B a R a N
مدير ارشد تالار
تحقیقات پژوهشگران حاکی از آن است که قرار داشتن در محیط‌هایی که سوسک و گربه وجود دارد، خطر ابتلا به آب سیاه چشم یا گلوکوم را در انسان افزایش می‌دهد.
در مبتلایان به آب سیاه چشم، مقدار «ایمونوگلوبین E» (نوعی آنتی‌بادی حساسیت‌زا) در برابر گربه‌ها و سوسک‌ها بالاتر از افراد سالم است.
سطح این آنتی‌بادی در اختلالات ایمونولوژیکی مانند آسم و تب یونجه، احتمال نقش سیستم ایمنی بدن را در آب سیاه افزایش می‌دهد.
محققان بر این باورند که بالا بودن این آنتی‌بادی به معنای وجود حساسیت در یک فرد نیست.
پژوهشگران دانشگاه کالیفرنیا و لس‌آنجلس اطلاعات به دست آمده از هزار و 678 شرکت‌کننده را مورد مطالعه قرار دادند.
این افراد بین سنین 50 و 60 سال بودند و محققان از آنها تست حساسیت به گرد و خاک، گربه، سگ، سوسک و جوندگان گرفتند.
آنها حتی مصرف استروئیدها را نیز که با بروز آب سیاه در ارتباط است، ثبت کردند.
نتایج به دست آمده نشان داد در 5.1 درصد موارد، آب سیاه تشخیص داده شد، 14.3 درصد میزان بالایی آنتی‌بادی «ایمونوگلوبین E» در برابر گربه‌ها و 19.1 درصد در برابر سوسک‌ها داشتند.
در مقابل، 10 درصد از افرادی که به آب سیاه مبتلا نبودند، سطح بالایی از این آنتی‌بادی را نشان دادند.
میزان این آنتی‌بادی در شش درصد مبتلایان به آب سیاه و 9.2 درصد افراد سالم مشاهد شد.
میزان کلی آنتی‌بادی «ایمونوگلوبین E» ارتباطی با آب سیاه ندارد، بلکه محققان بر این باورند که ارتباط با گربه و سوسک خطر ابتلا به این بیماری را تا حد قابل ملاحظه‌ای افزایش می‌دهد.
مواد حساسیت‌زایی که از سوسک‌ها و گربه‌ها منتشر می‌شود، دارای ویژگی‌های زیستی یا فیزیکی هستند که باعث فعال‌شدن آنتی‌بادی‌ها در عصب بینایی می‌شوند.
بیماری آب سیاه چشم، نوعی اختلال پیشرونده به شمار می‌رود که به عصب بینایی آسیب وارد می‌کند.
ابداع جراحی جدید برای درمان آب سیاه چشم
آب سیاه چشم شرایطی است که اغلب بدون علائم رخ می دهد و ابتلا به آن، صدمات غیرقابل برگشتی به اعصاب بینایی وارد کرده و موجب می شود که نابینایی فرد غیرقابل درمان شود.
برای بسیاری از مبتلایان، درمان به معنای یک عمل یک ساعته با بیهوشی کامل و برش و بخیه دوباره چشم است.
اما یک عمل جراحی جدید که در آن از یک قطعه الکترونیک استفاده می شود، می تواند ظرف 15 دقیقه این بیماری را بدون هیچ برشی درمان کند و برای انجام این عمل جراحی، بیهوشی کامل ضرورتی ندارد و تنها یک بیحسی موضعی صورت می گیرد.
آب‌سیاه یا گلوکوم نوعی بیماری چشم است که در آن به علت افزایش شدید فشار مایع درون چشم، بینایی فرد از بین می رود.
به طور کلی خروج این مایع از منافذ بسیار کوچکی در اطراف عنبیه است.
در برخی موارد به طور مادرزادی این منافذ تنگ هستند. در موارد دیگر جلو آمدن عنبیه یا مسدود شدن این منافذ با رنگدانه‌های عنبیه یا یاخته‌های خون پس از خونریزی داخل چشم، مسیر تخلیه مایع از داخل چشم را تقریبا می بندد.
