درباره طائفه یأجوج و مأجوج در دو مورد در قرآن کریم آمده است:
اول: در سوره کهف که داستان ذوالقرنین را بیان میکند.
دوم: در سوره أنبیاء، آیه 96 و 97:
«حَتَی' إِذَا فُتِحَتْ یَأْجُوجُ وَ مَأْجُوجُ وَ هُم مِن کُلِ حَدَبٍ یَنسِلُونَ * وَ اقْتَرَبَ الْوَعْدُ الْحَقُ فَإِذَا هِیَ شَـ'خِصَةٌ أَبْصَـ'رُ الَذِینَ کَفَرُوا یَـ'وَیْلَنَا قَدْ کُنَا فِی غَفْلَةٍ مِنْ هَـ'ذَا بَلْ کُنَا ظَـ'لِمِینَ»؛
تا وقتی که (راه) یأجوج و مأجوج گشوده شود و آنها از هر بلندی بتازند. و آن وعده راستین (قیامت) نزدیک می شود و به ناگاه چشمان کسانی که کافر شدند خیره می شود (و می گویند) ای وای بر ما که از این روز غافل بودیم! بلکه ما ستمگر بوده ایم.
در مواضعی از کتب عهد عتیق، نامی از این دو طائفه برده شده است. در تورات به «مأجوج» و «جوج و مأجوج» ذکر شده اند.
در إصحاح دهم از سِفر تکوین و کتاب حَزقیال، إصحاح 38 و 39، و در رؤیای یوحنا در إصحاح 20 مطالبی آمده است که دلالت دارد بر آنکه مأجوج یا جوج و مأجوج یک امت یا امتهائی بوده اند که در شمال آسیا در اراضی معموره ساکن و قاطن بوده اند، و آنان افرادی بودند که اهل جنگ و حرب بوده و به جنگ و فتنه و غارت اشتغال داشته اند.
و بنابراین، چنین به نظر میرسد که کلمه یأجوج و مأجوج عبری باشد ولیکن اصل این دو کلمه عبری نیست بلکه از لغات خارج به عبری وارد شده است، زیرا این دو کلمه در یونانی به گاگ و ماگاگ تلفظ میشود و در ترجمه سبعینی تورات و سائر لغات اروپائی نیز بدین قسم آمده است.
و از مسلمات تاریخ است که ناحیه شمال شرقی آسیا که دشتها و مرتفعات شمال چین است، محل توطن طوائف بزرگی از بیابانیهای وحشی بوده که پیوسته بر عددشان اضافه میشده و بر نفراتشان افزوده میگشته است. و آنگاه بر امتهای مجاور خود مثل چینیها حمله میکردند و چه بسا از چین گذشته و به کشورهای وسط آسیا و کشورهای نزدیک آسیا میرسیدند و از آنجا به شمال اروپا میرفتند. و بعضی از آنان در همان اراضی غارت شده توطن مینمودند مانند اغلب ساکنین اروپای شمالی که آنجا را شهر خود انتخاب نموده و کم کم متمدن شده و به زراعت و صناعت مشغول میشدند، و برخی دیگر پس از غارت مراجعت نموده و سپس حمله و غارت میکردند.
و بعضی گفته اند: یأجوج و مأجوج امتی هستند که در جزء شمالی از آسیا ساکن بوده اند، و شهرهای آنان از تبت و چین تا اقیانوس منجمد شمالی ادامه داشته و غرباً تا بلاد ترکستان می رسیده است.
و این قول از «فاکهة الخلفاء» و «تهذیب الاخلاق» ابن مِسکویه و «رسائل اخوان الصفا» نقل شده است.
اما از نقطه نظر بحث در تطورات الفاظ میتوان گفت که اصل چینی آن، مُنگوک یا مُنچوگ بوده است و سپس به عبرانی و عربی به یأجوج و مأجوج درآمده و در یونانی به گوک و ماگوگ آمده است.
و از مشابهت کامل بین ماگوگ و منگوگ میتوان حکم کرد که این کلمه از لفظ چینی منگوگ تطور یافته است، همچنانکه منغول و مغول از تطورات آنست.
پس یأجوج و مأجوج همانا طائفه مغول هستند که از روزگاران قدیم در شمال شرقی آسیا سکونت داشته و این امت بزرگ گاهی بر چین هجوم میبردند و گاهی از طریق داریال قفقاز به ارمنستان و شمال ایران حمله می آوردند، و گاهی بعد از بنای سد به شمال اروپا حمله ور میشدند و در نزد آنها به سِیت معروفند. و از ایشانند جماعتی که به روم حمله می بردند و در این مرتبه دولت رومان ساقط شد و یونانیان آنها را سِی تِهین میگویند و همین نام در کتیبه داریوش در استخر فارس ذکر شده است.
از کتب عهد عتیق استفاده میشود که این امت مفسد از سکنه دورترین نواحی شمالی بوده اند.
