[h=2]
خداوند متعال در يکي از آيات سوره مبارکه «زمر»، يکي از اميدبخش ترين آيه هاي قرآن مجيد را بر رسول اکرم(ص) نازل کرده است.
آيت الله مکارم شيرازي در پاسخ به سوالي با مضمون اميد بخش ترين آيه قرآن نسبت به همه گناه کاران، با بياني شيوا به تفسير اين آيه پرداخت است که در ادامه پاسخ جامع ايشان را مي خوانيد.
خداى متعال در آيه 53 سوره «زمر» با لحنى آکنده از نهايت لطف و محبت، آغوش رحمتش را به روى همگان باز کرده و فرمان عفو همه گنهکاران را صادر نموده، مى فرمايد: «به آنها بگو اى بندگان من که بر خودتان اسراف و ستم کرده ايد! از رحمت خداوند نوميد نشويد که خدا همه گناهان را مى بخشد که او بخشنده و مهربان است»
(قُلْ يا عِبادِيَ الَّذِينَ أَسْرَفُوا عَلى أَنْفُسِهِمْ لاتَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِ اللّهِ إِنَّ اللّهَ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِيعاً إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِيم).
دقت در تعبيرات اين آيه، نشان مى دهد که از اميدبخش ترين، آيات قرآن مجيد نسبت به همه گنهکاران است، شمول و گستردگى آن، به حدى است که طبق روايتى، اميرمؤمنان على(عليه السلام) فرمود: «در تمام قرآن آيه اى وسيع تر از اين آيه نيست» (ما فِى القُرْآنِ آيَةٌ أَوْسَعُ مِنْ يا عِبادِىَ الَّذِيْنَ أَسْرَفُوا...). دليل آن نيز روشن است زيرا:
تعبير به «يا عِبادِىَ» (اى بندگان من!) آغازگر لطفى است از ناحيه پروردگار.
تعبير به «اسراف» به جاى «ظلم و گناه و جنايت» نيز لطف ديگرى است.
تعبير به «عَلى أَنْفُسِهِم» که نشان مى دهد گناهان آدمى همه به خود او باز مى گردد، نشانه ديگرى از محبت پروردگار است، همان گونه که يک پدر دلسوز، به فرزند خويش مى گويد: اين همه بر خود ستم مکن!
تعبير به «لاتَقْنَطُوا» (مأيوس نشويد) با توجه به اين که: «قنوط» در اصل به معنى مأيوس شدن از خير است، به تنهائى دليل بر اين است که گنهکاران نبايد از «لطف الهى» نوميد گردند.
تعبير «مِنْ رَحْمَةِ اللّهِ» بعد از جمله «لاتَقْنَطُوا» تأکيد بيشترى بر اين خير و محبت مى باشد.
هنگامى که به جمله «إِنَّ اللّهَ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ» مى رسيم که با حرف تأکيد آغاز شده و کلمه «الذنوب» (جمع با الف و لام) همه گناهان را بدون استثنا در بر مى گيرد، سخن اوج مى گيرد و درياى رحمت مواج مى شود.
هنگامى که «جَمِيْعاً» به عنوان تأکيد ديگرى بر آن افزوده مى شود اميدوارى به آخرين مرحله مى رسد.
توصيف خداوند به «غفور» و «رحيم» که دو وصف از اوصاف اميدبخش پروردگار است، در پايان آيه، جائى براى کمترين يأس و نوميدى باقى نمى گذارد. آرى، به همين دليل، آيه فوق گسترده ترين آيات قرآن است، که شمول آن هر گونه گناه را در بر مى گيرد، و نيز به همين دليل، از اميدبخش ترين آيات قرآن مجيد محسوب مى شود. و به راستى، از کسى که درياى لطفش بيکران و شعاع فيضش نامحدود است جز اين انتظارى نمى توان داشت. از کسى که «رحمتش بر غضبش پيشى گرفته» و بندگان را براى رحمت آفريده ، نه براى خشم و عذاب، غير از اين چشم داشتى نيست. چه خداوند رحيم و مهربانى! و چه پروردگار پر مهر و محبتى!!