افزایش فشار داخل چشم منجر به تحلیل عصب بینایی و در پی آن کاهش بینایی می شود.
از دست رفتن بینایی با محیط اطراف شبکیه چشم آغاز می شود، به این معنا که ممکن است افراد تا زمانی که دید آنها کاملا تحلیل نرفته متوجه بروز هیچ نوع مشکلی نشوند.
اکثر مبتلایان به آب سیاه، می توانند شرایط خود را با قطره چشم یا داروهایی که فشار را در کره چشم کم می کند کنترل کنند، اما برخی از این درمان ها بی تأثیر است و جراحی پس از آن ضروری است.
در جراحی سنتی، جراحان حفره ای در چشم ایجاد می کنند تا کانالی ایجاد شود که موجب خارج شدن مایع شود. در جراحی جدید جراح تلاش می کند مشکل جمع شدن آب را حل کند.
در آب سیاه مزمن، غشایی که مایع از طریق آن دفع می شود، مسدود می شود. به این معنا که مایع در چشم به دام افتاده و در قرنیه باقی می ماند.
جراحان برای حل این مشکل نوک باریک و بلند یک قلم را وارد چشم کرده و از گرمایی که به صورت الکتریکی ایجاد می شود، برای سوزاندن قسمت های آسیب دیده استفاده می کنند. این ابزار به طور همزمان ضایعات باقی مانده را فرو می کشد.
جاناتان روسیتر مبتکر این جراحی که در حال حاضر در اروپا و آمریکا مورد توجه است اعتقاد دارد که این جراحی به زودی جایگزین مدل قبلی جراحی می شود.
وی اظهار داشت: رویه استاندارد زمان بسیاری می برد و این زمان جدای وقتی است که بیهوشی بیمار در جریان است.
از سوی دیگر عواقب جراحی جدید بسیار کمتر از جراحی سنتی است و احتمال عفونت پس از عمل نیز کمتر می شود.
در مبتلایان به آب سیاه چشم، مقدار «ایمونوگلوبین E» (نوعی آنتی‌بادی حساسیت‌زا) در برابر گربه‌ها و سوسک‌ها بالاتر از افراد سالم است.
سطح این آنتی‌بادی در اختلالات ایمونولوژیکی مانند آسم و تب یونجه، احتمال نقش سیستم ایمنی بدن را در آب سیاه افزایش می‌دهد.
محققان بر این باورند که بالا بودن این آنتی‌بادی به معنای وجود حساسیت در یک فرد نیست.
پژوهشگران دانشگاه کالیفرنیا و لس‌آنجلس اطلاعات به دست آمده از هزار و 678 شرکت‌کننده را مورد مطالعه قرار دادند.
این افراد بین سنین 50 و 60 سال بودند و محققان از آنها تست حساسیت به گرد و خاک، گربه، سگ، سوسک و جوندگان گرفتند.
آنها حتی مصرف استروئیدها را نیز که با بروز آب سیاه در ارتباط است، ثبت کردند.
نتایج به دست آمده نشان داد در 5.1 درصد موارد، آب سیاه تشخیص داده شد، 14.3 درصد میزان بالایی آنتی‌بادی «ایمونوگلوبین E» در برابر گربه‌ها و 19.1 درصد در برابر سوسک‌ها داشتند.
در مقابل، 10 درصد از افرادی که به آب سیاه مبتلا نبودند، سطح بالایی از این آنتی‌بادی را نشان دادند.
میزان این آنتی‌بادی در شش درصد مبتلایان به آب سیاه و 9.2 درصد افراد سالم مشاهد شد.
آب‌سیاه یا گلوکوم نوعی بیماری چشم است که در آن به علت افزایش شدید فشار مایع درون چشم، بینایی فرد از بین می رود
میزان کلی آنتی‌بادی «ایمونوگلوبین E» ارتباطی با آب سیاه ندارد، بلکه محققان بر این باورند که ارتباط با گربه و سوسک خطر ابتلا به این بیماری را تا حد قابل ملاحظه‌ای افزایش می‌دهد.
