هدف: هدف از انجام این پژوهش تعیین الگوى پیشبینی هراس اجتماعی از راه بررسی برخی متغیرهای پیشبینیکننده هراس اجتماعی بود. در این مطالعه، کمرویی، بازداری رفتاری، سوگیری توجه، سوگیری تعبیر، خودکارآمدی اجتماعی و دلبستگی به‌عنوان پیش‌بینی‌کنندههای هراس اجتماعی بررسی شدند. روش: ۴۳۸ دانشجوی دانشگاه تهران در این پژوهش شرکت کردند. این دانشجویان مقیاس هراس اجتماعی، مقیاس کمرویی استنفورد، مقیاس بازداری رفتاری بزرگسالان، پرسش‌نامه گذشتهنگر بازداری رفتاری، پرسش‌نامه کانون توجه، پرسش‌نامه پیامدهای رویدادهای منفی اجتماعی، مقیاس خودکارآمدی برای موقعیتهای اجتماعی و پرسش‌نامه سبک دلبستگی را تکمیل کردند. يافته‌ها: تمام متغیرها به‌طور معني‌داری با هراس اجتماعی همبستگی داشتند (۰۰۱/۰p<). نتایج رگرسیون چندگانه گام‌به‌گام نشان داد که الگوى پیشبینی هراس اجتماعی شامل کمرویی، سبک دلبستگی دوسوگرا و اجتنابی، بازداری رفتاری در دوران بزرگسالی، بازداری رفتاری در دوران کودکی، خودکارآمدی اجتماعی، خودارزیابی منفی و ارزیابی منفی توسط دیگران میباشد. نتیجهگیری: به استثنای متغير‌هاى سوگیری توجه و دلبستگی ایمن که توان پیشبینی هراس اجتماعی را ندارند، ساير متغير‌هاى مورد بررسى (کمرويى، بازدارى رفتارى، سوگيرى تعبير و خودکارآمدى اجتماعى) مي‌توانند هراس اجتماعى را پيش‌بينى کنند.
منبع : انجمن روانشناسی بالینی
منبع : انجمن روانشناسی بالینی