B a R a N
مدير ارشد تالار
Bijan Kamkar – Daf And Rabab
بیژن کامکار (۲۸ آذر ۱۳۲۸، سنندج -) نوازندهٔ دف، رباب، خوانندهٔ ایرانی و از اعضای گروه کامکارها است.
مانند دیگر اعضای خانواده‌اش نزد پدرش حسن کامکار به فراگیری موسیقی پرداخت. اولین فعالیت حرفه‌ای او در رادیو سنندج به عنوان خواننده بوده‌است. اولین سازی که او برگزید تنبک بود اما پس از آن با سازهای ملودیکا و تار به نوازندگی در گروه خانوادگی کامکارها پرداخت.در سال ۱۳۵۳ با ساز تخصصی تار وارد دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران شد و در رشتهٔ موسیقی تحصیل کرد. وی جزو بنیانگذاران گروههای شیدا و عارف می‌باشد و در کنسرت‌ها و آثار متعدد به عنوان نوازنده و بعضاً خواننده این گروه‌ها حضور داشته‌است.
در سال ۱۳۴۸ با محمدرضا لطفی آشنا شد که به گفتهٔ خود وی نقطه عطفی در زندگی هنری وی به شمار میرود چرا که بعد از پدر نقش به سزایی در آشنایی او با تار و [موسیقی ایرانی] داشته‌است. همچنین این آشنایی منتهی به ورود وی به عنوان نوازندهٔ تنبک به گروه شیدا میشود اما پس از چندی با ورود برادرش ارژنگ کامکار به گروه، وی به نوازندگی رباب روی می‌آورد. پس از چندی به گروه عارف نیز وارد میشود.
شاید بتوان مهمترین نقش وی در موسیقی ایران را وارد کردن ساز دف برای اولین بار به اجراهای عمومی دانست.در هنگام عضویت در گروه شیدا به پیشنهاد محمدرضا لطفی از ساز دف در یکی از کنسرتهای گروه استفاده کرد که با اقبال فراوان علاقمندان مواجه شد و امروزه دف یکی از سازهای مهم در گروههای موسیقی ایرانی است و نوازندگان فراوان در این رشته به فعالیت میپردازند.پیش از این، دف فقط در مراسم مذهبی دراویش در خانقاهها مورد استفاده قرار میگرفت و در گروههای موسیقی ایرانی استفاده نمیشد.
او علاوه بر اجراهای متعدد همراه با گروههای موسیقی داخل و خارج کشور، در مقام نوازنده و خواننده در بیش از ۱۲۰ آلبوم حضور داشته‌است. از این آثار میتوان به ئاگری زیندو، شلیره، گل صدبرگ، دف و رباب، دف و نی، افسانه تنبور، حصار (اثر حسین علیزاده)و… اشاره کرد.
بیژن کامکار (۲۸ آذر ۱۳۲۸، سنندج -) نوازندهٔ دف، رباب، خوانندهٔ ایرانی و از اعضای گروه کامکارها است.
مانند دیگر اعضای خانواده‌اش نزد پدرش حسن کامکار به فراگیری موسیقی پرداخت. اولین فعالیت حرفه‌ای او در رادیو سنندج به عنوان خواننده بوده‌است. اولین سازی که او برگزید تنبک بود اما پس از آن با سازهای ملودیکا و تار به نوازندگی در گروه خانوادگی کامکارها پرداخت.در سال ۱۳۵۳ با ساز تخصصی تار وارد دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران شد و در رشتهٔ موسیقی تحصیل کرد. وی جزو بنیانگذاران گروههای شیدا و عارف می‌باشد و در کنسرت‌ها و آثار متعدد به عنوان نوازنده و بعضاً خواننده این گروه‌ها حضور داشته‌است.
در سال ۱۳۴۸ با محمدرضا لطفی آشنا شد که به گفتهٔ خود وی نقطه عطفی در زندگی هنری وی به شمار میرود چرا که بعد از پدر نقش به سزایی در آشنایی او با تار و [موسیقی ایرانی] داشته‌است. همچنین این آشنایی منتهی به ورود وی به عنوان نوازندهٔ تنبک به گروه شیدا میشود اما پس از چندی با ورود برادرش ارژنگ کامکار به گروه، وی به نوازندگی رباب روی می‌آورد. پس از چندی به گروه عارف نیز وارد میشود.
شاید بتوان مهمترین نقش وی در موسیقی ایران را وارد کردن ساز دف برای اولین بار به اجراهای عمومی دانست.در هنگام عضویت در گروه شیدا به پیشنهاد محمدرضا لطفی از ساز دف در یکی از کنسرتهای گروه استفاده کرد که با اقبال فراوان علاقمندان مواجه شد و امروزه دف یکی از سازهای مهم در گروههای موسیقی ایرانی است و نوازندگان فراوان در این رشته به فعالیت میپردازند.پیش از این، دف فقط در مراسم مذهبی دراویش در خانقاهها مورد استفاده قرار میگرفت و در گروههای موسیقی ایرانی استفاده نمیشد.
او علاوه بر اجراهای متعدد همراه با گروههای موسیقی داخل و خارج کشور، در مقام نوازنده و خواننده در بیش از ۱۲۰ آلبوم حضور داشته‌است. از این آثار میتوان به ئاگری زیندو، شلیره، گل صدبرگ، دف و رباب، دف و نی، افسانه تنبور، حصار (اثر حسین علیزاده)و… اشاره کرد.