قویم مندایی براساس هبوط (تولد)حضرت آدم نوشته شده است ومنداییان سال کبیسه ندارند چراکه براین اعتقادند که خداوند همه چیز را براساس گردش وتکرارخلق نموده وبه همین اساس سالهای مندایی باید گردش کنند تا این دوران حفظ شود ویک روزهم به عقب یاجلوتغییرنکند.
یک سال مندائی 365 روزاست. هر ماه مندائیان 30 روز است که در مجموع می شود 360 و 5 روز ،پنجه که جزء ایام 12 ماه به شمار نمی آیند (به علت مقدس بودن این 5 روز). روزتعطیل رسمی منداییان درطول هفته یکشنبه است.
عناوین ماههای مندایی : دولا ، نونا ، امرا ، تورا ، صلعی ، سرطانا ، اریا ، شمبلتا ، قینا ، ارقوا ، هیطا و گدیا است.
خط و زبان مندایی:
از 3000 سال پیش از میلاد مسیح تا 650 م.مساحت سرزمینهایی که مردم به زبان آرامی مندایی سخن می گفتند از هند تا مصر بود.زبان آرامی در ایران از زمان به سلطنت رسیدن داریوش هخامنش رواج یافت.وسعت کشور در آن زمان از سرزمین مصر تا هند بود و اقوام فراوان و مختلفی در آن زندگی می کردند که به السنه مختلف و گونه گون سخن می گفتند.
داریوش دستور داد تا زبان عمومی و واسطه برای اقوام و ملل تابع امپراطوری برگزیده شود و پس از اندیشه فراوان از میان زبانهای بسیار متداول آن زمان ،زبان آرامی انتخاب شد تا زبان رسمی و دولتی ایران قلمداد شود و همینطور خط آرامی.
دلیل این انتخاب، آسانی و کامل بودن آنست که بعدها سایر زبانها از آن پدید آمده و در واقع همان آرامی مندائیست که هرکدام به عنوان زبانی مستقل شدند.
از گذشته تاکنون بسیاری افراد بدنبال معنی واژه صابئین مندائی هستند .عبارت صابئین معانی مختلف دارد،مثلاً دهخدا معنای عربی یا عبری آنرا می نویسد که البته این عبارت عربی و عبری نیست!و یا دیگران که معانی سریانی و عبری و... برایش گفته اند که البته معنی غیر مندایی اصلاً برای این عبارت درست نیست.
این اسم را خداوند بر دین حضرت آدم و پیروانش(منداییان) گذاشته و یک کلمه مندایی آرامیست،یعنی اشخاص تعمید شونده که طبق دستورزبان آرامی جمع کلمه صبا است.و کلمه مندائی جمع مندا یعنی شخص عارف و داناست.
خط مندائى ازدیگرخطهاى سامى زیباترو کاملتراست.هنگام نوشتن خط مندائى حروف صداداروالفباى آن با هم نوشته مى شود. آرامی خطی است که از راست به چپ نوشته می شود، به خاطر همین خطوط آرامی دیگر از راست به چپ هستند چون از همین آرامی مشتق شده اند.این خط بدون نقطه و فتونیک است یعنی صدا را می نویسند و حروفش صدادار هستند،به عبارت دیگر نوشته و تلفظش یکیست.
کتابهاى دینى مندائى،مثل"گنج بزرگ"که کتاب عظیم مندائیان است،همچنین"هشدارهاى یحیى"که آموزشهاى یحیاى مقدس که-سعادتمند ورستگارباشد-را دربرمى گیرد،علاوه برآن کتاب نمازهاى سروقت و دعاهاى مندائى تاکید مى کند وبالاخره کتاب غسل که آئین وروشهاى غسل تعمید است همچنین "کتاب روح وروان"که کتاب انسانها وآئین وسنتهاى روحانیت،وکتاب پیمان ازدواج است وبالاخره "کتاب نهاد صورفلکى"دیوان"هزارودوازده پرسش"،"شرح درمورد جسم"،"صواب وخطا،خطا وصواب"، "دیوان اواثر عظیم"،دیوان"سرزمین والاى پادشاهى"همچنین دیگرکتابهاى مندائى،همه به خط مندائى نوشته شده اند. کتابهاى مندائى دعاهاى والا وزیبایى را دربردارد.
