ابیاتی برای مشاعره با .:. و ، واو .:.

[baroon]

»« و »«





وقت است که بر لب شکفد غنچه ی لبخند

تا چند به دل لاله ی داغینه توان کاشت؟​

 

[baroon]

و ابر آمد و یک آن دلم هوای تو کرد

غروب نم نم باران دلم هوای تو کرد​

 

[fatemeh]

و به هنگام نیایش سر سجاده ی عشق​

جز برای دل محبوب دعایی نکنیم

هوروش نوابــــی​

 

[baroon]

وقتی که از قضا گره افتاد در امور

جز دست حق ز دست کسی وا نمی شود​

 

[baroon]

وصال روی تو بعد از فراق دانی چیست؟

صباح معتدلی در پی شب ستمی​

 

[baroon]

وعده ی دیدار ما را فرصت تأخیر نیست

چاره ای کن چون مرا جز سوختن تدبیر نیست​

 

[baroon]

وقت است که چون گل بدرم پرده ی اسرار

تا چند لبم غنچه صفت دوخته باشد؟​

 

[baroon]

وه! مگر به خواب ها ببینمت
غنچه نیستی که مست اشتیاق
خیزم و ز شاخه بچینمت ​

 

[baroon]

واعظان کین جلوه در محراب و منبر می کنند

چون به خلوت می روند آن کار دیگر می کنند​

 

[baroon]

وقت است که چون گل بدرم پرده ی اسرار

تا چند لبم غنچه صفت دوخته باشد؟​

 

[baroon]

وادی عشق تو را بی سر و پا باید رفت

زین سبب جمله ی عشاق تو بی پا و سرند​

 

[baroon]

وصال روی تو بعد از فراق دانی چیست؟

صباح معتدلی، در پی شب ستمی​

 

[baroon]

وجدان آدمی چه نکو شاد می شود

آن دم که خانه ی دلی آباد می شود​

 

[baroon]

وعده نمودی و نکردی وفا

آ نه فرین، مر نه حبا، اح نه سَنَت​

 

[baroon]

واعظ هزار آیه به ما خواندی از عذاب

آخر بخوان ز رحمت حق نیز، آیتی​

 

[fatemeh]

وقت طرب خوش یافتم آن دلبر طناز را
ساقی بیار آن جام می مطرب بزن آن ساز را.....سعدی​

 

[baroon]

وقتی که پرسشی کنی اصحاب درد را

چون من شکسته دل ترم، اوّل مرا بپرس



​

 

[Reza Sharifi]

[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]وقتی که کوفه در دل مشهد ظهور کرد
حسی غریب مردم ما را جسور کرد
دستی رسید و شعله ی مظلوم اشک را
در چشمهای خسته ی بی ریشه کور کرد
آقا! به شأن گفتنٍ شعری برای تو
باید ز هفت وادی طوفان عبور کرد
حتی برای گفتن این شعر خسته نیز
یک بند گریه آمد و دل را مرور کرد
می خواستم که ضامن پیراهنم شوی
این عصمت دریده مرا از تو دور کرد
شاعر: مهری اشرفی

 

[fatemeh]

وقتی تو گریه می کنی ، ای دوست در دلم
انگار که ابرهای جهان گریه می کنند ​

حسین منزوی
​

 

[fatemeh]

و عشق تنها عشق
تو را به گرمی یک سیب می کند مانوس
و عشق تنها عشق
مرا به وسعت اندوه زندگی ها برد
مرا رساند به امکان یک پرنده شدن...

سهراب سپهری
​

​