در هند باستان، زن پس از مرگ شوهرش خود را میسوزاند (یا او را میسوزانیدند)،
به این رسم «ساتی» (سانسکریت: सती) گفته میشد. در هند باستان این رسم به عنوان یک وظیفه، اهمیت فرهنگی و مذهبی بسیاری داشت و نشانه وفاداری زن به شوهر تلقی میشد. هر چند این رسم بیشتر به صورت داوطلبانه انجام میگرفت، اما فشارهای خانوادگی و اجتماعی، زن را به شرکت در این مراسم وامیداشت. رسم ساتی هم در بین زنان عادی و هم در بین زنان اشراف رایج بود.
سالها بعد با به قدرت رسیدن فرمانروایان مسلمان در هند ساتی نمادین به وجود آمد که در این مراسم زن بیوه در کنار شوهر مرده خود زانو میزد و کلماتی را که نشانه وفاداری اوست بر زبان میآورد؛ بدون این که مجبور به سوزانیدن خود باشد.
رسم باستانی که براساس آن زن بیوه خود را به داخل آتش مراسم تدفین همسرش میانداخت تا همراه او سوزانده شود، برای نخستین بار در سال ۱۸۲۹ از سوی حکمرانهای استعماری بریتانیا ممنوع شد. این قانون در سال ۱۹۸۷ تقویت شد اما گاهی نمونههای نادری از آن هنوز هم در بخشهایی از هندوستان مشاهده میشود.
جوزف کمبل عقیده دارد: آیین ساتی در مصر و چین باستان هم وجود داشته است. حتی در اروپای سالهای دور هم شواهدی از آن به چشم میخورد. ویل دورانت هم معتقد است که: رسم به آتش افکندن زنان شوی مرده بر تل آتش شوهران (ساتی) از بیرون به هند آمد.
«هرودوت» آن را رسم سکاهای باستانی و تراکیاییها میداند؛ اگر قولش را باور کنیم، همسران مرد تراکیایی برای آنکه افتخار کشته شدن بر گور شوهر نصیبشان شود با یکدیگر نزاع میکردند. شاید این آیین از رسم اولیه دیگری که در سراسر جهان رواج داشت گرفته شده باشد، و آن اینکه یک یا چند تن از همسران یا صیغههای امیری یا مرد توانگری را، همراه با بردگان و سایر مال و منالش، با او قربانی میکردند، تا در آن سو [جهان دیگر] از او نگهداری کنند. «اثروه-ودا» آن را رسم کهن میداند، ولی در «ریگ-ودا» اشاره شده است که در روزگار ودایی این رسم ملایمتر شده و به آنجا رسیده بود که زن بیوه میبایست قبل از سوزاندن جسد شوهر لحظهای بر پشته هیزمی که برای سوزاندن شوهر گرد آمده دراز بکشد. از «مهابهاراتا» پیداست که این نهاد را به شکل اولش بازگرداندهاند، و در این نیز هیچ ندامتی نمیبینند؛ چندین نمونه از ساتی میآورد و این قانون را بنا مینهد که بیوه پاکدامن نمیخواهد بعد از مرگ شوهرش زنده بماند، بلکه با غرور پا به آتش میگذارد. قربانی با سوزاندن همسر در گودالی انجام میگرفت، یا چنانکه در میان «تلوگو»های جنوب مرسوم بود، او را زنده زنده در گور میکردند.
«استرابون» گزارش میدهد که در زمان اسکندر رسم ساتی در هند رواج داشته است، و یک قبیلة پنجابی، به نام «کتایی»، ساتی را به شکل قانون در آورده بود تا همسران را از مسموم کردن شوهران باز دارد.