مواد حساسیت‌زایی که از سوسک‌ها و گربه‌ها منتشر می‌شود، دارای ویژگی‌های زیستی یا فیزیکی هستند که باعث فعال‌شدن آنتی‌بادی‌ها در عصب بینایی می‌شوند.
بیماری آب سیاه چشم، نوعی اختلال پیشرونده به شمار می‌رود که به عصب بینایی آسیب وارد می‌کند.
ابداع جراحی جدید برای درمان آب سیاه چشم
آب سیاه چشم شرایطی است که اغلب بدون علائم رخ می دهد و ابتلا به آن، صدمات غیرقابل برگشتی به اعصاب بینایی وارد کرده و موجب می شود که نابینایی فرد غیرقابل درمان شود.
برای بسیاری از مبتلایان، درمان به معنای یک عمل یک ساعته با بیهوشی کامل و برش و بخیه دوباره چشم است.
اما یک عمل جراحی جدید که در آن از یک قطعه الکترونیک استفاده می شود، می تواند ظرف 15 دقیقه این بیماری را بدون هیچ برشی درمان کند و برای انجام این عمل جراحی، بیهوشی کامل ضرورتی ندارد و تنها یک بیحسی موضعی صورت می گیرد.
آب‌سیاه یا گلوکوم نوعی بیماری چشم است که در آن به علت افزایش شدید فشار مایع درون چشم، بینایی فرد از بین می رود.
به طور کلی خروج این مایع از منافذ بسیار کوچکی در اطراف عنبیه است.
در برخی موارد به طور مادرزادی این منافذ تنگ هستند. در موارد دیگر جلو آمدن عنبیه یا مسدود شدن این منافذ با رنگدانه‌های عنبیه یا یاخته‌های خون پس از خونریزی داخل چشم، مسیر تخلیه مایع از داخل چشم را تقریبا می بندد.
افزایش فشار داخل چشم منجر به تحلیل عصب بینایی و در پی آن کاهش بینایی می شود.
از دست رفتن بینایی با محیط اطراف شبکیه چشم آغاز می شود، به این معنا که ممکن است افراد تا زمانی که دید آنها کاملا تحلیل نرفته متوجه بروز هیچ نوع مشکلی نشوند.
اکثر مبتلایان به آب سیاه، می توانند شرایط خود را با قطره چشم یا داروهایی که فشار را در کره چشم کم می کند کنترل کنند، اما برخی از این درمان ها بی تأثیر است و جراحی پس از آن ضروری است.
در جراحی سنتی، جراحان حفره ای در چشم ایجاد می کنند تا کانالی ایجاد شود که موجب خارج شدن مایع شود. در جراحی جدید جراح تلاش می کند مشکل جمع شدن آب را حل کند.
در آب سیاه مزمن، غشایی که مایع از طریق آن دفع می شود، مسدود می شود. به این معنا که مایع در چشم به دام افتاده و در قرنیه باقی می ماند.
جراحان برای حل این مشکل نوک باریک و بلند یک قلم را وارد چشم کرده و از گرمایی که به صورت الکتریکی ایجاد می شود، برای سوزاندن قسمت های آسیب دیده استفاده می کنند. این ابزار به طور همزمان ضایعات باقی مانده را فرو می کشد.
جاناتان روسیتر مبتکر این جراحی که در حال حاضر در اروپا و آمریکا مورد توجه است اعتقاد دارد که این جراحی به زودی جایگزین مدل قبلی جراحی می شود.
وی اظهار داشت: رویه استاندارد زمان بسیاری می برد و این زمان جدای وقتی است که بیهوشی بیمار در جریان است.
از سوی دیگر عواقب جراحی جدید بسیار کمتر از جراحی سنتی است و احتمال عفونت پس از عمل نیز کمتر می شود.
فرآوری: نیره ولدخانی
بخش سلامت تبیان