نیل آرمسترانگ ، فضانورد آمریکایی و نخستین انسانی که پا بر کره ماه نهاده بود، در ۸۲ سالگی درگذشت.
آرمسترانگ فرماندهی سفینه آپولوی ۱۱ را بر عهده داشت که در روز ۲۰ ژوئیه ۱۹۶۹ بر سطح ماه فرود آمد و پرچم آمریکا را بر سطح ماه برافراشت. آقای آرمسترانگ در لحظه قدم گذاشتن به خاک کره ماه این جمله معروف را به زبان آورد: "این گامی کوچک برای یک انسان و جهشی بزرگ برای بشریت است." جمله ای که به یکی از معروف ترین نقل قول ها در زبان انگلیسی بدل شد.
فرود آپولو ۱۱ بر کره ماه و راه رفتن انسان بر آن، برای آمریکا که آن زمان درگیر جنگی خونین علیه کمونیسم در ویتنام بود و با شوروی سابق رقابتی تنگاتنگ در مکاشفات فضایی داشت، دستاوردی بزرگ به همراه آورد. آرمسترانگ آن زمان ۳۸ ساله بود.
یک بار از نیل آرمسترانگ پرسیدند از این تصور که جای پایش احتمالا برای هزاران سال بر سطح ماه می ماند چه احساسی دارد، پاسخ داد: «...امیدوارم یک نفر یکی از همین روزها آنجا برود و پاکش کند.»
ماموریت آپولو ۱۱، آخرین سفر آرمسترانگ به فضا بود. یک سال بعد از این ماموریت، او در ناسا به عنوان محقق ارشد، به کار اداری مشغول شد. خیلی زود ، ناسا را یکسره ترک کرد،در دانشگاه سین سیناتی به تدریس مشغول شد و زندگی خصوصی بی سروصدا و به دور از هیاهوئی را برای خود انتخاب کرد.
باراک اوباما، رییس جمهوری آمریکا درباره آقای آرمسترانگ گفته بود: "او نه تنها برای زمان خود، بلکه برای همیشه، یکی از بزگترین قهرمانان آمریکا است." نوامبر سال گذشته میلادی، یکی از پرافتخارترین مدال‌های غیر نظامی آمریکا، یعنی مدال طلای کنگره به این فضانورد اعطاء شد.
تصاویری و صداهای پر التهاب گزارش مستقیم سفر آرمسترانگ و گروهش در ۲۱ ژوئیه سال ۱۹۶۹ توسط دست کم ۵۰۰ میلیون نفر در سراسر جهان به طور زنده دنبال شد.
حتی ریچار نیکسون، رئیس جمهوری وقت آمریکا لحظاتی پس از این فتح بزرگ فضانوردی، از طریق تلفن با آمسترانگ در کره ماه صحبت کرد.
باز آلدرن، فضانوردی که آرمسترانگ را در سفر به ماه همراهی کرده بود، به بی‌بی‌سی گفت: " خیلی دردناک است که ما نمی توانیم در پنجاهمین سالگرد سفر به کره ماه، همگی با هم باشیم. من او را به عنوان یک فرمانده قابل به یاد خواهم داشت."
قهرمان فروتن
نیل آرمسترانگ در پنجم ماه اوت سال ۱۹۳۰ در ایالت اوهایو آمریکا به دنیا آمد.
رویای پرواز در آرمسترانگ از همان ایام کودکی به قدری قوی بود که او فوت و فن پرواز را پیش از گرفتن گواهینامه رانندگی آموخت.
او در جنگ میان آمریکا و کره خلبان جوان نیروی دریایی بود.
بعد از جنگ هم به عنوان خلبان خبره ای که محصولات آزمایشگاه فضایی ناسا را می‌راند، به سازمان فضایی آمریکا پیوست.
کارنامه کاری آرمسترانگ پر از مدال‌های رنگارنگ و دیپلم‌های افتخار است اما او تا پایان عمر مردی خجالتی و فراری از دوربین‌های تلویزیونی باقی ماند.
آرمسترانگ پس از ماموریتش با آپولو ۱۱ به کره ماه، به عنوان مدرس فضانوردی در دانشگاه سینسیناتی فعالیت کرد و تصمیم گرفت که دیگر از مدار کره زمین خارج نشود.
شهرت او همیشه مورد توجه بنگاه‌های اقتصادی و سیاسی آمریکا بود که می‌خواستند نام و تصویر او را کنار خود ببینند اما آرمسترانگ تا پایان عمر نپذیرفت که به طرفداری یا مخالفت از یک جناح سیاسی سخنی بگوید.
زندگی شخصی او هم فراز و نشیب زیادی داشت؛ مانند ماجرای افتادنش از تراکتور و قطع شدن انگشت حلقه اش که البته دوباره در بیمارستان به دستش پیوند داده شد.
او دو هفته پیش تحت جراحی قلب قرار گرفته بود اما روز گذشته در حالی که وارد هشتاد و دومین سال زندگی اش شده بود در بیمارستان کلمبوس ایالت اوهایو درگذشت.
با این حال او شانس دیدن برآورده شدن یکی دیگر از آرزوهای بشر را داشت.
اما بد نیست درکنار مطالب بالا این مطلب را هم بخوانید یک سری پرسش هایی هست که هنوز کسی نتوانسته بدان پاسخ قطعی بدهد.
یکی از مسایلی که بعد از گذشت ۴۳ سال هنوز در مورد صحت یا سقمش، گفتگو می شود این است که آیا واقعاً نیل آرمسترانگ بر روی کره ماه فرو آمد یا فیلم نشان داده شده در یکی از استودیوهای ناسا ضبط شده است؟ برخی از دلایل مشهود و غیر تخصصی که ناباوران فرود آرمسترانگ بر روی ماه ذکر می کنند عبارتند از:
چرا در تصاویر ارسالی، ستارگان در آسمان دیده نمی شوند؟
چرا سایه آرمسترانگ، سفینه آپولو و صخره ها، کاملاً تاریک نیست؟ توضیح اینکه به علت نبود جو در ماه، سایه ها باید کاملاً تاریک باشد
در تصویر نشان داده شده که اگزوزهای سفینه آپولو، رو به سطح کره ماه قرار داد. چنانچه فرود نرم سفینه بواسطه فشار معکوس گازهای اگزوز باشد، چرا آثار دوده در محل فرود آمدن سفینه دیده نمی شود؟
چرا پرچم آمریکا که در ماه کاشته شد، به اهتزاز درآمده است؟ توضیح اینکه در سطح ماه، جریان هوا وجود ندارد که پرچم را تکان دهد.
تصویر اثر پای آرمسترانگ بر روی ماه به گونه ای است که گوئی بر سطحی از خاک نرم پا گذاشته است، اما در ماه خاک نرم وجود ندارد و سطح آن پوشیده از صخره است.
سایه های افراد و ماشین آلات با یکدیگر موازی نیستند و این در صورتی اتفاق می افتد که سایه ها در اثر تابش یک پروژکتور نصب شده در استودیو باشد. سایه هایی که منبع آن خورشید است، موازی یکدیگرند.
چرا فضا نوردان در بازگشت از ماه، تکه هایی از صخره های کره ماه را با خود نیاوردند؟
البته این پرسش ها از طرف دانشمندان ناسا هم بدون پاسخ نمانده که به علت فنی بودن پاسخ ها، از ذکر آن خود داری می شود. علاقه مندان می توانند با رجوع به لینک زیر، پاسخ های ناسا را نیز مطالعه کنند