علاوه برزبان اصلی نوشتارى و گفتاری مندائیان،یک زبان عام هم وجود دارد که تنها مندائیان خوزستان به آن صحبت مى کنند.این زبان هم به نسبت خود زیبا وبرجسته است که فقط درشهرهاى استان خوزستان رایج است ومندائیان این نقاط به این زبان صحبت مى کنند.مندائیان دیگرمناطق آن را بلد نیستند .
مندائیان خوزستان به زبان مندائى،همگى مسلط نیستند واین مسئله چهره ى خوبى ندارد.طایفه وخانواده ى چهیلى همگی به این زبان صحبت مى کنند.کوچک وبزرگ چهیلى ها این زبان را مى شناسند. روحانى عالیمقام وروحانى آنها از خانواده چهیلى است وآنها تمام آئینهاى مذهبى را براى مردم اجرا مى کنند.
خط مندایی دارای 23 حرف است و از راست به چپ نوشته می شود و9 حرف آن دوصدایی است؛ خط وزبان مندایی زبان آرامی شرقی است ، منداییان تنها گویشوران زبان آرامی هستند.زبان آرامی زبانی است که از زمان حضرت آدم(ع) تا به الان نزد منداییان باقی مانده. آرامی زمانی زبان بین الملل خاورمیانه بود و در دربارشاهنشاهی ایران برای مکاتبات، ازآن استفاده می شد،زبان آرامی(مندائی) به زبانهای آرامی دیگر ،عربی،عبری، سریانی،آکدی،نبطی،انجیلی وفلسطینی شرقی وغربی مشتق می شود،که این اشتقاق دلیل بر اهمیت این زبان دارد.
در هر امتی و در هر زبانی "پروردگار" اسامی مختلف دارد.برای مثال در زبان فارسی خدا که به معنی صاحب و مالک است.در زبان عربی کلمه الله یعنی بزرگترین، منداییان هم به خداوند حی می گویند، یعنی زنده که یکی از مهمترین ویژگیهای دین مندایی، همان زنده و زندگانی است که اولین نام هم برای پروردگار است.
گویش زبان محلی منداییان ونوشتاریشان به غیرازبعضی کلمات دربقیه باهم یکی است وگویش زبان محلی مانند نوشتاری مندایی است.
درطول تاریخ صابئین مندایی شاهد ظهورمردان وزنانی بودند بنام ناصورایی (حافظان دین ) که درمحنتها با درایت خاص خود توانسته اند خط وزبان وکتب دینی را محافظت وبعدازرفع محنت دوباره آنهارا گسترش دهند.
یک سال مندائی 365 روزاست. هر ماه مندائیان 30 روز است که در مجموع می شود 360 و 5 روز ،پنجه که جزء ایام 12 ماه به شمار نمی آیند (به علت مقدس بودن این 5 روز). روزتعطیل رسمی منداییان درطول هفته یکشنبه است.
عناوین ماههای مندایی : دولا ، نونا ، امرا ، تورا ، صلعی ، سرطانا ، اریا ، شمبلتا ، قینا ، ارقوا ، هیطا و گدیا است.
خط و زبان مندایی:
از 3000 سال پیش از میلاد مسیح تا 650 م.مساحت سرزمینهایی که مردم به زبان آرامی مندایی سخن می گفتند از هند تا مصر بود.زبان آرامی در ایران از زمان به سلطنت رسیدن داریوش هخامنش رواج یافت.وسعت کشور در آن زمان از سرزمین مصر تا هند بود و اقوام فراوان و مختلفی در آن زندگی می کردند که به السنه مختلف و گونه گون سخن می گفتند.
داریوش دستور داد تا زبان عمومی و واسطه برای اقوام و ملل تابع امپراطوری برگزیده شود و پس از اندیشه فراوان از میان زبانهای بسیار متداول آن زمان ،زبان آرامی انتخاب شد تا زبان رسمی و دولتی ایران قلمداد شود و همینطور خط آرامی.
دلیل این انتخاب، آسانی و کامل بودن آنست که بعدها سایر زبانها از آن پدید آمده و در واقع همان آرامی مندائیست که هرکدام به عنوان زبانی مستقل شدند.
از گذشته تاکنون بسیاری افراد بدنبال معنی واژه صابئین مندائی هستند .عبارت صابئین معانی مختلف دارد،مثلاً دهخدا معنای عربی یا عبری آنرا می نویسد که البته این عبارت عربی و عبری نیست!و یا دیگران که معانی سریانی و عبری و... برایش گفته اند که البته معنی غیر مندایی اصلاً برای این عبارت درست نیست.
