ام.اس (M.S) بيماري مزمني است كه در آن سلولهاي ايمني اشتباها و بطور غير عادي به پوشش و غلاف سلولهاي عصبي ( ميلين ) در مغز و نخاع حمله كرده و علائم متنوعي از قبيل ضعف عضلاني وسفتي ، اختلال تعادل ، و هماهنگي قسمتهاي مختلف بدن ، كرختي ، مشكلات روحي و خلقي ، و تاري ديد را پديد مي آورد .
به دلايل نامعلومي ، بيشترين قربانيان بيماريهاي خود ايمني ( 75% )را زنان تشكيل مي دهند . نكته ي جالب ديگر اينكه سير و پيشرفت بيماري در مردان مبتلا سريعتر از زنان است!
شايعترين سن ابتلاء به ام اس در هر دو جنس مرد و زن ،بين 40-50 سالگي بوده ، زنان سفيد پوست شانس ابتلاء بيشتري از زنان سياه پوست دارند.
ميزان ابتلاء به ام اس درخلال سالهاي 1980-1990 در ميان زنان بيش از 50 % رشد داشته است ، در حاليكه اين ميزان در مردها تفاوتي نكرده است.اين مسئله و اينكه ميزان بيماريهاي خود ايمني در خانمها شايعتر از اقايان است زمينه ي تحقيقات وسيعي را در پيش روي محققين قرار داده است.
علت شيوع بيشتر اين بيماري در زنان نسبت به مردان هنوز در هاله اي از ابهام قرار دارد.
علائم ام اس معمولا در طول بارداري كاهش مي يابدولي در طول سه ماهه ي اول پس از زايمان شدت بيشتري به خود مي گيرند!
آنچه تقريبا مسلم است اينست كه تفاوتهاي هورموني نقش قابل توجهي در تفاوت شيوع اين بيماري در دو جنس دارند ولي تفاوتهاي ژنتيكي وتمايلا ت خانوادگي نيز در اين زمينه حائز اهميتند. براي مثال شانس ابتلاء به بيماريهاي خود ايمني مثل لوپوس يا آرتريت روماتوئيد در خواهر يك بيمار مبتلا به بيماري ام اس بيشتر از سايرين است.
يك مطالعه ي انجام شده در اروپا نشان داده است كه تزريق ماهيانه ي اينترفرون بتا يك آ بصورت زير پوستي در ابتداي تشخيص ام اس موجب كاهش عوارض و سرعت پيشرفت اين بيماري خواهد شد. اما هنوز راه زيادي براي قطعيت اين مسئله در پيش روست.
مطالعه ي ديگري نيز نشان داد كه تزريق داخل وريدي ايمونوگلوبولين(I.V.I.G) پس از اولين علائم ام اس احتمال بروز حالات پيشرفته ي اين بيماري را كاهش مي دهد و مشخصا عوارض مغزي آن را كاهش مي دهد.