[TR]
[TD="width: 80%, align: center"] [/TD]
[/TR]
[TR]
[TD="width: 80%, align: right"]در فصل بهار کوهنوردان زیادی ضمن صعود از مسیر های کوهستانی ناگزیر از فرود بر روی پهنه های برفی می شوند ساده ترین روش فرود در این پهنه های برفی کندن یک کارگاه نعل اسبی برفی و فرود بر روی آن است اما کاهی نیاز به کارگاه مستحکم تری بر روی برف هستیم . ضمن آنکه می خواهیم بعد از انجام فرود ابزاری نیز به جای نگذاریم . برای این کار می توان از روش دفن دو کلنگ مطابق شکل استفاده نمود.
1- ابتدا یک شیار نازک با عمق کافی در داخل پهنه برفی و در راستای مسیری که می خواهیم حفر می کنیم .
2- یک طنابچه 5 یا 7 میلی متر را به سوراخ زیر کلنگ دیگر گره می زنیم آنرا از سوراخ بالای دسته کلنگ عبور می دهیم .
3- کلنگ را بطور عمودی به پشت کلنگ دیگر فرو می کنیم.
4- طناب فرود را گره می زنیم ( دو سر طناب و یا هشت ) بدور کلنگ عمودی می اندازیم .
5- با سر دیگر طنابچه یک گره پروسیک بر روی طنابی که بعداز فرود می خواهیم بکشیم می زنیم .
6- نفرات با دقت و زدن گره خود حمایت فرو می روند .
7- بعد از رسیدن به مکان مناسب در پایین و استقرار انتهای طناب را کشیده کلنگ ها از جای خود رها شده و به پایین می افتند.
8- باید مراقب اصابت کلنگ هایی که از بالا به پایین می افتند باشیم .
به یاد داشته باشیم هیچ وسیله ای ارزش جان انسان را ندارد.در شرایط سخت از جا گذاشتن لوازم هراسی نداشته باشیم .
بالاکشی با حداقل ابزار
در صورت بروز اتفاق و نیاز به بالاکشی باید از لوازم موجود استفاده نمود. طبیعتا وجود ابزار تخصصی امداد باعث تسهیل کار و بالابردن سرعت عملیات می شوند و لی اکثریت سنگنوردان همواره این لوازم را به همراه ندارند. بنابراین باید هر کوهنورد فنی قادر باشد تنها به کمک طناب – طنابچه و کارابین یک سیستم بالاکشی را نصب و از آن استفاده نماید.
همانگونه که در تصاویر می بینیم یک سر طناب به کارگاه متصل شده و طناب بعد از عبور از کارابینی که به حلقه فرود(Belay Loop) هارنس (صندلی) مصدوم متصل است در بالا در دست حمایچی است .
بعلت عدم وجود سیستم قفل کننده اگر نفر بالا نتواند طناب را کنترل کند و اضافه آن از دست او رها شود مصدوم به پایین سقوط می کند. بنابراین باید یک سیستم ( گره یا ابزار) چفت شونده به این مجموعه اضافه شود.صرف نظر از این مسئله این روش بعلت پایین بودن قرقره یک روش دو به یک بالاکشی می باشد. یعنی دو بازو یک وزن را تحمل و به بالا می کشند.
در این حالت بنا به قانون قرقره ها وزنی که باید بالا کشیده شود تقریبا به نصف تقلیل پیدا می کند.
معمولا حمایت نفر بر روی کارگاه و بوسیله یک ابزار حمایتی و یا گره حمایت صورت می گیرد. ابزار حمایتی که برای حمایت نفر دوم مورد استفاده قرار می گیرد باید بصورت چفت شونده عمل کند و ابزاری نظیر هشت و یا تیوبر و یا ATC برای حمایت نفر دوم مناسب نیستند. اما اگر با چنین ابزاری حمایت نفر دوم انجام شود چگونه باید نفر را به بالا کشید.