این اسم را خداوند بر دین حضرت آدم و پیروانش(منداییان) گذاشته و یک کلمه مندایی آرامیست،یعنی اشخاص تعمید شونده که طبق دستورزبان آرامی جمع کلمه صبا است.و کلمه مندائی جمع مندا یعنی شخص عارف و داناست.
خط مندائى ازدیگرخطهاى سامى زیباترو کاملتراست.هنگام نوشتن خط مندائى حروف صداداروالفباى آن با هم نوشته مى شود. آرامی خطی است که از راست به چپ نوشته می شود، به خاطر همین خطوط آرامی دیگر از راست به چپ هستند چون از همین آرامی مشتق شده اند.این خط بدون نقطه و فتونیک است یعنی صدا را می نویسند و حروفش صدادار هستند،به عبارت دیگر نوشته و تلفظش یکیست.
کتابهاى دینى مندائى،مثل"گنج بزرگ"که کتاب عظیم مندائیان است،همچنین"هشدارهاى یحیى"که آموزشهاى یحیاى مقدس که-سعادتمند ورستگارباشد-را دربرمى گیرد،علاوه برآن کتاب نمازهاى سروقت و دعاهاى مندائى تاکید مى کند وبالاخره کتاب غسل که آئین وروشهاى غسل تعمید است همچنین "کتاب روح وروان"که کتاب انسانها وآئین وسنتهاى روحانیت،وکتاب پیمان ازدواج است وبالاخره "کتاب نهاد صورفلکى"دیوان"هزارودوازده پرسش"،"شرح درمورد جسم"،"صواب وخطا،خطا وصواب"، "دیوان اواثر عظیم"،دیوان"سرزمین والاى پادشاهى"همچنین دیگرکتابهاى مندائى،همه به خط مندائى نوشته شده اند. کتابهاى مندائى دعاهاى والا وزیبایى را دربردارد.
علاوه برزبان اصلی نوشتارى و گفتاری مندائیان،یک زبان عام هم وجود دارد که تنها مندائیان خوزستان به آن صحبت مى کنند.این زبان هم به نسبت خود زیبا وبرجسته است که فقط درشهرهاى استان خوزستان رایج است ومندائیان این نقاط به این زبان صحبت مى کنند.مندائیان دیگرمناطق آن را بلد نیستند .
مندائیان خوزستان به زبان مندائى،همگى مسلط نیستند واین مسئله چهره ى خوبى ندارد.طایفه وخانواده ى چهیلى همگی به این زبان صحبت مى کنند.کوچک وبزرگ چهیلى ها این زبان را مى شناسند. روحانى عالیمقام وروحانى آنها از خانواده چهیلى است وآنها تمام آئینهاى مذهبى را براى مردم اجرا مى کنند.
خط مندایی دارای 23 حرف است و از راست به چپ نوشته می شود و9 حرف آن دوصدایی است؛ خط وزبان مندایی زبان آرامی شرقی است ، منداییان تنها گویشوران زبان آرامی هستند.زبان آرامی زبانی است که از زمان حضرت آدم(ع) تا به الان نزد منداییان باقی مانده. آرامی زمانی زبان بین الملل خاورمیانه بود و در دربارشاهنشاهی ایران برای مکاتبات، ازآن استفاده می شد،زبان آرامی(مندائی) به زبانهای آرامی دیگر ،عربی،عبری، سریانی،آکدی،نبطی،انجیلی وفلسطینی شرقی وغربی مشتق می شود،که این اشتقاق دلیل بر اهمیت این زبان دارد.
در هر امتی و در هر زبانی "پروردگار" اسامی مختلف دارد.برای مثال در زبان فارسی خدا که به معنی صاحب و مالک است.در زبان عربی کلمه الله یعنی بزرگترین، منداییان هم به خداوند حی می گویند، یعنی زنده که یکی از مهمترین ویژگیهای دین مندایی، همان زنده و زندگانی است که اولین نام هم برای پروردگار است.
گویش زبان محلی منداییان ونوشتاریشان به غیرازبعضی کلمات دربقیه باهم یکی است وگویش زبان محلی مانند نوشتاری مندایی است.
درطول تاریخ صابئین مندایی شاهد ظهورمردان وزنانی بودند بنام ناصورایی (حافظان دین ) که درمحنتها با درایت خاص خود توانسته اند خط وزبان وکتب دینی را محافظت وبعدازرفع محنت دوباره آنهارا گسترش دهند.