انسان از آغاز آفرینش علاقة زیادی به نمادسازی داشته است. مثلاً برای او، از گذشته های دور شیر نماد «قدرت »، سیب نماد «عشق » و مار نماد «سلامتی » بوده است. تا جایی که اگر کسی مریض میشد، میگفتند، «بی مار» شده است. حتی امروز نیز در بسیاری از کشو رها مار نماد دارو و درمان است. حال که امسال، سال مار نامیده شده است، بد نیست نگاهی بیندازیم به یک ویژگیِ جالب مار؛ .یعنی پوست اندازی. مارها وقتی رشد می کنند، دیگر در پوست سابق خود نمی گنجند. با کشیدن بدن خود به سنگهای نوک تیز و تنه درختان، سعی می کنند خود را از پوست تنگِ قدیمی برهانند و به رشد خود ادامه دهند. دوستان جوان، گاهی پوسته هایی نامرئی درک و بینش ما آدم ها را نیز در میان می گیرند؛ پوسته هایی از جنس عاد ت های قدیم که مانع رشد کافی ما می شوند. شاه کلیدِ رهایی از این پوسته ها، آگاهی دربارة آن هاست. خوب است در فصل زیبای بهار ما هم قدری به پوسته های احتمالی خود فکر کنیم.ببینیم دور انداختنی هستند یا نه. اگر روحمان تشنه پرواز و رهایی از عادت های پیشین است، چرا به یک لیوان تصمیمِ خنک میهمانش نکنیم؟ همچنین، بیایید یاد کنیم از همه معلمان مهربانی که تا امروز در پوسپت اندازی های روح ما نقش مهمی داشته اند. فراموش نکنیم، بهترین هدیه برای آ نها این است که شاهد پوست انداختن و شکوفایی ما باشند.
حبیب یوسف زاده/مجله رشد