A --- ابزار حمایتی – بعلت قفل نشدن باید یک گره پروسیک (B ) بر روی طناب بار دارد و زیر ابزار حمایت زد.مصدوم در این حالت بر روی طناب فیکس شده و حمایتچی می تواند بقیه مراحل را انجام دهد.
D با زدن یک گره پروسیک دیگر بر روی طناب بار دار و اضافه نمودن یک کارابین به آن ادامه آزاد طناب C را از داخل آن عبور می دهیم .
در این حالت می توان نفر را به بالاکشید. روش به کار گرفته در این حالت سه به یک است.
گره گاردا در عملیات بالاکشی بعنوان یک گره قابل اطمینان بارها و بارها مورد استفاده قرار گرفته شده است.
گره گاردا بصورت یک طرفه عمل می کند و بر اثر انتقال بار بر روی آن قفل می شود. و به خاطر همین خاصیت می تواند بعنوان جایگزین مناسبی در عملیات بالاکشی مورد استفاده قرار گیرد.
در شکل روبرو به حای ترکیب گره پروسیک و ابزار حمایتی غیر قفل شود یک گره گاردا زده شده است .
یک پروسیک در روی طناب باردار زده شده است و ادامه طناب از داخل کارابین متصل به پروسیک عبور کرده است .
مزیت مکانیکی این روش نیز سه به یک است . در این حالت وزن نفر مصدوم تقریبا به یک سوم تقلیل پیدا می کند.بیاد داشته باشیم کارابین هایی که در عملیات بالاکشی مورد استفاده قرار می گیرند بهتر است دارای سطح مقطع گرد باشند . زیرا کارابین هایی به سطح مقطع تخت اصطکاک بسیار بیشتری را بوجود می آورند و باعث صرف توان بیشتری برای نفر در امر بالاکشی می شوند.
در حال حمایت نفر دوم در کارگاه هستید. او بعد از تلاش موفق به عبور از سخت تکه (کراکس) مسیر نمی شود فیکس کردن طناب و کمک به او هم چاره ساز نیست او ابزار لازم برای صعود میمونی را نیز به همراه ندارد چه باید کرد؟
فاصله نفر تا کارگاه در این حالت در انتخاب راه حل نقش مهمی دارد اگر فاصله نفر دوم تا کارگاه کمتر از یک سوم طول طناب صعود بود می توان از روش بکار رفته در شکل روبرو استفاده کرد:
نکته تسهیل کننده در این روش وجود ابزار حمایتی ریورسو می باشد که در هنگام حمایت از بالا می تواند بطور خودار قفل شود.
1- حمایتچی خود را با تسمه خودحمایت به کارگاه متصل است.
2- به منظور استفاده از تمام طول مفید طناب او می تواند طناب را از هارنس(صندلی) خود باز کند.
3- حمایتچی طناب آزاد را دو لا می کند و برای صعود کننده به پایین می فرستد.
4- صعود کننده باید با یک کارابین طناب را به هارنس خود وصل کند.
5- در این حالت سه رشته طناب بصورت رفت وبرگشت وجود دارد. حمایت چی طناب وسط را با یک گره هشت به کارگاه فیکس می کند و بروی سر آزاد یک گره پروسیک می زند و گره پروسیک را به کارگاه متصل می کندو
6- با کشیدن طناب وسط توسط نفر دوم حمایتچی نیز طناب را جمع می کند .
7- حمایتچی همزمان نیز می تواند طناب ریورسو را نیز جمع کند.
آشنایی با شیوه های امداد رسانی و چگونگی مواجهه با شرایط دشوار می تواند در زمان بروز حادثه بسیار مفید باشد. کوهنوردی که قبلا با این روش ها آشنا بوده و مدت زمان کافی را صرف تمرین و تکرار آن نموده مطمئمنا در حین روبرو شدن با یک اتفاق بسیار سنجیده تر و عاقلانه تر عمل می کند.
چقدر خوب است در کنار زمانی که صرف آماده سازی تجیزات و ابزار برای یک برنامه می کنیم اندکی وقت نیز به طرح ریزی و شناخت خطرات آن برنامه اختصاص دهیم .
یکی از بزرگترین عواملی که در یک برنامه می تواند خطر ساز باشد عدم تناسب توان فنی نفرات با یکدیگر است.در چنین حالتی اگر فرد قوی گروه دچار حادثه شود بقیه نفرات تیم یا کرده دچار مشکل جدی خواهند شد.
به یاد داشته باشیم معمولا این نفرات قویتر هستند که در مسیرهای فنی وظیفه جلوداری (سرطنابی) را برعهده دارند و نفر دوم دارای تجربه کمتری است . حال اگر سرطناب بنا به هر دلیل آسیب ببیند و قادر به حرکت نباشد آیا نفر دوم قادر به ارائه کمک به او خواهد بود؟
در بسیاری از حوادث کوهستان بعد از سانحه دیدن نفر قوی تر تیم سایر نفرات تیم بیشتر در معرض خطر قرار می گیرند .مطالعه آماری حوادث کوهنوردی نیز بر این امر صحه گذاشته است .
باید قبل از هر صعود فنی احتمالات خطر در آن سنجیده شود و راهکاری های امداد به خوبی برای نفرات برنامه ( چه یک نفر چه جندین نفر ) توجیه شود.
بهتر است همواره یک سری ابزار یا یک کیسه امداد فنی جدا از لوازم صعود در دسترس تیم باشد تا در صورت بروز خطر و اتفاق از آن استفاده شود. یا هر نفر کرده حداقل یک سری ابزار جهت امداد بهمراه داشته باشد.
در بیشتر مواقع و در کوهستان در صورت بروز حادثه نفرات خود تیم سریعترین گزینه برای برپایی و راهبرد امداد هستند. طبیعتا تماس با تیم پشتبان – اعزام نفرات پشتیبان و امداد به منطقه امری است طولانی و حداقل به چند ساعت تا چندین روز بنا به زمان و مکان نیاز دارد.
بنابراین آشنایی نفرات با تکنیک های شخصی امداد رها سازی بالاکشی جزو مهم ترین مسایلی هستند که کوهنوردان در صعود های فنی و در حقیقت قبل از آن باید فرا گیرند.
• داشتن نقشه و آماده سازی
• تشخیص دادن مراحل کار
• در نظر گرفتن قانون مهم ایمنی اول برای امدادگر بعد سایرین و مصدوم
• آشنایی با کمک های اولیه
• انتخاب بهترین راهکار
مراحلی هستند که می توانند یک حادثه را با حداقل آسیب به انجامی قابل قبول برسانند.
همانگونه که برای هر صعود نیاز به برنامه ریزی و تمرین می باشد باید در کنار برنامه های تمرینی برنامه هایی در کنار تمرین برای آشنایی با خطرات و چگونگی مقابله با آن در نظر گرفت .
در یخنوری بر خلاف سنگنوردی اتخاب محل جای تبر ( گیره) بر عهده خود شخص است و می توان از تمامی پهنه مطمئن یخ برای ضربه زدن استفاده نمود.
اما همواره به یاد داشته باشیم هرگز نباید محل ضربه دوم در نزدیکی جایی باشد که تبر اول بر روی قرار دارد.
زیرا هنگامیکه تبر را بر روی یخ می کوبیم شکاف هایی در اطراف محل ضربه بوجود می ایند . اگر تبر دوم هم در همان حوالی که این شکاف ها بوجود آمده اند کوبیده شود ممکن است سطح یخ شکسته و نفر حتی سقوط کند.
بنابراین سعی کنید حداقل در شعاعی بیشتر از 30 سانتی متر ضربه بعدی تبر خود را وار کنید تا از بروز شکست یخ جلوگیری شود.
[/TD]
