تنهایم... اما دلتنگ آغوشی نیستم.
ﺧﺴﺘﻪ ﺍﻡ... ﻭﻟﯽ ﺑﻪ ﺗﮑﯿﻪ ﮔﺎﻩ ﻧﻤﯽ ﺍﻧﺪﯾﺸﻢ...
ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯾﻢ ﺗﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﻗﺮﻣﺰ... ﻭﻟﯽ ﺭﺍﺯﯼ ﻧﺪﺍﺭﻡ...
ﭼﻮﻥ ﻣﺪﺗﻬﺎﺳﺖ ﺩﯾﮕﺮ ﮐﺴﯽ ﺭﺍ “ﺧﯿﻠﯽ” ﺩﻭﺳﺖ ﻧﺪﺍﺭﻡ.دوست من تو دیگرﻻﻧﻪ ات ﺭﺍ، ﺑﺮ ﺣﺒﺎﺏِ ﺣﻮﺻﻠﻪﺀ ﻣﺮﺩُﻣﺎﻥ ﻧﺴﺎﺯ! ﺗﺎ، ﺁﻭﺍﺭﻩﺀ ﺑﯿﺤﻮﺻﻠﮕﯽ ﺷﺎﻥ ﻧﺸﻮﯼ.
ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺩﻭﯾﺪﻩ ﺍﻡ... ﺑﺎ ﻗﻠﺒﯽ ﻣﻌﻠﻖ ﻭ ﭘﺎﯾﯽ ﺩﺭ ﻫﻮﺍ. ﺩﯾﮕﺮ ﻃﺎﻗﺖ ﺭﻭﯾﺎﻫﺎﯾﻢ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ، ﺩﻟﻢ ﺭﺳﯿﺪﻥ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ؛به پایان این نفس.و حالا که میروی پایان راه کاملاً پیداست! می دهم قابش کنندکنایه هایت را به رسم یادگاری. و به همان دیوار می اویزمش! جای همان دست خط تماشائی.
بی تو
تنهاییم را پک می زنم
تا ریه هایم زندگی را کم بیاوردو شرعی ترین خودکشی را تجربه کنم!!