جزیره بیضی شکل هرمز که طول محیط آن حدود ۶۰۰۰ متر می باشد در مدخل خلیج فارس و به فاصله ۸ کیلومتری بندرعباس قرار دارد. این جزیره را به علت موقعیت جغرافیایی آن (مجاورت با تنگه هرمز)، کلید خلیج فارس می دانند. همین موقعیت است که آنرا از نظر سوق الجیشی و بازرگانی از اهمیت خاصی برخوردار ساخته است. آلبوکرک دریاسالار پرتقالی در سال ۸۸۶ ه. ش. (۱۵۰۷ م.) آنرا تصرف نموده با ایجاد استحکامات نظامی بیش از یک قرن بر کرانه های خلیج فارس تسلط داشته است. این جزیره در سال ۱۰۰۱ ه. ش. (۱۶۲۲ م.) در دوران شاه عباس صفوی از تصرف پرتغالی ها خارج گردید. هم اکنون آثار و خرابه های ابنیه و قلعه پرتقالی ها در شمال جزیره در نزدیکی آبادی های فعلی دیده می شود.
طبق مشاهدات آنوبانینی جزیره هرمز در وسط مرتفع و شامل تپه و کوه های آتشفشانی و نمکی است. بلندترین نقطه آن ۲۱۰ متر ارتفاع دارد؛ اطراف آنرا جلگه های پست و همواری پوشانده، معادن خاک سرخ و نمک سفید آن شهرت دارد.
قلعه پرتغالیهای جزیره هرمز
طبق مشاهدات آنوبانینی جزیره هرمز در وسط مرتفع و شامل تپه و کوه های آتشفشانی و نمکی است. بلندترین نقطه آن ۲۱۰ متر ارتفاع دارد؛ اطراف آنرا جلگه های پست و همواری پوشانده، معادن خاک سرخ و نمک سفید آن شهرت دارد.
قلعه پرتغالیهای جزیره هرمز
این قلعه که در ضلع شمالی جزیره هرمز و در ساحل دریا قرار دارد، مهم ترین قلعه باقی مانده از روزگار تسلط پرتغالی ها بر سواحل و جزایر خلیج فارس است. این قلعه به فرمان آلفونسوآلبرکرک دریانورد پرتغالی در سال ۱۵۰۷ میلادی، در محلی موسوم به مورنا احداث شد. قلعه به شکل چند ظلعی نامنظم است. ساختمان آن بسیار محکم است و دیوارهایی به قطر ۳/۵ متر با چند برج به ارتفاع ۱۲متر دارد. تاسیسات قلعه شامل انبارهای تسلیحات ، آب انبار و اتاق هایی با سقف هلالی است . در زمان شاه عباس که به استعمار پرتغالی ها در ایران خاتمه داده شد، این قلعه به دست امام قلی خان از سرداران شاه عباس فتح گردید.
