شما از چه طریقی به اینترنت دسترسی دارید؟ شاید لیست زیر شامل نوع ارتباط شما با اينترنت هم بشود:
• اتصال BroadBand: در منزل احتمالاً از DSL و ADSL استفاده می‌کنید و در محل کار از T1 یا T3.
• Wifi: احتمالاً این نوع اتصال را بیشتر در ایستگاه‌ها قطار با فرودگاه‌ها و رستوران‌ها دیده باشید.
• Dialup: اگر از این روش استفاده می‌کنید شاید فکر کنید روش‌های دیگر را کمی گران هستند.
مشکل اتصال‌های BroadBand شاید این باشد که کمی گران است و شاید سرویس دهنده اینترنت به منطقه شما سرویس ندهد. ولی اگر راه حلی برای این مشکلات جود داشته باشد استفاده از آن سرویس بسیار بهینه و مناسب خواهد بود.
این سرویس می‌تواند مزیت‌های زیر را داشته باشد:
• سرعت بالای BroadBand را دارا باشد.
• بدون سیم باشد و مشکلات اتصال BroadBand را نداشته باشد و ارزان‌تر نیز باشد.
• مشکل کم بودن نقاط اتصال در سرویس Wifi را نداشته باشد.
اگر واقعاً آرزوی داشتن همچنین سرویسی را دارید بهتر است بدانید که همچین سرویس اینترنتی برای استفاده همگان وجود دارد (در حال حاضر در شهر تهران و چند شهرستان دیگر) و با نام (Worldwide (Interoperability for Microwave Access WiMAX شناخته می‌شود. این سرویس تحت استاندارد انجمن مهندسین برق آمریکا IEEE نیز شناخته شده‌است و استاندارد 802.16 را داراست.
این سرویس در حکم تلفن‌های موبایل است. همان کاری که تلفن همراه با خطوط ثابت تلفن انجام داد را WiMAX با خطوط کابل‌کشی شده اینترنت انجام داده‌است. در ادامه به نحوه کارکرد و اتصال این سرویس می‌پردازیم.
شاید بتوان گفت که این سرویس مانند Wifiکار می‌کند ولی با سرعتی بیشتر، در مسافت‌های بیشتر و به تعداد بیشتری کاربر.
این سرویس می‌تواند به حومه شهرها که شرکت‌های مخابراتی در آنجا سرویس خطوط BroadBand ارائه نمی‌دهند نیز کمک زیادی بکند.
WiMAX از دو قسمت تشکیل می‌شود:
• یک فرستنده که به تنهایی می‌تواند 8هزار کیلومتر مربع مساحت معادل شعاعی به بزرگی 50 کیلومتر را پوشش دهد.
• و یک گیرنده که می‌تواند یک آنتن و گیرنده ساده باشد.
فرستنده WiMAX می‌تواند به تنهایی به یک خط پرسرعت اینترنت متصل شود و یا حتی توسط گیرنده‌ای به برج فرستنده دیگری متصل شود و اینترنت را از آن بگیرد.
دریافت از فرستنده به دو صورت انجام می‌شود. یا شما مستقیماً به آنتن گیرنده متصل می‌شوید و یا اینکه بدون آنتن گیرنده و به صورتی شبیه Wifi اطلاعات را با فرکانس کوتاه دریافت می‌کنید. در این صورت فرستنده از فرکانس 2 تا 11 گیگاهرتز استفاده می‌کند. در این صورت شعاع پوشش محدود به حدود شعاع 5 کیلومتری می‌شود. در غیر این صورت از فرکانس حدوداً 66 گیگاهرتز استفاده می‌شود.
همانطور که گفتیم WiMAX نیز شبیه Wifi با استفاده از امواج رادیویی اطلاعات را از نقطه‌ای به نقطه دیگر می‌فرستد و از انواع محدودیت‌های دسترسی برای کنترل دسترسی و جلوگیری از ورود هکر‌ها استفاده می‌کند.
در شرایط کاملاً مناسب Wifi می‌تواند به شما سرعتی معادل 54 مگابایت بر ثانیه را عرضه کند در حالی که WiMAX می‌تواند 70مگابایت بر ثانیه را نیز پشتیبانی کند.
در هر حال برتری این سرویس در سرعت آن نیست چون اگر از WiMAX در یک مجتمع مسکونی یا اداری استفاده کنید سرعت بین کاربران تقسیم می‌شود و سرعتی معادل سرعت خطوط BroadBand را به شما می‌دهد. برتری این سرویس مسافت و دسترسی آن است
منبع » همشهری
• اتصال BroadBand: در منزل احتمالاً از DSL و ADSL استفاده می‌کنید و در محل کار از T1 یا T3.
