لمه نی بی رو(به انگلیسی: Nibiru) از کتیبه های میخی و نوشته های متعلق به ۵۰۰۰ سال پیش گرفته شده است. معنای آن سیاره تقاطعی است و علامتهای آن در خط سومری صلیب و دیسک بالدار می باشند. طبق کتیبه های سومری نیبیرو محل زندگی آنوناکی است
در افسانه های سومری
در کتیبه های سومری از سیاره ای به نام نیبیرو بسیار بحث شده است. سومریان این سیاره را دهمین سیاره منظومه شمسی می دانستند که هر ۳۶۰۰ سال یکبار به دور خورشید گردش می کند. در دوره ای که زمین وجود نداشت این سیاره به سیاره دیگری به نام تیامات که در مداری بین زحل و مشتری حرکت میکرده برخورد نموده و در اثر این تصادم، زمین، ماه و شهابها و ستارگان دنباله دار منظومه شمسی بوجود آمدند.
در اخترشناسی
کلاید تومباو پلوتو را درسال ۱۹۳۰ کشف کرد. کریستی از رصدخانه نیروی دریایی آمریکا شارون قمر پلوتو را در سال ۱۹۷۸ کشف کرد. اما خصوصیات رفتاری پلوتو با توجه به فاصله از قمر خود این فرضیه را تقویت کرد که حتما باید یک جرم آسمانی بسیار بزرگ دیگر ماورای پلوتو وجود داشته باشد که هنوز کشف نشده است چرا که جاذبه و نیروی پلوتو نمی تواند به تنهایی موجب چرخش غیر عادی و زاویه کج سیارات اورانوس و نپتون بوده باشد. ماهواره ایراس( ماهوراه ستاره شناسی مادون قرمز) در درجه ۸۳-۸۴ تصاویری را از یک سیاره جدید نشان داد و کشف این سیاره تا جایی قطعی بود که فقط باید نامگذاری می شد. درهمین زمان کلیه اطلاعات در این زمینه مسکوت ماند و دیگر ازآن چیزی شنیده نشد. در سال ۱۹۹۲ دو دانشمند به نامهای هرینگتون و فون فلندرن از رصدخانه نیروی دریایی آمریکا جداگانه روی این مبحث تحقیق کردند و گزیده اطلاعاتی را که به دست آورده بودند منتشر نمودند. آنها مطمئن بودند که داده ها حاکی از این بود که حقیقتا سیاره دیگری وجود دارد و آنها نامش را سیاره " مزاحم" گذاشتند. تحقیقات درآسمان نیمکره جنوبی زمین ادامه یافت و هرینگتون از زکریا سیچین مترجم داستان آفرینش سومری "انوما الیش" دعوت کرد تا نگاهی به حال یافته های آنها بیندازد. سیچین داده های ستاره شناسی مدرن را با داده های ستاره شناسی دوران باستان مطابقت داد.
در افسانه های سومری
در کتیبه های سومری از سیاره ای به نام نیبیرو بسیار بحث شده است. سومریان این سیاره را دهمین سیاره منظومه شمسی می دانستند که هر ۳۶۰۰ سال یکبار به دور خورشید گردش می کند. در دوره ای که زمین وجود نداشت این سیاره به سیاره دیگری به نام تیامات که در مداری بین زحل و مشتری حرکت میکرده برخورد نموده و در اثر این تصادم، زمین، ماه و شهابها و ستارگان دنباله دار منظومه شمسی بوجود آمدند.
در اخترشناسی
کلاید تومباو پلوتو را درسال ۱۹۳۰ کشف کرد. کریستی از رصدخانه نیروی دریایی آمریکا شارون قمر پلوتو را در سال ۱۹۷۸ کشف کرد. اما خصوصیات رفتاری پلوتو با توجه به فاصله از قمر خود این فرضیه را تقویت کرد که حتما باید یک جرم آسمانی بسیار بزرگ دیگر ماورای پلوتو وجود داشته باشد که هنوز کشف نشده است چرا که جاذبه و نیروی پلوتو نمی تواند به تنهایی موجب چرخش غیر عادی و زاویه کج سیارات اورانوس و نپتون بوده باشد. ماهواره ایراس( ماهوراه ستاره شناسی مادون قرمز) در درجه ۸۳-۸۴ تصاویری را از یک سیاره جدید نشان داد و کشف این سیاره تا جایی قطعی بود که فقط باید نامگذاری می شد. درهمین زمان کلیه اطلاعات در این زمینه مسکوت ماند و دیگر ازآن چیزی شنیده نشد. در سال ۱۹۹۲ دو دانشمند به نامهای هرینگتون و فون فلندرن از رصدخانه نیروی دریایی آمریکا جداگانه روی این مبحث تحقیق کردند و گزیده اطلاعاتی را که به دست آورده بودند منتشر نمودند. آنها مطمئن بودند که داده ها حاکی از این بود که حقیقتا سیاره دیگری وجود دارد و آنها نامش را سیاره " مزاحم" گذاشتند. تحقیقات درآسمان نیمکره جنوبی زمین ادامه یافت و هرینگتون از زکریا سیچین مترجم داستان آفرینش سومری "انوما الیش" دعوت کرد تا نگاهی به حال یافته های آنها بیندازد. سیچین داده های ستاره شناسی مدرن را با داده های ستاره شناسی دوران باستان مطابقت داد.