصوص، احساس مسئولیت کنند.
متاسفانه بی توجهی همه ما به گنجینههای ایران کهن سبب شده است بسیاری از این آثار، با خطر نابودی رو به رو شوند (بسیاری نیز برای همیشه از صفحه گیتی رخت بر بستهاند)
بسیاری از کارشناسان، دوستداران میراث فرهنگی، و سازمانهای مردم نهاد، از موثرترین راههای حفاظت از آثار تاریخی را ایجاد پایگاههای دائم و استقرار نیروهای دوره دیده با امکانات کافی در این پایگاهها در تمام محوطههای باستانی کشور میدانند که البته این کار، به اختصاص سرمایههای كلان نیازمند است که البته به این همه میارزد.
این تپه اکنون بر اثر آبگیری سد کلان ملایر، با خطر نابودی کامل رو به روست؛ به طوری هم اکنون بخش عمدهای از تپه، به زیر آب رفته و از ارتفاع حدود 28 متری تپه، فقط 7 تا 8 متر بیرون از آب به صورت جزیرهای باقی مانده و با توجه به اینکه بخش ماد این تپه هنوز سالم مانده است، باید هر چه زودتر عملیات باستان شناسی در این منطقه آغاز شود.
تپه روستای قلعه نو (نزدیک پاتپه که آن هم با خطر آبگیری سد کلان رو به روست)
تپه پری در روستای پری شهرستان ملایر :
با اهمیتی بسیار بالا در دوران اشکانی، مادها و به ویژه دوران زندیه، چرا که این قلعه زادگاه کریم خان زند است و اکنون از طرف اهالی منطقه، در موارد بسیاری از جمله برداشت خاک تپه، آینده آن به خطر افتاده است.
به گزارش شبکه خبر، هنگامی که «خلیج فارس» را به نامی جز نام دیرینه اش میخوانند، هنگامی که مولانا و نظامی و زرتشت و خیام و ابن سینایمان را دیگران به نام خود مصادره میکنند؛ بر ماست خود در راه حفظ میراث فرهنگی نیاکانمان تلاش کنیم.
انتظار از «سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری» به عنوان متولی امر، انتظاری غیر منطقی نیست، اما فقط نمیتوان از یک سازمان با بودجه و امکاناتی محدود انتظار داشت که به تنهایی داشتههای فرهنگی بی کران یک کشور هزاران ساله را نگاهبانی کند.
ضروری است همه مردم و همه سازمانها و نهادهای دولتی و غیر دولتی، به عنوان وظیفهای میهنی، خود را متولی حفظ میراث فرهنگی کشور بدانند و در این خصوص، احساس مسئولیت کنند.
متاسفانه بی توجهی همه ما به گنجینههای ایران کهن سبب شده است بسیاری از این آثار، با خطر نابودی رو به رو شوند (بسیاری نیز برای همیشه از صفحه گیتی رخت بر بستهاند)
بسیاری از کارشناسان، دوستداران میراث فرهنگی، و سازمانهای مردم نهاد، از موثرترین راههای حفاظت از آثار تاریخی را ایجاد پایگاههای دائم و استقرار نیروهای دوره دیده با امکانات کافی در این پایگاهها در تمام محوطههای باستانی کشور میدانند که البته این کار، به اختصاص سرمایههای كلان نیازمند است که البته به این همه میارزد.
نگاهی به برخی از محوطههای باستانی در معرض خطر
تپه گونسپان ملایر معروف به پاتپه
این تپه اکنون بر اثر آبگیری سد کلان ملایر، با خطر نابودی کامل رو به روست؛ به طوری هم اکنون بخش عمدهای از تپه، به زیر آب رفته و از ارتفاع حدود 28 متری تپه، فقط 7 تا 8 متر بیرون از آب به صورت جزیرهای باقی مانده و با توجه به اینکه بخش ماد این تپه هنوز سالم مانده است، باید هر چه زودتر عملیات باستان شناسی در این منطقه آغاز شود.
تپه روستای قلعه نو (نزدیک پاتپه که آن هم با خطر آبگیری سد کلان رو به روست)
تپه پری در روستای پری شهرستان ملایر :
با اهمیتی بسیار بالا در دوران اشکانی، مادها و به ویژه دوران زندیه، چرا که این قلعه زادگاه کریم خان زند است و اکنون از طرف اهالی منطقه، در موارد بسیاری از جمله برداشت خاک تپه، آینده آن به خطر افتاده است.