اول: در سوره کهف که داستان ذوالقرنین را بیان میکند.
دوم: در سوره أنبیاء، آیه 96 و 97:
«حَتَی' إِذَا فُتِحَتْ یَأْجُوجُ وَ مَأْجُوجُ وَ هُم مِن کُلِ حَدَبٍ یَنسِلُونَ * وَ اقْتَرَبَ الْوَعْدُ الْحَقُ فَإِذَا هِیَ شَـ'خِصَةٌ أَبْصَـ'رُ الَذِینَ کَفَرُوا یَـ'وَیْلَنَا قَدْ کُنَا فِی غَفْلَةٍ مِنْ هَـ'ذَا بَلْ کُنَا ظَـ'لِمِینَ»؛
تا وقتی که (راه) یأجوج و مأجوج گشوده شود و آنها از هر بلندی بتازند. و آن وعده راستین (قیامت) نزدیک می شود و به ناگاه چشمان کسانی که کافر شدند خیره می شود (و می گویند) ای وای بر ما که از این روز غافل بودیم! بلکه ما ستمگر بوده ایم.
در مواضعی از کتب عهد عتیق، نامی از این دو طائفه برده شده است. در تورات به «مأجوج» و «جوج و مأجوج» ذکر شده اند.
در إصحاح دهم از سِفر تکوین و کتاب حَزقیال، إصحاح 38 و 39، و در رؤیای یوحنا در إصحاح 20 مطالبی آمده است که دلالت دارد بر آنکه مأجوج یا جوج و مأجوج یک امت یا امتهائی بوده اند که در شمال آسیا در اراضی معموره ساکن و قاطن بوده اند، و آنان افرادی بودند که اهل جنگ و حرب بوده و به جنگ و فتنه و غارت اشتغال داشته اند.
و بنابراین، چنین به نظر میرسد که کلمه یأجوج و مأجوج عبری باشد ولیکن اصل این دو کلمه عبری نیست بلکه از لغات خارج به عبری وارد شده است، زیرا این دو کلمه در یونانی به گاگ و ماگاگ تلفظ میشود و در ترجمه سبعینی تورات و سائر لغات اروپائی نیز بدین قسم آمده است.
و از مسلمات تاریخ است که ناحیه شمال شرقی آسیا که دشتها و مرتفعات شمال چین است، محل توطن طوائف بزرگی از بیابانیهای وحشی بوده که پیوسته بر عددشان اضافه میشده و بر نفراتشان افزوده میگشته است. و آنگاه بر امتهای مجاور خود مثل چینیها حمله میکردند و چه بسا از چین گذشته و به کشورهای وسط آسیا و کشورهای نزدیک آسیا میرسیدند و از آنجا به شمال اروپا میرفتند. و بعضی از آنان در همان اراضی غارت شده توطن مینمودند مانند اغلب ساکنین اروپای شمالی که آنجا را شهر خود انتخاب نموده و کم کم متمدن شده و به زراعت و صناعت مشغول میشدند، و برخی دیگر پس از غارت مراجعت نموده و سپس حمله و غارت میکردند.
و بعضی گفته اند: یأجوج و مأجوج امتی هستند که در جزء شمالی از آسیا ساکن بوده اند، و شهرهای آنان از تبت و چین تا اقیانوس منجمد شمالی ادامه داشته و غرباً تا بلاد ترکستان می رسیده است.
و این قول از «فاکهة الخلفاء» و «تهذیب الاخلاق» ابن مِسکویه و «رسائل اخوان الصفا» نقل شده است.
اما از نقطه نظر بحث در تطورات الفاظ میتوان گفت که اصل چینی آن، مُنگوک یا مُنچوگ بوده است و سپس به عبرانی و عربی به یأجوج و مأجوج درآمده و در یونانی به گوک و ماگوگ آمده است.
و از مشابهت کامل بین ماگوگ و منگوگ میتوان حکم کرد که این کلمه از لفظ چینی منگوگ تطور یافته است، همچنانکه منغول و مغول از تطورات آنست.
پس یأجوج و مأجوج همانا طائفه مغول هستند که از روزگاران قدیم در شمال شرقی آسیا سکونت داشته و این امت بزرگ گاهی بر چین هجوم میبردند و گاهی از طریق داریال قفقاز به ارمنستان و شمال ایران حمله می آوردند، و گاهی بعد از بنای سد به شمال اروپا حمله ور میشدند و در نزد آنها به سِیت معروفند. و از ایشانند جماعتی که به روم حمله می بردند و در این مرتبه دولت رومان ساقط شد و یونانیان آنها را سِی تِهین میگویند و همین نام در کتیبه داریوش در استخر فارس ذکر شده است.
از کتب عهد عتیق استفاده میشود که این امت مفسد از سکنه دورترین نواحی شمالی بوده اند.