• Wifi: احتمالاً این نوع اتصال را بیشتر در ایستگاه‌ها قطار با فرودگاه‌ها و رستوران‌ها دیده باشید.
• Dialup: اگر از این روش استفاده می‌کنید شاید فکر کنید روش‌های دیگر را کمی گران هستند.
مشکل اتصال‌های BroadBand شاید این باشد که کمی گران است و شاید سرویس دهنده اینترنت به منطقه شما سرویس ندهد. ولی اگر راه حلی برای این مشکلات جود داشته باشد استفاده از آن سرویس بسیار بهینه و مناسب خواهد بود.
این سرویس می‌تواند مزیت‌های زیر را داشته باشد:
• سرعت بالای BroadBand را دارا باشد.
• بدون سیم باشد و مشکلات اتصال BroadBand را نداشته باشد و ارزان‌تر نیز باشد.
• مشکل کم بودن نقاط اتصال در سرویس Wifi را نداشته باشد.
اگر واقعاً آرزوی داشتن همچنین سرویسی را دارید بهتر است بدانید که همچین سرویس اینترنتی برای استفاده همگان وجود دارد (در حال حاضر در شهر تهران و چند شهرستان دیگر) و با نام (Worldwide (Interoperability for Microwave Access WiMAX شناخته می‌شود. این سرویس تحت استاندارد انجمن مهندسین برق آمریکا IEEE نیز شناخته شده‌است و استاندارد 802.16 را داراست.
این سرویس در حکم تلفن‌های موبایل است. همان کاری که تلفن همراه با خطوط ثابت تلفن انجام داد را WiMAX با خطوط کابل‌کشی شده اینترنت انجام داده‌است. در ادامه به نحوه کارکرد و اتصال این سرویس می‌پردازیم.
شاید بتوان گفت که این سرویس مانند Wifiکار می‌کند ولی با سرعتی بیشتر، در مسافت‌های بیشتر و به تعداد بیشتری کاربر.
این سرویس می‌تواند به حومه شهرها که شرکت‌های مخابراتی در آنجا سرویس خطوط BroadBand ارائه نمی‌دهند نیز کمک زیادی بکند.
WiMAX از دو قسمت تشکیل می‌شود:
• یک فرستنده که به تنهایی می‌تواند 8هزار کیلومتر مربع مساحت معادل شعاعی به بزرگی 50 کیلومتر را پوشش دهد.
• و یک گیرنده که می‌تواند یک آنتن و گیرنده ساده باشد.
فرستنده WiMAX می‌تواند به تنهایی به یک خط پرسرعت اینترنت متصل شود و یا حتی توسط گیرنده‌ای به برج فرستنده دیگری متصل شود و اینترنت را از آن بگیرد.
دریافت از فرستنده به دو صورت انجام می‌شود. یا شما مستقیماً به آنتن گیرنده متصل می‌شوید و یا اینکه بدون آنتن گیرنده و به صورتی شبیه Wifi اطلاعات را با فرکانس کوتاه دریافت می‌کنید. در این صورت فرستنده از فرکانس 2 تا 11 گیگاهرتز استفاده می‌کند. در این صورت شعاع پوشش محدود به حدود شعاع 5 کیلومتری می‌شود. در غیر این صورت از فرکانس حدوداً 66 گیگاهرتز استفاده می‌شود.
همانطور که گفتیم WiMAX نیز شبیه Wifi با استفاده از امواج رادیویی اطلاعات را از نقطه‌ای به نقطه دیگر می‌فرستد و از انواع محدودیت‌های دسترسی برای کنترل دسترسی و جلوگیری از ورود هکر‌ها استفاده می‌کند.
در شرایط کاملاً مناسب Wifi می‌تواند به شما سرعتی معادل 54 مگابایت بر ثانیه را عرضه کند در حالی که WiMAX می‌تواند 70مگابایت بر ثانیه را نیز پشتیبانی کند.
در هر حال برتری این سرویس در سرعت آن نیست چون اگر از WiMAX در یک مجتمع مسکونی یا اداری استفاده کنید سرعت بین کاربران تقسیم می‌شود و سرعتی معادل سرعت خطوط BroadBand را به شما می‌دهد. برتری این سرویس مسافت و دسترسی آن است
منبع » همشهری