[SUP]آرايش 4500 ساله ی چشم در ايران [/SUP]
براساس حفاري هاي اخير شمال غربي ايران، دانشمندان قدمت آرايش چشم را 4500 سال قبل از ميلاد مي دانند. صورت هاي كشف شده در هفت تپه خوزستان نشان مي دهد كه زنان در 2000 سال پيش از ميلاد لب ها و گونه ها را قرمز كرده و چشم ها را با آرايش، درشت جلوه مي دادند. متون ديني دوره هخامنشيان حاكي از اين مطلب است كه زنان حرمسرا براي ديدار با شاه، دچار زحمت زيادي مي شدند. زيرا ساعت ها بايد خود را آرايش مي كرده اند و انواع اسانس هاي خوشبو را به همراه روغن به بدن خود مي ماليدند.
منابع يوناني، عادت آرايش كردن هخامنشيان را ستايش كرده و استفاده از لوازم آرايش و عطر را به شرقيان نسبت مي دادند. در نوع آرايش دوره هاي هخامنشيان، پارتي ها و ساسانيان، تفاوت بسياري ديده مي شود. تصاوير بر جاي مانده از زنان پارتي نشانگر آميخته شدن فرهنگ يوناني و شرقي است.
هفت قلم آرايش يا هفت وند عبارت است از سرمه، نگار يا حنا، قاضه كه به سرخاب يا سرخي هم معروف است، سفيدآب، وسمه براي پر پشت كردن ابروها، زرك كه گرد طلايي است كه به مو و صورت مي مالند و خال. عدد هفت از دوره باستان نمادي از كمال و مانند عدد دوازده آميخته با قداست آيين بوده است. اقلامي از اين هفت وند در دوره باستان هم وجود داشت و استفاده مي شد. استفاده از اين هفت قلم تنها براي زنان متاهل معمول بود و بنا به نسبت بكار بردن آن براي دختران منع شده بود.
اين منع سنتي در عبارت عاميانه « آمدم خانه شوهر وسمه كنم، نيامدم وصله كنم» آشكار مي شود. «اصطلاح هفت و نه كردن» نيز به معني هفت قلم آرايش و نه قطعه جواهر است. اين نه قطعه جواهر بيشتر در هند استفاده مي شده و مدت ها پس از رواج از هفت وند مرسوم شده است.
شيوه آرايش زنان دوره باستان با آرايش زنان دوره اسلامي تفاوت دارد. نخستين منبعي كه از هفت قلم آرايش در آن نام برده شده، نوشته هاي بوعلي سينا و ابوريحان بيروني است.
در دوران باستان آرايش مختص زنان نبود بلكه مردان هم آرايش مي كردند. سورنا سردار مشهور اشكاني كه در جنگ كاره بر عليه رومي ها شركت كرده بود، همواره از لوازم آرايش استفاده مي كرد كه دشمنان او متعجب مي شدند.اين كار سردار ايراني موجب تقليد غربيان از شرقيان شده بود. در بعضي منابع از استفاده كوروش از گرد سياهي كه دور چشمش مي ماليد نيز خبر مي دهند.
:narges:
براساس حفاري هاي اخير شمال غربي ايران، دانشمندان قدمت آرايش چشم را 4500 سال قبل از ميلاد مي دانند. صورت هاي كشف شده در هفت تپه خوزستان نشان مي دهد كه زنان در 2000 سال پيش از ميلاد لب ها و گونه ها را قرمز كرده و چشم ها را با آرايش، درشت جلوه مي دادند. متون ديني دوره هخامنشيان حاكي از اين مطلب است كه زنان حرمسرا براي ديدار با شاه، دچار زحمت زيادي مي شدند. زيرا ساعت ها بايد خود را آرايش مي كرده اند و انواع اسانس هاي خوشبو را به همراه روغن به بدن خود مي ماليدند.
منابع يوناني، عادت آرايش كردن هخامنشيان را ستايش كرده و استفاده از لوازم آرايش و عطر را به شرقيان نسبت مي دادند. در نوع آرايش دوره هاي هخامنشيان، پارتي ها و ساسانيان، تفاوت بسياري ديده مي شود. تصاوير بر جاي مانده از زنان پارتي نشانگر آميخته شدن فرهنگ يوناني و شرقي است.
هفت قلم آرايش يا هفت وند عبارت است از سرمه، نگار يا حنا، قاضه كه به سرخاب يا سرخي هم معروف است، سفيدآب، وسمه براي پر پشت كردن ابروها، زرك كه گرد طلايي است كه به مو و صورت مي مالند و خال. عدد هفت از دوره باستان نمادي از كمال و مانند عدد دوازده آميخته با قداست آيين بوده است. اقلامي از اين هفت وند در دوره باستان هم وجود داشت و استفاده مي شد. استفاده از اين هفت قلم تنها براي زنان متاهل معمول بود و بنا به نسبت بكار بردن آن براي دختران منع شده بود.
اين منع سنتي در عبارت عاميانه « آمدم خانه شوهر وسمه كنم، نيامدم وصله كنم» آشكار مي شود. «اصطلاح هفت و نه كردن» نيز به معني هفت قلم آرايش و نه قطعه جواهر است. اين نه قطعه جواهر بيشتر در هند استفاده مي شده و مدت ها پس از رواج از هفت وند مرسوم شده است.
شيوه آرايش زنان دوره باستان با آرايش زنان دوره اسلامي تفاوت دارد. نخستين منبعي كه از هفت قلم آرايش در آن نام برده شده، نوشته هاي بوعلي سينا و ابوريحان بيروني است.
در دوران باستان آرايش مختص زنان نبود بلكه مردان هم آرايش مي كردند. سورنا سردار مشهور اشكاني كه در جنگ كاره بر عليه رومي ها شركت كرده بود، همواره از لوازم آرايش استفاده مي كرد كه دشمنان او متعجب مي شدند.اين كار سردار ايراني موجب تقليد غربيان از شرقيان شده بود. در بعضي منابع از استفاده كوروش از گرد سياهي كه دور چشمش مي ماليد نيز خبر مي دهند.
:narges: