رواندرمانی در رویکرد روان تحلیلی
مقدمه:
در منابع معتبر مربوط به رواندرمانی با رویکرد روان تحلیلی از چند مولفه مهم و بنیادی به کررات یاد می شود. اصل انتقال و تحلیل انتقال، اصل مقاومت و تحلیل مقاومت، اصل انتقال متقابل و تحلیل آن و اصل تفسیر که خود دارای فنون تخصصی ویژه خود است. رویکرد روان تحلیلی،صرفا به دنبال بررسی ناهشیار نیست. بلکه تلاش می کند تا قدرت فهم بیمار و نه شناخت صرف وی افزایش دهد.مثلا بیمار می داند که مصرف کراک برای او مضر است ( شناخت) اما متوجه نمی شود که چرا قادر به ترک آن نیست یا برای ترک آن چه اقداماتی ضروت دارد و چرا؟ (فهم)
در فرایند درمانی همواره یک ارتباط انسانی دو طرفه شکل می گیرد که دارای قوانین خاصی است و هدف نهایی آن کمک به حل و فصل تعارضات بیمار، آموزش و در آخر تغییر رفتار او است.
فهم پویاییهای رفتار، فهم مفاهیم نمادین آسیبها و دفاعها و رمز گشایی مقاومت بیماران و فهم این که روان رنجوریها، مانند تکانه های وسواسی-جبری تمایل به تکرار دارند، تنها چشم اندازی از درمان را به ما نشان خواهند داد. واقعیت این است که متدهای رواندرمانی مانند قواعد ریاضی نیستند که به توان آنها را با فرمول یکسانی آموزش داد و به همین دلیل بسیاری از متخصصان درمانهای روانی، رواندرمانی را یک هنر می دانند تا یک علم محض.
بیمار روان آزورده از بروز رفتارهای دردساز خود ناراحت است ولی کنترلی بر روی آنها ندارد و به همین دلیل اغلب درگیر احساس گناه و خود ملامتگری است و گاهی اوقات علایم و نشانه های بیمار رنگ و بوی عوارض جسمانی مانند سردرد، تهوع، واژینیسموس، ناتوانی جنسی و ... به خود می گیرد. با این حال قادر به مدیریت رفتار خود نیست. مثلا یک فرد مبتلا به اعتیاد، یک فرد مبتلا به وسواس از رفتار خود در رنجند. روابطشان محدود و مختل است بدون این که توان بازداری آن را داشته باشند. دلیل این ناتوانی وجود تقویتهای پنهانی بسیار سریع مانند مصرف الکل و تجربه حالت مستی با فاصله زیاد تخریب ( تنبیه ) یا رفتار مخرب است که عملا باعث می شود تا علت تنبیه نا مشخص و حتی به امور دیگری منتسب شود و تکرار این الگو در دراز مدت سبب سخت شدن رفتار بیمارخواهد شد. علاوه بر این، وجود خاصیت محافظتی دفاعهای روانی در برابر تهدیداتی است که امنیت روانی بیمار را با مخاطره مواجه می سازد.تلاش درمانگر در فرایند رواندرمانی، نشان دادن الگوهای تکرار شونده اختلال به بیمار است. این که او چگونه فکر می کند، چگونه احساس می کند، چگونه عکس العمل نشان می دهد و در نهایت چگونه تصمیم می گیرد و رفتار می نمایید. از این طریق، علاوه بر کمک به رهایی بیمار از شر تعارضات مرضی، او را در تصمیم گیری مستقل کمک می کن
مقدمه:
در منابع معتبر مربوط به رواندرمانی با رویکرد روان تحلیلی از چند مولفه مهم و بنیادی به کررات یاد می شود. اصل انتقال و تحلیل انتقال، اصل مقاومت و تحلیل مقاومت، اصل انتقال متقابل و تحلیل آن و اصل تفسیر که خود دارای فنون تخصصی ویژه خود است. رویکرد روان تحلیلی،صرفا به دنبال بررسی ناهشیار نیست. بلکه تلاش می کند تا قدرت فهم بیمار و نه شناخت صرف وی افزایش دهد.مثلا بیمار می داند که مصرف کراک برای او مضر است ( شناخت) اما متوجه نمی شود که چرا قادر به ترک آن نیست یا برای ترک آن چه اقداماتی ضروت دارد و چرا؟ (فهم)
در فرایند درمانی همواره یک ارتباط انسانی دو طرفه شکل می گیرد که دارای قوانین خاصی است و هدف نهایی آن کمک به حل و فصل تعارضات بیمار، آموزش و در آخر تغییر رفتار او است.
فهم پویاییهای رفتار، فهم مفاهیم نمادین آسیبها و دفاعها و رمز گشایی مقاومت بیماران و فهم این که روان رنجوریها، مانند تکانه های وسواسی-جبری تمایل به تکرار دارند، تنها چشم اندازی از درمان را به ما نشان خواهند داد. واقعیت این است که متدهای رواندرمانی مانند قواعد ریاضی نیستند که به توان آنها را با فرمول یکسانی آموزش داد و به همین دلیل بسیاری از متخصصان درمانهای روانی، رواندرمانی را یک هنر می دانند تا یک علم محض.
بیمار روان آزورده از بروز رفتارهای دردساز خود ناراحت است ولی کنترلی بر روی آنها ندارد و به همین دلیل اغلب درگیر احساس گناه و خود ملامتگری است و گاهی اوقات علایم و نشانه های بیمار رنگ و بوی عوارض جسمانی مانند سردرد، تهوع، واژینیسموس، ناتوانی جنسی و ... به خود می گیرد. با این حال قادر به مدیریت رفتار خود نیست. مثلا یک فرد مبتلا به اعتیاد، یک فرد مبتلا به وسواس از رفتار خود در رنجند. روابطشان محدود و مختل است بدون این که توان بازداری آن را داشته باشند. دلیل این ناتوانی وجود تقویتهای پنهانی بسیار سریع مانند مصرف الکل و تجربه حالت مستی با فاصله زیاد تخریب ( تنبیه ) یا رفتار مخرب است که عملا باعث می شود تا علت تنبیه نا مشخص و حتی به امور دیگری منتسب شود و تکرار این الگو در دراز مدت سبب سخت شدن رفتار بیمارخواهد شد. علاوه بر این، وجود خاصیت محافظتی دفاعهای روانی در برابر تهدیداتی است که امنیت روانی بیمار را با مخاطره مواجه می سازد.تلاش درمانگر در فرایند رواندرمانی، نشان دادن الگوهای تکرار شونده اختلال به بیمار است. این که او چگونه فکر می کند، چگونه احساس می کند، چگونه عکس العمل نشان می دهد و در نهایت چگونه تصمیم می گیرد و رفتار می نمایید. از این طریق، علاوه بر کمک به رهایی بیمار از شر تعارضات مرضی، او را در تصمیم گیری مستقل کمک می کن