ویل دورانت در رابطه با این رسم مینویسد: ظاهرا در آغاز برهمنان با آن مخالف بودند، بعد آن را پذیرفتند؛ و سرانجام هم برایش یک ضمانت اجرایی دینی تراشیدند، به این معنا که آن را به پیوند ابدی زناشویی تعبیر کردند. زنی که یک بار با مردی وصلت کرد تا ابد از آن اوست، و در زندگانیهای بعدی هم به او خواهد پیوست. در راجستان تملک مطلق زن شکل جوهر به خود گرفت، و آن چنان بود که چون راجپوتی با شکست روبرو میشد، پیش از آنکه در نبرد به سوی مرگ رود، همسرانش را قربانی میکرد. این رسم در دورة سلسلة تیموریان هند، به رغم تنفر مسلمانان، رواج یافت؛ و حتی اکبر شاه قدرتمند هم نتوانست آن را براندازد. یک بار خود اکبر شاه کوشید که نوعروس هندویی را که میخواست خود را بر توده آتش نامزد مردهاش بسوزاند از این کار باز دارد؛ اگر چه برهمنان هم مانند شاه از آن زن خواستند که این کار را نکند، باز او بر آن اصرار ورزید؛ چون شعلههای آتش به او رسید، دانیال ، پسر اکبر، به گفتگوی با او ادامه داد، اما او پاسخ داد که “آزارم مکنید، آزارم مکنید.» بیوه دیگری که درخواستهای مشابهی را رد میکرد، انگشتش را روی شعله چراغ گرفت تا تمام انگشتش کاملا سوخت؛ و هیچ نشانی از درد از خود آشکار نساخت؛ و، به این طریق، تحقیر خود را به کسانی که او را به ترک این رسم اندرز میدادند نشان داد. گاهی در ویجیهنگر رسم ساتی شکل عمومی به خود میگرفت؛ نه یکی یا چند تن از همسران، بلکه تمام همسران بسیار امیری یا سرداری با او به کام مرگ میشتافتند. «کونتی» گزارش میدهد که شاه سه هزار تن از دوازده هزار همسرش را سوگلی خود کرده بود “به این شرط که، به هنگام مرگ او، آنها هم داوطلبانه خود را با او بسوزانند، و این را برای آنان سرفرازی بزرگی میدانستند.” توضیح این نکته که چگونه بیوه هندوی قرون وسطایی را، با تلقین و اعتقاد و امید به وصل مجدد با شوهر در زندگانی دیگر، به ساتی راضی میکردند، امری دشوار است.
منبع: http://www.nooraghayee.com
به این رسم «ساتی» (سانسکریت: सती) گفته میشد. در هند باستان این رسم به عنوان یک وظیفه، اهمیت فرهنگی و مذهبی بسیاری داشت و نشانه وفاداری زن به شوهر تلقی میشد. هر چند این رسم بیشتر به صورت داوطلبانه انجام میگرفت، اما فشارهای خانوادگی و اجتماعی، زن را به شرکت در این مراسم وامیداشت. رسم ساتی هم در بین زنان عادی و هم در بین زنان اشراف رایج بود.
سالها بعد با به قدرت رسیدن فرمانروایان مسلمان در هند ساتی نمادین به وجود آمد که در این مراسم زن بیوه در کنار شوهر مرده خود زانو میزد و کلماتی را که نشانه وفاداری اوست بر زبان میآورد؛ بدون این که مجبور به سوزانیدن خود باشد.
رسم باستانی که براساس آن زن بیوه خود را به داخل آتش مراسم تدفین همسرش میانداخت تا همراه او سوزانده شود، برای نخستین بار در سال ۱۸۲۹ از سوی حکمرانهای استعماری بریتانیا ممنوع شد. این قانون در سال ۱۹۸۷ تقویت شد اما گاهی نمونههای نادری از آن هنوز هم در بخشهایی از هندوستان مشاهده میشود.
جوزف کمبل عقیده دارد: آیین ساتی در مصر و چین باستان هم وجود داشته است. حتی در اروپای سالهای دور هم شواهدی از آن به چشم میخورد. ویل دورانت هم معتقد است که: رسم به آتش افکندن زنان شوی مرده بر تل آتش شوهران (ساتی) از بیرون به هند آمد.
