خانمي با لباس کتان راه راه وشوهرش با کت وشلوار نخ نما شده خانه دوز در شهر بوستن از قطار پايين آمدند و بدون هيچ قرار قبلي راهي دفتر رييس دانشگاه هاروارد شدند
منشي فورا متوجه شد اين زوج روستايي هيچ کاري در هاروارد ندارند و احتمالا شايسته حضور در کمبريج هم نيستند
مرد به آرامي گفت : «مايل هستيم رييس را ببينيم .»
منشي با بي حوصلگي گفت:« ايشان تمام روز گرفتارند»
خانم جواب داد : «ما منتظر خواهيم شد»
اما اين طور نشد. منشي به تنگ آمد و سرانجام تصميم گرفت مزاحم رييس شود، هرچند که اين کار نامطبوعي بود که همواره از آن اکراه داشت.
وي به رييس گفت:شايد اگر چند دقيقه اي آنان راببينيد، بروند!
رييس با اوقات تلخي آهي کشيد و سرتکان داد. معلوم بود شخصي با اهميت او وقت بودن با آنها را نداشت به علاوه از اينکه لباسي کتان و راه راه وکت وشلواري خانه دوز دفترش را به هم بريزد،خوشش نمي آمد.
رييس با قيافه اي عبوس و با وقار سلانه سلانه به سوي آن دو رفت.
خانم به او گفت: ما پسري داشتيم که يک سال در هاروارد درس خواند. وي اينجا راضي بود اماحدود يک سال پيش در حادثه اي کشته شد شوهرم و من دوست داريم بنايي به يادبود او دردانشگاه بنا کنيم.
رئيس تحت تاثير قرار نگرفته بود اما يکه خورده بود. با غيظ گفت خانم محترم ما نمي توانيم براي هرکسي که به هاروارد مي آيد و مي ميرد، بنايي برپا کنيم اگر اين کار را بکنيم ، اينجا مثل قبرستان مي شود.
خانم به سرعت توضيح داد: آه ، نه نمي خواهيم مجسمه بسازيم فکر کرديم بهتر باشد ساختماني به هاروارد بدهيم!
رييس لباس کتان راه راه و کت و شلوار خانه دوز آن دو را برانداز کرد و گفت:يک ساختمان! مي دانيد هزينه ي يک ساختمان چقدر است؟ ارزش ساختمان هاي موجود در هاروارد هفت و نيم ميليون دلار است!
خانم يک لحظه سکوت کرد. رييس خشنود بود. شايد حالا مي توانست از شرشان خلاص شود.
زن رو به شوهرش کرد و آرام گفت: آيا هزينه راه اندازي دانشگاه همين قدر است؟ پس چرا خودمان دانشگاه راه نيندازيم ؟
شوهرش سر تکان داد. قيافه رييس دستخوش سر درگمي و حيرت بود. آقا و خانم "ليلاند استنفورد" بلند شدند و راهي پالوآلتو در ايالت کاليفرنيا شدند، يعني جايي که دانشگاهي ساختند که نام آنها را برخود دارد.
دانشگاه استنفورد، يادبود پسري که هاروارد به او اهميت نداد.
منشي فورا متوجه شد اين زوج روستايي هيچ کاري در هاروارد ندارند و احتمالا شايسته حضور در کمبريج هم نيستند
مرد به آرامي گفت : «مايل هستيم رييس را ببينيم .»
منشي با بي حوصلگي گفت:« ايشان تمام روز گرفتارند»
خانم جواب داد : «ما منتظر خواهيم شد»
اما اين طور نشد. منشي به تنگ آمد و سرانجام تصميم گرفت مزاحم رييس شود، هرچند که اين کار نامطبوعي بود که همواره از آن اکراه داشت.
وي به رييس گفت:شايد اگر چند دقيقه اي آنان راببينيد، بروند!
رييس با اوقات تلخي آهي کشيد و سرتکان داد. معلوم بود شخصي با اهميت او وقت بودن با آنها را نداشت به علاوه از اينکه لباسي کتان و راه راه وکت وشلواري خانه دوز دفترش را به هم بريزد،خوشش نمي آمد.
رييس با قيافه اي عبوس و با وقار سلانه سلانه به سوي آن دو رفت.
خانم به او گفت: ما پسري داشتيم که يک سال در هاروارد درس خواند. وي اينجا راضي بود اماحدود يک سال پيش در حادثه اي کشته شد شوهرم و من دوست داريم بنايي به يادبود او دردانشگاه بنا کنيم.
رئيس تحت تاثير قرار نگرفته بود اما يکه خورده بود. با غيظ گفت خانم محترم ما نمي توانيم براي هرکسي که به هاروارد مي آيد و مي ميرد، بنايي برپا کنيم اگر اين کار را بکنيم ، اينجا مثل قبرستان مي شود.
خانم به سرعت توضيح داد: آه ، نه نمي خواهيم مجسمه بسازيم فکر کرديم بهتر باشد ساختماني به هاروارد بدهيم!
رييس لباس کتان راه راه و کت و شلوار خانه دوز آن دو را برانداز کرد و گفت:يک ساختمان! مي دانيد هزينه ي يک ساختمان چقدر است؟ ارزش ساختمان هاي موجود در هاروارد هفت و نيم ميليون دلار است!
خانم يک لحظه سکوت کرد. رييس خشنود بود. شايد حالا مي توانست از شرشان خلاص شود.
زن رو به شوهرش کرد و آرام گفت: آيا هزينه راه اندازي دانشگاه همين قدر است؟ پس چرا خودمان دانشگاه راه نيندازيم ؟
شوهرش سر تکان داد. قيافه رييس دستخوش سر درگمي و حيرت بود. آقا و خانم "ليلاند استنفورد" بلند شدند و راهي پالوآلتو در ايالت کاليفرنيا شدند، يعني جايي که دانشگاهي ساختند که نام آنها را برخود دارد.
دانشگاه استنفورد، يادبود پسري که هاروارد به او اهميت نداد.