منبع:خبرآنلاين
خداوند متعال در يکي از آيات سوره مبارکه «زمر»، يکي از اميدبخش ترين آيه هاي قرآن مجيد را بر رسول اکرم(ص) نازل کرده است.
آيت الله مکارم شيرازي در پاسخ به سوالي با مضمون اميد بخش ترين آيه قرآن نسبت به همه گناه کاران، با بياني شيوا به تفسير اين آيه پرداخت است که در ادامه پاسخ جامع ايشان را مي خوانيد.
خداى متعال در آيه 53 سوره «زمر» با لحنى آکنده از نهايت لطف و محبت، آغوش رحمتش را به روى همگان باز کرده و فرمان عفو همه گنهکاران را صادر نموده، مى فرمايد: «به آنها بگو اى بندگان من که بر خودتان اسراف و ستم کرده ايد! از رحمت خداوند نوميد نشويد که خدا همه گناهان را مى بخشد که او بخشنده و مهربان است»
(قُلْ يا عِبادِيَ الَّذِينَ أَسْرَفُوا عَلى أَنْفُسِهِمْ لاتَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِ اللّهِ إِنَّ اللّهَ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِيعاً إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِيم).
دقت در تعبيرات اين آيه، نشان مى دهد که از اميدبخش ترين، آيات قرآن مجيد نسبت به همه گنهکاران است، شمول و گستردگى آن، به حدى است که طبق روايتى، اميرمؤمنان على(عليه السلام) فرمود: «در تمام قرآن آيه اى وسيع تر از اين آيه نيست» (ما فِى القُرْآنِ آيَةٌ أَوْسَعُ مِنْ يا عِبادِىَ الَّذِيْنَ أَسْرَفُوا...). دليل آن نيز روشن است زيرا:
تعبير به «يا عِبادِىَ» (اى بندگان من!) آغازگر لطفى است از ناحيه پروردگار.
تعبير به «اسراف» به جاى «ظلم و گناه و جنايت» نيز لطف ديگرى است.
تعبير به «عَلى أَنْفُسِهِم» که نشان مى دهد گناهان آدمى همه به خود او باز مى گردد، نشانه ديگرى از محبت پروردگار است، همان گونه که يک پدر دلسوز، به فرزند خويش مى گويد: اين همه بر خود ستم مکن!
تعبير به «لاتَقْنَطُوا» (مأيوس نشويد) با توجه به اين که: «قنوط» در اصل به معنى مأيوس شدن از خير است، به تنهائى دليل بر اين است که گنهکاران نبايد از «لطف الهى» نوميد گردند.
تعبير «مِنْ رَحْمَةِ اللّهِ» بعد از جمله «لاتَقْنَطُوا» تأکيد بيشترى بر اين خير و محبت مى باشد.
هنگامى که به جمله «إِنَّ اللّهَ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ» مى رسيم که با حرف تأکيد آغاز شده و کلمه «الذنوب» (جمع با الف و لام) همه گناهان را بدون استثنا در بر مى گيرد، سخن اوج مى گيرد و درياى رحمت مواج مى شود.
هنگامى که «جَمِيْعاً» به عنوان تأکيد ديگرى بر آن افزوده مى شود اميدوارى به آخرين مرحله مى رسد.
توصيف خداوند به «غفور» و «رحيم» که دو وصف از اوصاف اميدبخش پروردگار است، در پايان آيه، جائى براى کمترين يأس و نوميدى باقى نمى گذارد. آرى، به همين دليل، آيه فوق گسترده ترين آيات قرآن است، که شمول آن هر گونه گناه را در بر مى گيرد، و نيز به همين دليل، از اميدبخش ترين آيات قرآن مجيد محسوب مى شود. و به راستى، از کسى که درياى لطفش بيکران و شعاع فيضش نامحدود است جز اين انتظارى نمى توان داشت. از کسى که «رحمتش بر غضبش پيشى گرفته» و بندگان را براى رحمت آفريده ، نه براى خشم و عذاب، غير از اين چشم داشتى نيست. چه خداوند رحيم و مهربانى! و چه پروردگار پر مهر و محبتى!!
منبع:خبرآنلاين