«هرودوت» آن را رسم سکاهای باستانی و تراکیاییها میداند؛ اگر قولش را باور کنیم، همسران مرد تراکیایی برای آنکه افتخار کشته شدن بر گور شوهر نصیبشان شود با یکدیگر نزاع میکردند. شاید این آیین از رسم اولیه دیگری که در سراسر جهان رواج داشت گرفته شده باشد، و آن اینکه یک یا چند تن از همسران یا صیغههای امیری یا مرد توانگری را، همراه با بردگان و سایر مال و منالش، با او قربانی میکردند، تا در آن سو [جهان دیگر] از او نگهداری کنند. «اثروه-ودا» آن را رسم کهن میداند، ولی در «ریگ-ودا» اشاره شده است که در روزگار ودایی این رسم ملایمتر شده و به آنجا رسیده بود که زن بیوه میبایست قبل از سوزاندن جسد شوهر لحظهای بر پشته هیزمی که برای سوزاندن شوهر گرد آمده دراز بکشد. از «مهابهاراتا» پیداست که این نهاد را به شکل اولش بازگرداندهاند، و در این نیز هیچ ندامتی نمیبینند؛ چندین نمونه از ساتی میآورد و این قانون را بنا مینهد که بیوه پاکدامن نمیخواهد بعد از مرگ شوهرش زنده بماند، بلکه با غرور پا به آتش میگذارد. قربانی با سوزاندن همسر در گودالی انجام میگرفت، یا چنانکه در میان «تلوگو»های جنوب مرسوم بود، او را زنده زنده در گور میکردند.
«استرابون» گزارش میدهد که در زمان اسکندر رسم ساتی در هند رواج داشته است، و یک قبیلة پنجابی، به نام «کتایی»، ساتی را به شکل قانون در آورده بود تا همسران را از مسموم کردن شوهران باز دارد.
ویل دورانت در رابطه با این رسم مینویسد: ظاهرا در آغاز برهمنان با آن مخالف بودند، بعد آن را پذیرفتند؛ و سرانجام هم برایش یک ضمانت اجرایی دینی تراشیدند، به این معنا که آن را به پیوند ابدی زناشویی تعبیر کردند. زنی که یک بار با مردی وصلت کرد تا ابد از آن اوست، و در زندگانیهای بعدی هم به او خواهد پیوست. در راجستان تملک مطلق زن شکل جوهر به خود گرفت، و آن چنان بود که چون راجپوتی با شکست روبرو میشد، پیش از آنکه در نبرد به سوی مرگ رود، همسرانش را قربانی میکرد. این رسم در دورة سلسلة تیموریان هند، به رغم تنفر مسلمانان، رواج یافت؛ و حتی اکبر شاه قدرتمند هم نتوانست آن را براندازد. یک بار خود اکبر شاه کوشید که نوعروس هندویی را که میخواست خود را بر توده آتش نامزد مردهاش بسوزاند از این کار باز دارد؛ اگر چه برهمنان هم مانند شاه از آن زن خواستند که این کار را نکند، باز او بر آن اصرار ورزید؛ چون شعلههای آتش به او رسید، دانیال ، پسر اکبر، به گفتگوی با او ادامه داد، اما او پاسخ داد که “آزارم مکنید، آزارم مکنید.» بیوه دیگری که درخواستهای مشابهی را رد میکرد، انگشتش را روی شعله چراغ گرفت تا تمام انگشتش کاملا سوخت؛ و هیچ نشانی از درد از خود آشکار نساخت؛ و، به این طریق، تحقیر خود را به کسانی که او را به ترک این رسم اندرز میدادند نشان داد. گاهی در ویجیهنگر رسم ساتی شکل عمومی به خود میگرفت؛ نه یکی یا چند تن از همسران، بلکه تمام همسران بسیار امیری یا سرداری با او به کام مرگ میشتافتند. «کونتی» گزارش میدهد که شاه سه هزار تن از دوازده هزار همسرش را سوگلی خود کرده بود “به این شرط که، به هنگام مرگ او، آنها هم داوطلبانه خود را با او بسوزانند، و این را برای آنان سرفرازی بزرگی میدانستند.” توضیح این نکته که چگونه بیوه هندوی قرون وسطایی را، با تلقین و اعتقاد و امید به وصل مجدد با شوهر در زندگانی دیگر، به ساتی راضی میکردند، امری دشوار است.
منبع: http://www.nooraghayee.com