امام رضا(ع) مي‌فرمايند: «بِه بخوريد كه عقل را زياد مي‌كند».
بِه سرشار از ويتامين‌هاي «آ» و «ب» است و از جمله ميوه هايي است كه بشر قرن‌ها قبل از ميلاد آن را مي شناخته و به خواص درماني آن پي برده است. بقراط حكيم براي قبض شكم و از بين بردن تب آن را تجويز مي‌كرده است. وديوسكوريد در قرن اول ميلادي براي درمان اسهال و استفراغ و ترشحات سفيد زنان و بواسير از آن استفاده مي‌كرد.
تقريبا بيشترين درصد املاح موجود در بِه را فسفر و كلسيم تشكيل مي‌دهد لذا بنا به اعتقاد غذاشناسان از جمله پروفسور حاجبي و دكتر جزايري خوردن بِه در رشد و نمو عقل و هوش مؤثر است.
ماليدن روغن به بر بدن براي جلوگيري از عرق بدبوي بدن به خصوص عرق كف دست و پا بسيار مفيد است و بدن را خوشبو مي‌كند.
خوردن بِه به صورت‌هاي مربا، كمپوت و خورش براي تقويت كليه، تقويت معده، دفع تهوع، سوزش مجراي ادرار، بي‌اشتهايي، يرقان، بيماري‌هاي ريوي، بواسير، تپش قلب، صداهاي مبهم در گوش، آسم، تنظيم قاعدگي، اضطراب و خستگي‌هاي روحي مفيد است. خوردن به در دوران بارداري باعث زيبا شدن فرزند مي‌شود.
دكتر جزايري مي‌گويد: «يكي از خاصيت‌هاي به جلوگيري از سقط جنين است و نوزاد را خوش‌آب و رنگ كرده و از ويار زنان آبستن نسبت به خوردن خاك و گل جلوگيري مي‌نمايد».
اگر به را 15 روز در الكل خيس كرده و با آب آن صورت را مالش دهند، چين و چروك پوست را از بين مي‌برد.
بِه داروي عصبانيت است و جوشانده آن نيز براي درمان انواع سرفه مؤثر مي‌باشد.
لعاب تخم بِه براي درمان انواع سرفه و گرفتگي صدا مفيد است. و لعاب ميوه بِه نيز براي جلوگيري از آفتاب‌زدگي بسيار مفيد مي‌باشد.
كوبيده برگ به و سيب كه با عسل مخلوط شده باشد، موي سر را تقويت و از ريزش آن جلوگيري مي‌نمايد.
خوردن لعاب به دانه حرارت و ناراحتي معده و امعاء را برطرف و تب‌هاي تندزا را رفع مي‌كند. مكيدن به دانه و فرو بردن لعاب آن خشكي و زخم زبان و دهان را برطرف مي‌نمايد.
جرم و تفاله به سنگين بوده و بهتر است به صورت پخته يا مربا مصرف شود. هم چنين براي اشخاص مبتلا به قولنج و رعشه خوردن به مناسب نيست.
منبع:نشريه تغذيه و سلامتي شماره - 78
:بای:
بِه سرشار از ويتامين‌هاي «آ» و «ب» است و از جمله ميوه هايي است كه بشر قرن‌ها قبل از ميلاد آن را مي شناخته و به خواص درماني آن پي برده است. بقراط حكيم براي قبض شكم و از بين بردن تب آن را تجويز مي‌كرده است. وديوسكوريد در قرن اول ميلادي براي درمان اسهال و استفراغ و ترشحات سفيد زنان و بواسير از آن استفاده مي‌كرد.
تقريبا بيشترين درصد املاح موجود در بِه را فسفر و كلسيم تشكيل مي‌دهد لذا بنا به اعتقاد غذاشناسان از جمله پروفسور حاجبي و دكتر جزايري خوردن بِه در رشد و نمو عقل و هوش مؤثر است.
ماليدن روغن به بر بدن براي جلوگيري از عرق بدبوي بدن به خصوص عرق كف دست و پا بسيار مفيد است و بدن را خوشبو مي‌كند.
خوردن بِه به صورت‌هاي مربا، كمپوت و خورش براي تقويت كليه، تقويت معده، دفع تهوع، سوزش مجراي ادرار، بي‌اشتهايي، يرقان، بيماري‌هاي ريوي، بواسير، تپش قلب، صداهاي مبهم در گوش، آسم، تنظيم قاعدگي، اضطراب و خستگي‌هاي روحي مفيد است. خوردن به در دوران بارداري باعث زيبا شدن فرزند مي‌شود.
دكتر جزايري مي‌گويد: «يكي از خاصيت‌هاي به جلوگيري از سقط جنين است و نوزاد را خوش‌آب و رنگ كرده و از ويار زنان آبستن نسبت به خوردن خاك و گل جلوگيري مي‌نمايد».
اگر به را 15 روز در الكل خيس كرده و با آب آن صورت را مالش دهند، چين و چروك پوست را از بين مي‌برد.
بِه داروي عصبانيت است و جوشانده آن نيز براي درمان انواع سرفه مؤثر مي‌باشد.
لعاب تخم بِه براي درمان انواع سرفه و گرفتگي صدا مفيد است. و لعاب ميوه بِه نيز براي جلوگيري از آفتاب‌زدگي بسيار مفيد مي‌باشد.
كوبيده برگ به و سيب كه با عسل مخلوط شده باشد، موي سر را تقويت و از ريزش آن جلوگيري مي‌نمايد.
خوردن لعاب به دانه حرارت و ناراحتي معده و امعاء را برطرف و تب‌هاي تندزا را رفع مي‌كند. مكيدن به دانه و فرو بردن لعاب آن خشكي و زخم زبان و دهان را برطرف مي‌نمايد.
جرم و تفاله به سنگين بوده و بهتر است به صورت پخته يا مربا مصرف شود. هم چنين براي اشخاص مبتلا به قولنج و رعشه خوردن به مناسب نيست.
منبع:نشريه تغذيه و سلامتي شماره - 78
:بای: