قافیه‌های جوانی/ گروس عبدالملکیان

[baroon]

ما چند نفر
در کافه ای نشسته ایم
با موهایی سوخته و
سینه ای شلوغ از خیابان های تهران
با پوست هایی از روز
که گهگاه شب شده است
ما چند اسب بودیم
که بال نداشتیم
یال نداشتیم
چمنزار نداشتیم
ما فقط دویدن بودیم
و با نعل های خاکی اسپورت
ازگلوی گرفته ی کوچه ها بیرون زدیم
درخت ها چماق شده بودند
و آنقدر گریه داشتیم
که در آن همه غبار و گاز
اشک های طبیعی بریزیم
ما شکستن بودیم
و مشت هایی را که در هوا می چرخاندیم
عاقبت بر میز کوبیدیم
و مشت هامان را زیر میز پنهان کردیم
و مشت هامان را توی رختخواب پنهان کردیم
و مشت هامان را در کشوی آشپزخانه پنهان کردیم
و مشت هامان را در جیب هامان پنهان کردیم...
باز کن مشتم را !
هرکجای تهران که دست می گذارم
درد می کند
هرکجای روز که بنشینم
شب است
هرکجای خاک...
دلم نیامد بگویم !
این شعر
در همان سطر های اول گلوله خورد
وگرنه تمام نمی شد



از : گروس عبدالملکیان

 

[baroon]

سرریز کرده این پاییز
برف با لکه های نارنجی
بهار با لکه های زرد


فصل ها می گریزند
و خورشید
که هی غروب می کند
خرداد را پر از خون کرده
ما
سراسیمه فرار می کنیم
و کوچه های بن بست
که آن قدر زیبا بودند
این قدر ترسناکند


از : گروس عبدالمالکیان

 

[baroon]

وقتی کلید را
در جیب هایم پیدا نمی کنم
نگران هیچ چیز نیستم

وقتی پلیس
دست بر سینه ام می گذارد
یا وقتی که پشت میله ها نشسته ام
نگران هیچ چیز نیستم

مثل رودخانه ای خشک
که از سد عبور می کند
و هیچکس نمی داند
که می رود یا باز می گردد



از : گروس عبدالملیان

 

[baroon]

و درد
که این بار پیش از زخم آمده بود
آنقدر در خانه ماند
که خواهرم شد

با چرک پرده ها
با چروک پیشانی دیوار کنار آمدیم
و تن دادیم
به تیک تاک عقربه هایی
که تکه تکه مان کردند


پس زندگی همین قدر بود ؟
انگشت اشاره ای به دوردست ؟
برفی که سال ها
بیاید و ننشیند ؟


و عمر
که هر شب از دری مخفی می آید
با چاقویی کند
...


ماه
شاهد این تاریکی ست


و ماه
دهان زنی زیباست
که در چهارده شب
حرفش را کامل می کند


و ماهی سیاه کوچولو
که روزی از مویرگ های انگشتانم راه افتاده بود
حالا در شقیقه هایم می چرخد

در من صدای تبر می آید

آه ، انارهای سیاه نخوردنی بر شاخه های کاج
وقتی که چارفصل به دورم می رقصیدند
رفتارتان چقدر شبیهم بود


در من فریادهای درختی ست
خسته از میوه های تکراری


من ماهی خسته از آبم
تن می دهم به تو
تور عروسی غمگین
تن می دهم
به علامت سوال بزرگی
که در دهانم گیر کرده است


پس روزهایمان همین قدر بود؟


و زندگی آنقدر کوچک شد
تا در چاله ای که بارها از آن پریده بودیم
افتادیم



از : گروس عبدالملکیان

 

[baroon]

ایستاده‌ام
در اتوبوس
چشم در چشم‌های نگفتنی‌اش

یک نفر گفت:
«آقا
جای خالی!
بفرمایید»

چه غمگنانه است
وقتی در باران
به تو چتر تعارف کنند



از : گروس عبدالملکیان