كنگان يكي‌از‌شهرستان‌هاي استان بوشهر است. بر اساس سرشماری سال 1375 جمعيت شهرستان كنگان 78318 نفر و جمعيت شهر كنگان 17986 نفر و شامل 3035 خانوار بوده است. مردم کنگان مسلمان و شيعه مذهبند و به زبان فارسی با گويش محلی سخن می گويند. بيش تر مردم كنگان به ماهی‌گيری و پيله وری و توليد محصولات صنايع دستی و سفال‌پزی اشتغال دارند. چشمه آب گرم ميانلو در شمال كنگان‌و‌قلعه نصوری‌در اين شهرستان مهم ترين مكان هاي ديدني و تاريخي را تشكيل مي دهند. صنايع دستی از دير باز در ميان روستاييان شهرستان کنگان رواج داشته و بيش تر توليدات، مورد استفاده بوميان قرار می گيرد. از صنايع دستی مهم اين شهرستان می توان گليم بافی، سوزن دوزی، تکه دوزی و سفالگری را نام برد. گليم بافی در روستای جم و ريز از توابع شهرستان كنگان رايج است. گر چه ميزان توليد آن محدود است، ولی ازاصالت هنری قابل توجهی برخوردار است. تارهای گليم اغلب از موی بز كه ا ستحكام بيش تری دارد انتخاب می‌شود، ولی پود مصرفی تماما از پشم است، گليم‌ها معمولا در ابعاد 110 × 400 سانتی متر بافته می شود. گرچه ميزان توليد گليم محدود است ولی از لحاظ اصالت های هنری قابل توجه است.
گليم بافی در نواحی ياد شده حرفه خانگی و فرعی زنان و دختران است. از اوايل پاييز كه فصل چيدن پشم گوسفندان آغاز می شود زنان و دختران خود را برای شروع كار در زمستان آماده كرده و به تدريج شست و شو، ريسدن پشم و رنگرزی را آغاز می كنند و به طور متوسط اوايل دی ماه به كار بافت می پردازند. تار گليم روستايی اغلب از موی بز كه دارای استحكام بيش تری است، انتخاب می شود ولی پود مصرفی تماما از پشم است. مواد اوليه مورد مصرف برای هر تخته گليم به ابعاد 110× 400 سانتی متر حدود هشت كيلو پشم رنگرزی شده و يک كيلو موی بز است. در بيش تر روستاهای شهرستان كنگان نوعی سوزن دوزی رايج است كه از آن برای تزيين روی قوری، در قندان، كيسه چپق و رويه كوسن استفاده می شود و در پاره‌ای از موارد بر روی وسايل بزرگ تر نظير روی پشتی، روميزی و لبه پرده و... مورد استفاده قرار می گيرد.علاوه بر سوزن دوزی، تكه دوزی نيز رواج دارد. پارچه مورد استفاده سوزن دوزی معمولا چلوار است و نخ مورد استفاده الياف رنگين دمسه است. به دليل اهميت آب در اين منطقه، ساخت وسايلی كه بتواند نقشی در خنک كردن و خنک نگاه داشتن آب داشته باشد، از گذشته‌های دور مرسوم بوده است. بيش تر فعاليت‌های سفال گری در بندر كنگان انجام می گيرد و توليدات را عموما كوزه‌های آب، كوزه قليان، سرقليان، سبو و كشک ساب تشكيل می دهد.
گليم بافی در نواحی ياد شده حرفه خانگی و فرعی زنان و دختران است. از اوايل پاييز كه فصل چيدن پشم گوسفندان آغاز می شود زنان و دختران خود را برای شروع كار در زمستان آماده كرده و به تدريج شست و شو، ريسدن پشم و رنگرزی را آغاز می كنند و به طور متوسط اوايل دی ماه به كار بافت می پردازند. تار گليم روستايی اغلب از موی بز كه دارای استحكام بيش تری است، انتخاب می شود ولی پود مصرفی تماما از پشم است. مواد اوليه مورد مصرف برای هر تخته گليم به ابعاد 110× 400 سانتی متر حدود هشت كيلو پشم رنگرزی شده و يک كيلو موی بز است. در بيش تر روستاهای شهرستان كنگان نوعی سوزن دوزی رايج است كه از آن برای تزيين روی قوری، در قندان، كيسه چپق و رويه كوسن استفاده می شود و در پاره‌ای از موارد بر روی وسايل بزرگ تر نظير روی پشتی، روميزی و لبه پرده و... مورد استفاده قرار می گيرد.علاوه بر سوزن دوزی، تكه دوزی نيز رواج دارد. پارچه مورد استفاده سوزن دوزی معمولا چلوار است و نخ مورد استفاده الياف رنگين دمسه است. به دليل اهميت آب در اين منطقه، ساخت وسايلی كه بتواند نقشی در خنک كردن و خنک نگاه داشتن آب داشته باشد، از گذشته‌های دور مرسوم بوده است. بيش تر فعاليت‌های سفال گری در بندر كنگان انجام می گيرد و توليدات را عموما كوزه‌های آب، كوزه قليان، سرقليان، سبو و كشک ساب تشكيل می دهد.