ايذه در 205كيلومتري‌شهر اهواز قرار دارد. ايذه در دوران عيلاميان آياپيرو، در دوران هخامنشيان انزان، در عهد ساساني ايذه و در زمان اتابكان لرمال ناميده شده است.ايذه منطقه‌اي است كه به واسطه‌ي كوهستاني بودن، همواره مورد توجه بوده است و اهميت آن را در پناه‌گاه‌هاي سنگي و سنگ نگارهايي با قدمتي بسيار طولاني مي توان ديد. از شاخص هاي تاريخي و هنري منطقهميتوان به سنگ نگاره‌هاي عيلامي، آبشارهاي طبيعي زيبا، نگاركندها، نوشت كندها و... اشاره كرد. خنگ‌اژدر، كول فرح، اشكفت سليمان، خنگ يار علي وند، خنگ كمالوند، شيوند، طاق طويله و كوشك نورآباد از جمله مناطق ديدني وتاريخي شهرستان ايذه به شمار مي‌آيند.
++پستها به وسیله سیستم خودکار اتصال پستهای پیاپی کاربران با همدیگر ادغام شده اند++
مکان های دیدنی و تاریخی
از شاخص هاي تاريخي و هنري منطقهميتوان به سنگ نگاره هاي عيلامي، آبشارهاي طبيعي زيبا، نگاركندها، نوشت كندها و... اشاره كرد. خنگ اژدر، كول فرح، اشكفت سليمان، خنگ يار علي وند، خنگ كمالوند، شيوند، طاق طويله و كوشك نورآباد از جمله مناطق ديدني وتاريخي شهرستان ايذه به شمار مي‌آيند.
++پستها به وسیله سیستم خودکار اتصال پستهای پیاپی کاربران با همدیگر ادغام شده اند++
صنايع و معادن
از صنايع و معدن ايذه اطلاعات مستندي در دست نيست.
++پستها به وسیله سیستم خودکار اتصال پستهای پیاپی کاربران با همدیگر ادغام شده اند++
کشاورزی و دام داری
شغل اصلی مردمان شهرستان ايذه كشاورزی و دامداری می باشد. آب مورد نياز برای كشاورزی از چاه های نيمه عميق تامين می شود. از مهم ترين فرآورده های كشاورزی اين شهرستان می توان گندم، جو، تره بار و برنج را نام برد. انواع فرآورده های دامی و لبنی از جمله توليدات بخش دامداری شهرستان بوده و دام و فرآورده های دامی از محصولات صادراتی اين منطقه محسوب می شوند
++پستها به وسیله سیستم خودکار اتصال پستهای پیاپی کاربران با همدیگر ادغام شده اند++
وجه تسميه و پيشينه تاريخي
اين شهر در زمان عيلاميان«اسپير»، درزمان‌هخامنشيان«انزان»و در زمان استيلای عرب«ايزج» يا «ايرج» ناميده می شد. سكه های متعددی از طلا، نقره و مس به دست آمده اند كه بر آن ها با خط كوفی كلمه «ايزج» يا «ايرج» حك شده است. ايذه يك شهر تاريخی می باشد که آثاری از زمان های بسيار قديم در آن به جا مانده است. اين شهر در روزگار عيلاميان اهميت و عظمت بسيار داشته، مركز آن «انزان» يا «انشان» بود و در عهد ساسانی نيز نام و اعتبار داشته است. در كتابهای تاريخی و جغرافيايی دوران بعد از اسلام نيز نام اين شهر ذكر شده است. آتشكده ای هم در آن شهر بود كه تا زمان هارون الرشيد فروزان بوده است. مورخين می نويسند: ايزج به پل سنگی بزرگی كه در آن شهر، روی كارون بسته بودند معروف بود. پل مزبور را ياقوت از عجايب جهان شمرده است. اين پل كه خرابه های آن هنوز ديده می شود به نام مادر اردشير بابكان «خزهزاد» بود. کلمه ايذه درزمان اتابکان لر کم تر به کار می رفت و به جای آن مالمير(مال امير) ناميده شد. كلمه ايذه در قرن های گذشته به كلی متروك شده بود تا در دوره پهلوی مجددا مورد استفاده قرار گرفت
++پستها به وسیله سیستم خودکار اتصال پستهای پیاپی کاربران با همدیگر ادغام شده اند++
مکان های دیدنی و تاریخی
از شاخص هاي تاريخي و هنري منطقهميتوان به سنگ نگاره هاي عيلامي، آبشارهاي طبيعي زيبا، نگاركندها، نوشت كندها و... اشاره كرد. خنگ اژدر، كول فرح، اشكفت سليمان، خنگ يار علي وند، خنگ كمالوند، شيوند، طاق طويله و كوشك نورآباد از جمله مناطق ديدني وتاريخي شهرستان ايذه به شمار مي‌آيند.
++پستها به وسیله سیستم خودکار اتصال پستهای پیاپی کاربران با همدیگر ادغام شده اند++
صنايع و معادن
از صنايع و معدن ايذه اطلاعات مستندي در دست نيست.
++پستها به وسیله سیستم خودکار اتصال پستهای پیاپی کاربران با همدیگر ادغام شده اند++
کشاورزی و دام داری
شغل اصلی مردمان شهرستان ايذه كشاورزی و دامداری می باشد. آب مورد نياز برای كشاورزی از چاه های نيمه عميق تامين می شود. از مهم ترين فرآورده های كشاورزی اين شهرستان می توان گندم، جو، تره بار و برنج را نام برد. انواع فرآورده های دامی و لبنی از جمله توليدات بخش دامداری شهرستان بوده و دام و فرآورده های دامی از محصولات صادراتی اين منطقه محسوب می شوند
++پستها به وسیله سیستم خودکار اتصال پستهای پیاپی کاربران با همدیگر ادغام شده اند++
وجه تسميه و پيشينه تاريخي
اين شهر در زمان عيلاميان«اسپير»، درزمان‌هخامنشيان«انزان»و در زمان استيلای عرب«ايزج» يا «ايرج» ناميده می شد. سكه های متعددی از طلا، نقره و مس به دست آمده اند كه بر آن ها با خط كوفی كلمه «ايزج» يا «ايرج» حك شده است. ايذه يك شهر تاريخی می باشد که آثاری از زمان های بسيار قديم در آن به جا مانده است. اين شهر در روزگار عيلاميان اهميت و عظمت بسيار داشته، مركز آن «انزان» يا «انشان» بود و در عهد ساسانی نيز نام و اعتبار داشته است. در كتابهای تاريخی و جغرافيايی دوران بعد از اسلام نيز نام اين شهر ذكر شده است. آتشكده ای هم در آن شهر بود كه تا زمان هارون الرشيد فروزان بوده است. مورخين می نويسند: ايزج به پل سنگی بزرگی كه در آن شهر، روی كارون بسته بودند معروف بود. پل مزبور را ياقوت از عجايب جهان شمرده است. اين پل كه خرابه های آن هنوز ديده می شود به نام مادر اردشير بابكان «خزهزاد» بود. کلمه ايذه درزمان اتابکان لر کم تر به کار می رفت و به جای آن مالمير(مال امير) ناميده شد. كلمه ايذه در قرن های گذشته به كلی متروك شده بود تا در دوره پهلوی مجددا مورد استفاده قرار گرفت
آخرین ویرایش: